Fragmenty pochodzą ze str.www.dabar.de




Biblii mianem przymierza,  czyli po hebrajsku: BeRiJT (Strong 1285) albo po grecku:
diatheekee (Strong 1242).
Hebrajskie słowo Berit wywodzi się od rdzenia Bet-Resz-He, który oznacza wybierać, jeść,
posilać się. Słowo to odnosi się do starożytnego sposobu zawierania przymierza, gdy przecinano
ofiarne zwierzę i przechodzono między rozciętymi połowami. Zapewne później razem spożywano
ofiarowane mięso.  W taki sposób, jak pamiętamy, Bóg zawarł przymierze z Abrahamem (1 Mojż.
15:10,17): Wziął tedy wszystko to [Abraham] i rozciął na poły  i pochodnia ognista,
przechodziła między onemi podziały. W taki też sposób ludzie zawierali umowy między sobą:
Jer. 34:18 nie dotrzymali słów przymierza tego, które uczynili przed twarzą moją, gdy cielca na
dwoje rozcięli i przeszli między częściami jego.
Greckie słowo diatheekee oznacza właściwie testament, a więc rozrządzenie mieniem po
śmierci. W grece istnieje inne słowo syntheekee, którym zwykle w literaturze pozabiblijnej
określa się układy, przymierza czy umowy między ludźmi. Mimo to tłumacze Septuaginty, a później
pisarze Biblii Greckiej, użyli słowa diatheekee-testament do oddania idei hebrajskiego słowa
Berit. Powodem był, być może, charakter przymierzy Boga z człowiekiem, które nie są przecież
umowami równorzędnych stron. Jest to raczej wola Boga względem człowieka, którą człowiek ma
wolność odrzucić lub zaakceptować, ale nie może negocjować jej warunków.
Przymierze Noego
Pierwszym układem między Bogiem a człowiekiem, określonym hebrajskim słowem Berit jest
przymierze Noego.
Czytamy w 1 Mojż. 9:8-11: Tedy rzekł Bóg do Noego, i do synów jego z nim, mówiąc: A Ja, oto
Ja stanowię przymierze [Berit] moje z wami, i z nasieniem waszym po was. I z każdą duszą
żywiącą, która jest z wami:  nie będzie zatracone więcej wszelkie ciało wodami potopu.
Jak wynika z przytoczonego wersetu, przymierze to obejmowało nie tylko Noego i jego synów, ale
także wszystkich ich potomków, a nawet zwierzęta żyjące na ziemi. Przymierze to miało swoje
prawo. Oto przykazania przymierza Noego (1 Mojż. 9:1-7):
1. Rozradzajcie się (czyli: posiadajcie potomstwo);
2. Rozmnażajcie się (czyli posiadajcie dużo dzieci);
3. Napełniajcie ziemię (czyli: nie mieszkajcie w jednym miejscu);
4. Zwierzęta mają się bać ludzi (przykazanie dla zwierząt);
5. Wolno jeść mięso;
6. Nie wolno jeść żywych zwierząt i mięsa z krwią;
7. Nie wolno zabijać;
8. Karą za morderstwo winna być śmierć;
Znakiem przymierza Noego była tęcza (1 Mojż. 9:12-17).


Przymierze Abrahama

Kolejnym przymierzem, jakie Pan Bóg zawarł z człowiekiem, było przymierze Abrahamowe.
W 1 Mojż. 15:18 czytamy: Onegoż dnia uczynił Pan z Abramem przymierze, mówiąc: Nasieniu
twemu dam tę ziemię, od rzeki Egipskiej, aż do rzeki wielkiej, rzeki Eufrates.Z 1 Mojż. 17:7
wynika, że przymierze to obejmowało nie tylko samego Abrahama, ale także wszystkich jego
potomków: I utwierdzę przymierze moje między mną, i między tobą, i między nasieniem twoim po
tobie, w narodziech ich umową wieczną; Pamiętamy, że Abraham miał w sumie ośmiu synów i
wydaje się, że wszyscy oni stworzyli potężne narody i stali się uczestnikami Abrahamowego
błogosławieństwa, o ile tylko pamiętali skąd się wywodzą.
Ze swej strony Pan Bóg zobowiązał się (1 Mojż. 12,15,17,22):
1. Rozmnożyć Abrahama w wiele narodów (1 Mojż. 17:4), z których pochodzić będą królowie;
2. Błogosławić Abrahamowi i zapewnić mu poszanowanie wśród ludzi;
3. Zapewnić narodom wywodzącym się z Abrahama ziemie do zamieszkania;
4. Błogosławić wszystkim narodom ziemi ze względu na Abrahama i jego potomstwo;
Od Abrahama wymagane było właściwie tylko opuszczenie swego domu, czyli okazanie
posłuszeństwa i wierne poddanie się kierownictwu Bożemu, oraz obrzezanie synów w ósmym dniu
życia.
Z 1 Mojż. 17:14 dowiadujemy się, że każdy nieobrzezany, czyli nie dotrzymujący warunków
przymierza, miał utracić prawo do korzystania z błogosławieństwa Abrahamowego: A nie
obrzezany mężczyzna,  będzie wytracona dusza ona z ludu swego; albowiem zgwałcił
przymierze moje. Przy czym wytracenie duszy z ludu należy rozumieć jako usunięcie ze
społeczności, a nie jako karę śmierci.
Być może stwierdzenie to wolno nam uznać za zasadę odnoszącą się do wszystkich przymierzy.
Oznaczałaby ona, że osoby nie wywiązujące się z warunków przymierza tracą prawo do obietnic i
błogosławieństw Bożych z niego wynikających.
Przymierze Abrahamowe także w innych zarysach było wzorem dla pozostałych przymierzy Boga z
człowiekiem. Po pierwsze ukazało ono cztery ważne etapy zawarcia przymierza: (1) wyjście, (2)
ofiarę, (3) nadanie prawa oraz (4) przysięgę. W przypadku Abrahama było to: (1) opuszczenie
Haranu, (2) złożenie ofiary z przeciętych zwierząt, (3) przyjęcie prawa obrzezania oraz (4)
odebranie Bożej przysięgi przy ofiarowaniu Izaaka (1 Mojż. 22:16).
Poza tym w dwóch opisach zawarcia przymierza, zamieszczonych w 15 i 17 rozdziale 1 Księgi
Mojżeszowej można próbować dopatrywać się wzoru na przymierze Kościoła Wybranych w
Chrystusie oraz na przymierze Nowe, które obejmie całą ludzkość. Owe dwa etapy zbawienia
wiążemy też często z obietnicą rozmnożenia nasienia Abrahama jako gwiazdy na niebie i jako
piasek na brzegu morza. Ponadto, jak dowiadujemy się z wykładu apostoła Pawła, również żony
Abrahama były wzorem dwóch przymierzy  przymierza Synajskiego i przymierza Kościoła
Wybranych, o czym powiemy jeszcze później.

3. Przymierze Synajskie

Kolejne przymierze nie zostało już zawarte z pojedynczym człowiekiem, ale z całym narodem, czyli
z Izraelem pod górą Synaj.
W 2 Mojż. 24:8 czytamy: Wziął też Mojżesz krew, i pokropił lud i rzekł: Oto, krew przymierza,
które Pan postanowił z wami, na wszystkie te słowa.
W 5 Mojż. 5:2-3 zapisane są słowa Mojżesza wypowiedziane 40 lat później: Pan, Bóg nasz,
uczynił z nami przymierze na górze Horeb. Nie z ojcami naszymi uczynił Pan to przymierze, ale z
nami, którzyśmy tu dziś wszyscy żywi. W momencie wypowiadania tych słów pokolenie
zawierające przymierze z Bogiem pomarło już na puszczy. Mimo to Mojżesz mówi, że przymierze
zostało zawarte z nami, gdyż przymierze obowiązywało również potomstwo.  Najwyraźniej
napisane jest to w 5 Mojż. 29:14-15: A nie tylko z wami samymi ja stanowię to przymierze, i tę
przysięgę; Ale z każdym, który tu stoi dziś z nami przed Panem, Bogiem naszym, i z każdym,
którego tu nie masz z nami dziś.
Zauważamy w tym cytacie również słowo przysięga. Podobnie jak w przymierzu Abrahamowym
możemy w przypadku przymierza Synajskiego wyróżnić cztery etapy zawarcia przymierza:  (1)
wyjście z Egiptu, które było połączone z nadaniem pierwszych zarysów Prawa; (2) ofiarę
przymierza złożoną pod Górą Synaj, którą pokropiony został lud i księgi Prawa; (3) nadanie Prawa,
które dopiero po ustawieniu Przybytku i poświęceniu kapłanów mogło być w pełni przestrzegane;
oraz (4) przysięgę, o której przed chwilą czytaliśmy, a która została złożona przez Boga tuż przed
wkroczeniem Izraela do Ziemi Obiecanej (5 Mojż. 29:12): Abyś wszedł w przymierze Pana, Boga
twego, i w przysięgę jego, którą Pan, Bóg twój, stanowi z tobą dziś.
Przymierze to miało bardzo obszerne Prawo, którego nie sposób oczywiście przy tej okazji
przytoczyć i omówić. Ogólnie rzecz biorąc dzieli się ono na trzy obszary: przykazania, ustawy i
sądy. Czyli mówiąc współczesnym językiem: konstytucję, prawo wykonawcze i prawo karne.
Naukowcy żydowscy wyróżniają w Prawie Bożym 613 ustaw, wśród których poczesne miejsce
zajmuje Dziesięć Słów ogłoszone przez Boga własnym głosem z góry Synaj i zapisane na
kamiennych tablicach złożonych w Arce Przymierza na świadectwo.
Izrael ze swej strony zobowiązał się do przestrzegania owego prawa: Cokolwiek mówił Pan,
uczynimy 2 Mojż. 24:7. Zaś Pan zobowiązał się zapewnić wszelakie błogosławieństwo za
przestrzeganie Prawa.
Przymierze Synajskie ukazuje kolejny istotny aspekt, który nie mógł być pokazany w poprzednich
przymierzach. Ponieważ przymierze to zawierane było z wieloma ludźmi jednocześnie, to
potrzebny był pośrednik. Apostoł Paweł pisze do Galatów (Gal. 3:20): Lecz pośrednik nie jest
jednego, ale Bóg jeden jest. Mojżesz był pośrednikiem przymierza Synajskiego ukazując wzór,
wedle którego pośrednikiem Nowego Przymierza stanie się ów prorok powołany na jego miejsce,
czyli Mesjasz.
Przymierze to miało też usługę kapłańską, która nie występowała w poprzednich przymierzach
zawieranych z pojedynczymi osobami. Kapłan jest także swego rodzaju pośrednikiem, jednak nie
w związku z ustanawianiem przymierza, ale w ramach jego działania. Funkcja kapłańska ukazuje
kolejny zarys przyszłego przymierza przewidzianego dla podniesienia całej ludzkości z grzechu.
Kapłanem przyszłego porządku jest przede wszystkim Jezus, ale z niektórych miejsc Biblii wiemy,
że także Jego naśladowcy mają pełnić funkcje kapłańskie (Obj. 5:10, 1 Piotra 2:9).
W przymierzu Synajskim przewidziana była także funkcja królewska. 5 Mojż. 17:18-19: A gdy
usiądzie na stolicy królestwa swego, przepisze sobie ten powtórzony zakon w księgi od kapłanów
Lewitów, a będzie go miał przy sobie a będzie go czytał po wszystkie dni żywota swego. Król miał
być więc niejako strażnikiem przestrzegania Prawa i najwyższym sędzią. Tak oto przywileje
królewskie Jezusa oraz Jego naśladowców mają swój wzór w postanowieniach Prawa.
W związku z tymi dwiema funkcjami: kapłańską i królewską zawarte zostały dwa szczególnego
rodzaju przymierza z dwoma rodami w Izraelu, które otrzymały wyłączność na piastowanie owych
dwóch urzędów.


4. Przymierze kapłańskie i lewickie

W 4 Mojż. 25:11-13 czytamy: Oto, Ja stanowię z nim [Pinchasem, synem Eleazara, syna kapłana
Aarona] przymierze moje, przymierze pokoju; i przyjdzie nań, i na nasienie jego po nim,
przymierze kapłaństwa wiecznego. Potwierdza to prorok Malachiasz (Mal. 2:4-5)b] ...było
przymierze moje z Lewim, mówi Pan zastępów. Przymierze moje było z nim żywota i pokoju.[/b]
Przymierze rodu kapłańskiego nazwane jest przymierzem pokoju lub przymierzem żywota i
pokoju, prawdopodobnie dlatego, że Pinchas swym surowym czynem ustanowił ponownie pokój
między Bogiem a Izraelem oraz uchronił tysiące Izraelitów od śmierci. Przymierze to oznaczało, że
tylko potomkowie Aarona mieli prawo do piastowania funkcji kapłańskich, a potomkowie Lewiego
do sprawowania usługi w świątyni. Przymierze to było nie tylko przywilejem, ale także
zobowiązaniem dla potomków tego rodu, by chętnie i godnie sprawowali swój urząd, czemu jak
wiadomo nie zawsze udawało im się sprostać.
Zauważamy także moment zawarcia tego przymierza. Pinchas jest wnukiem Aarona i kapłanem
trzeciego już pokolenia. Mimo to dopiero gorliwość jego uczynku w obronie Bożego Prawa, która
uchroniła od śmierci być może tysiące Izraelitów, zjednała temu rodowi łaskę Bożą i zapewnienie
kapłaństwa na wiele pokoleń.

5. Przymierze Dawidowe

W podobny sposób Bóg na mocy specjalnego przymierza obsadził tron Izraela. Wybrany został do
tego, jak wiemy, ród Dawidowy. Przeczytamy słowa Psalmu 89:4-5: Postanowiłem przymierze z
wybranym moim: przysiągłem Dawidowi, słudze swemu, że aż na wieki utwierdzę nasienie twoje, a
zbuduję od narodu do narodu stolicę twoją.
Choć Dawid został pomazany na króla jako młodzieniec, to przymierze gwarantujące panowanie
jego potomkom zostało zawarte stosunkowo późno, gdy Bóg przekonał się o trwałych i szczerych
intencjach Dawida. Miało to miejsce wtedy, gdy Dawid zapragnął w szczerości serca wybudować
mieszkanie dla Imienia Bożego (2 Sam. 7:2):
Ja [Dawid] mieszkam w domu cedrowym, a skrzynia
Boża mieszka między kurtynami. Bóg w swoim Prawie nigdzie nie sugerował, by Izraelici
wznosili dla niego kamienną świątynię.
Wysoko ocenił jednak odruch serca Dawida i nagrodził go
wspaniałym przymierzem: (2 Sam. 7:12-13) Wzbudzę nasienie twoje po tobie, które wyjdzie z
żywota twego, a umocnię królestwo jego; on zbuduje dom imieniowi memu, a Ja utwierdzę stolicę
królestwa jego aż na wieki.
W przypadku obu tych służebnych przymierzy, kapłańskiego i królewskiego, podkreślimy raz
jeszcze fakt, że wybór człowieka na urząd  Pinchasa jako kapłana i Dawida jako króla, następował
na mocy aktu łaski Bożej, jednak nadanie przymierza dla rodu dziedziców obietnicy było aktem
wynikającym z uznania Bożego dla postawy Pinchasa i Dawida.

6. Nowe Przymierze

Rozważanie tego, co stało się po złożeniu ofiary przez Jezusa, rozpoczniemy od Nowego
Przymierza, które zostanie zawarte z domem Izraelskim i Judzkim, pomijając na razie
chronologicznie wcześniejsze przymierze kościoła wybranych w Chrystusie.
W taki też sposób przedstawia to zagadnienie apostoł Paweł w Liście do Hebrajczyków. Zniesienie
przymierza synajskiego ma za cel, wedle jego wykładni, przygotowanie miejsca pod ustanowienie
Nowego Przymierza obiecanego przez Jeremiasza (Jer. 31:31).
Czytamy w Liście do Hebr. 8:6-8,13: Ale teraz nasz kapłan tym zacniejszego urzędu dostąpił, im
jest pośrednikiem lepszego przymierza,  Oto dni idą, mówi Pan, gdy uczynię z domem
Izraelskim i z domem Judzkim przymierze nowe.  A gdy mówi: Nowe, pierwsze czyni
wiotchem; a to, co wiotszeje i zestarzeje się, bliskie jest zniszczenia.
W cytacie tym chcemy przede wszystkim zwrócić uwagę na to, że apostoł będący już w przymierzu
wybrania w Chrystusie wyraźnie zapowiada dopiero w przyszłości ustanowienie Nowego
Przymierza z Izraelem. O pierwszym lub starym przymierzu mówi, że ono dopiero się starzeje i
bliskie jest zniszczenia. Dopiero po jego zniszczeniu i po czasie bez przymierza (Oze. 3:4), po
zaprowadzeniu w niewolę i po powrocie z niej może nastąpić odnowienie przymierza, czy też raczej
ustanowienie Nowego Przymierza z Izraelem.
Potwierdza to inne miejsce listu do Hebrajczyków Hebr. 10:12-16: Lecz ten jedną ofiarę
ofiarowawszy za grzechy, na wieki siedzi na prawicy Bożej, na koniec oczekując, ażby położeni
byli nieprzyjaciele jego podnóżkiem nóg jego. Toć jest przymierze, które postanowię z nimi po
onych dniach.
W bardzo podobnym duchu wyraża się apostoł Paweł w Liście do Rzymian wiążąc ustanowienie
owego nowego przymierza dla Izraela z zakończeniem wyboru kościoła z narodów: (Rzym. 11:25-
27) Bo nie chcę, abyście nie mieli wiedzieć, bracia! tej tajemnicy,  iż zatwardzenie z części
przyszło na Izraela, póki by nie weszła zupełność pogan.  A toć będzie przymierze moje z nimi,
gdy odejmę grzechy ich.
Z wersetów tych wynika bardzo jasno, że Nowe Przymierze, zapowiadane przez wielu proroków,
jak Izajasza (Izaj. 59:21), Jeremiasza (Jer. 31:31), Ezechiela (Ezech. 16:60; Ezech. 37:26) nie mogło
być zawarte z kościołem w dniu Pięćdziesiątnicy, gdyż po pierwsze nie zniszczało jeszcze stare
przymierze, a po drugie 120 uczniów Jezusa nie stanowiło domu Izraelskiego i Judzkiego, o którym
mowa jest w proroctwach o Nowym Przymierzu.
Z drugiej strony należy przyznać, że zacytowane powyżej wersety z Listu do Hebrajczyków dobitnie
stwierdzają, że Jezus już JEST pośrednikiem Nowego Przymierza. Dla potwierdzenia przeczytamy
jeszcze słowa Hebr. 9:15, które mówią o Jezusie: I dlatego jest nowego testamentu pośrednikiem.
‡ Gdy dodamy do tego stwierdzenie z Hebr. 12:24:Aleście przystąpili  do pośrednika nowego
testamentu, Jezusa, to mamy pełen obraz, dlaczego większość chrześcijan, nie pojmując celu
zamierzenia Bożego, a jednocześnie odrzucając biblijną naukę o aktualności wybrania Izraela,
popada w zamieszanie, twierdząc, że kościół zastąpił Izrael i to z nim właśnie zawarte zostało Nowe
Przymierze.
To prawda, że Jezus przez swą ofiarniczą śmierć stał się pośrednikiem Nowego Przymierza.
Gotowość Pośrednika nie oznacza jednak automatycznego ustanowienia przymierza. Podobnie jak
przymierze Synajskie tak i Nowe Przymierze potrzebuje świątyni, kapłaństwa oraz królewskiej
usługi, by mogło wejść w życie, by ktokolwiek, również Izrael, mógł być wprowadzony w związek
tego przymierza z Bogiem.
Pod Nowym Przymierzem znajdzie się nie tylko Izrael. Choć proroctwa wprost nie mówią o tym, by
Pan Bóg miał zawrzeć przymierze z innymi narodami, to jednak zostanie otwarta możliwość dla
wszystkich ludzi uczestniczenia w tym uzdrawiającym związku z Bogiem poprzez przystąpienie do
Izraela. Izaj. 44:5 pisze o czasie wylania ducha na wszelkie ciało: Ten rzecze: Jam jest Pański, a
ów się ozowie do imienia Jakóbowego, a inny się zapisze ręką swą Panu, i imieniem Izraelskim
będzie się nazywał.
Cechą ogólnie odróżniającą przymierza zawierane po ofiarniczej śmierci Pana Jezusa od
poprzednich jest to, że wchodzenie w związek przymierza odbywa się na zasadzie dobrowolności.
Również Izrael wejdzie w Nowe Przymierze z własnej woli, a nie pod przymusem. Pisze o tym
prorok Jeremiasz: Jer. 50:4-5: W onych dniach, i w onych czasach, mówi Pan, przyjdą synowie
Izraelscy, oni i synowie Judzcy; płacząc społem ochotnie pójdą, a Pana, Boga swego, szukać będą.
(…) Pójdźcie, a przyłączcie się do Pana przymierzem wiecznem, które nie przyjdzie w
zapamiętanie.

7. Przymierze Sary lub przymierze Górnego Jeruzalem

I tutaj na koniec dochodzimy do najbardziej interesującego nas przymierza, przymierza, na które
badacze Biblii nie znaleźli dobrej nazwy, która jednoznacznie określałaby jego znaczenie i cel.
Jedna z dobrych, naszym zdaniem, nazw wynika z wykładu apostoła Pawła w Liście do Galatów: 
Gal. 4:24-26
Albowiem te są one dwa testamenty; jeden z góry Synajskiej, który rodzi w niewolę;
a ten jest jako Agar. Albowiem Agar jest góra Synaj w Arabii, a stosuje się do niej teraźniejsze
Jeruzalem; bo jest w niewoli z dziatkami swoimi. Lecz ono górne Jeruzalem wolne jest, które jest
matką wszystkich nas.
Inaczej moglibyśmy też nazwać to przymierze, przymierzem Górnego Jeruzalem lub jeszcze
może lepiej przymierzem wolności.
Czasami mówi się o tym przymierzu, że jest ono nowe, co też ma pewne podstawy, gdyż jest ono
nowe w stosunku do starego przymierza Synajskiego. Wolelibyśmy jednak nie używać tej nazwy,
gdyż może ona być myląca i niesłusznie sugerować związek z Nowym Przymierzem z Jer. 31:31.

Gdy jednak szukamy dowodów, że nasz związek z Bogiem również określony jest mianem
przymierza-diatheekee, to musimy sięgnąć po opis ostatniej wieczerzy, gdy Pan Jezus podając
kielich uczniom stwierdza: Ten kielich jest nowy testament we krwi mojej, która się za was
wylewa. (Łuk. 22:20; por. 1 Kor. 11:25). Znaczący jest jednak fakt, że w opisach Mateusza i
Marka (Mat. 26:28; Mar. 14:24) przymiotnik nowy został pominięty. Być może już wtedy istniało
ryzyko pomylenia owego przymierza z nowym przymierzem z Jer. 31:31.
Również słowa z Hebr. 10:29 potwierdzają, że powołani do kościoła są w związku przymierza z
Bogiem: Jakoż sroższego karania godzien jest ten, kto by Syna Bożego podeptał i krew
przymierza, przez którą był poświęcony, za pospolitą miał.

Przymierze, w które wchodzi kościół wybranych w Chrystusie spełnia podobną funkcję do
przymierzy Pinchasa oraz Dawida, o których mówiliśmy powyżej. Działały one co prawda pod
klamrą Przymierza Synajskiego, ale były całkowicie autonomicznie, z zupełnie inaczej określonym
celem. Kościół wchodzi w przymierze z Bogiem na mocy wyboru do pełnienia służebnych funkcji
w ramach Nowego Przymierza. Nie oznacza to jednak, że żyje pod Nowym Przymierzem. Nie jest
to możliwe, gdyż jak przekonaliśmy się powyżej, nie zostało ono jeszcze zawarte z Izraelem.
Ważne dla nas jest to, że w ten związek przymierza wchodzi się dobrowolnie, że tak jak Dawid lub
Pinchas trzeba naszą postawą zachwycić Pana Boga, przekonać Go o naszej do Niego miłości, o
naszym przywiązaniu, wierności i posłuszeństwie. Tylko takie cechy stawiają nas w pozycji
wolnych sług, którzy nie z przymusu, ale z potrzeby serca czynią wolę Ojca.
Wszystkie siedem przymierzy, o których mówiliśmy, cechują się właściwie przymiotem wieczności,
jak wszystko inne, co tworzy Bóg. W jaki sposób zatem ustaje związek przymierza? Skoro człowiek
ma wejść w Nowe Przymierze z Bogiem, musi uwolnić się od poprzednich zobowiązań. Apostoł
Paweł na przykładzie Przymierza Synajskiego podaje ogólną zasadę (Rzym. 7:1)b] Zakon panuje
nad człowiekiem, póki żyje[/b].  Następnie w odniesieniu do kościoła pisze (Rzym. 7:4): A tak,
bracia moi! i wyście umartwieni zakonowi przez ciało Chrystusowe, abyście się stali inszego.
Śmierć, czy to duchowa w poświęceniu chrztu, czy cielesna, uwalnia człowieka od związku
przymierza. Przymierza są wieczne, ale śmierć sprawi, że pozostaną one jedynie nauką historyczną.
Dziś wszyscy ludzi rodzą się pod przymierzem Noego. Gdy umrą i zmartwychwstaną staną się
własnością Chrystusa i będą mogli dobrowolnie wejść w związek Nowego Przymierza i żyć lub nie
wejść i umrzeć. Podobnie jest z przymierzem Abrahamowym, które objęło liczne narody
wywodzące się z jego ośmiu synów. Jednak śmierć uwalnia ich wszystkich od zobowiązania tym
przymierzem.
W przypadku Izraela jest podobnie, a dodatkowo zanurzenie w śmierć Chrystusa otwiera możliwość
wstąpienia w nowy związek przymierza Górnego Jeruzalem zanim jeszcze nastąpi literalna śmierć.
Poza tym o przymierzu tym napisane jest, że było ono dodane ze względu na grzech: Cóż tedy
zakon? Dla przestępstwa przydany jest, ażby przyszło ono nasienie, któremu się stała obietnica
(Gal. 3:19).
Pan Jezus przez śmierć zniósł ów związek przymierza (Efezj. 2:15): pozbawił On mocy Prawo
przykazań, wyrażone w zarządzeniach (por. Rzym. 10:4). Potwierdził to Bóg przez zburzenie
świątyni, a tym samym uniemożliwienie sprawowania służby ofiarniczej, która była niezbędna dla
wykonania obowiązków tego przymierza.
Ustanie związku przymierza nie oznacza jednak unieważnienia Prawa przymierza. Dla wszystkich
potomków Noego nadal ważne są przykazania o rozmnażaniu się, napełnianiu ziemi, nie jedzeniu
krwi i nie zabijaniu. Potomków Abrahama nadal obowiązuje prawo obrzezania. Izrael poczuwa się
do zachowania tych przykazań Zakonu, które można dzisiaj jeszcze zachować.
Jest rzeczą oczywistą, że doskonały człowiek kierujący się miłością nie będzie już potrzebował
pouczenia o grzechu. W tym sensie Prawa tych przymierzy są czasowe i przemijające. Na razie
jednak ciągle zmagamy się z grzechem i dlatego ciągle potrzebny nam jest nauczyciel Prawa, który
poucza nas o tym, czym jest zło i w jaki sposób można się od niego uwolnić.
Żyd umierający przez zanurzenie w śmierć Chrystusa opuszcza związek przymierza Synajskiego.
Podobnie my, którzy wbrew naturze zostaliśmy wszczepieni w korzeń oliwnego drzewa, nie
przyjmujemy na siebie zobowiązania przymierzem Synajskim. Mimo to dobrze jest korzystać z
bogactwa tego dziedzictwa. Każdy szczegół prawa Bożego danego czy to Noemu, czy Abrahamowi,
czy narodowi Izraelskiemu zawiera cenne okruchy Bożej prawdy, które koniecznie trzeba i warto
wyłuskiwać z historii, abyśmy mogli o sobie powiedzieć, że jesteśmy miłośnikami Słowa Bożego, a
przez to wykazać się stanem serca wzbudzającym zachwyt Boga i Jezusa.
A nade wszystko pamiętajmy, że tylko przez śmierć w Chrystusie uwalniamy się od ciężaru
grzechu. Tylko przez dobrowolne i pełne miłości oddanie się Chrystusowi, pośrednikowi
wspaniałego Nowego Przymierza, będziemy w stanie osiągnąć stopień miłości służebnej niezbędnej
jako kwalifikacja do pełnienia funkcji królewskich i kapłańskich. Niechaj nam Bóg pomoże w tym
dziele.

Zaciekawiła mnie ta strona jeżeli można to proszę o wyjaśnienie mi paru kwestii, które min. zaznaczyłem.Prosze K12g lub Gryfa, może ktoś z forumowiczów wie coś bliżej na ten temat?

Deszczyk