Szekspir Wiliam

Sonet



Jakże podobna zimie jest rozłąka
Z tobą, radości przelotnego roku!
Jakiż chłód czułem, w jakich żyłem mrokach!
Jaka grudniowa pustka była wokół!
A przecież właśnie przechodziło lato
I jesień płodna, cała w drogich plonach,
Niosąca wiosny urodzaj bogaty
Jak owdowiała i brzemienna żona.
Lecz dla mnie były te plony dojrzałe
Gorzkim owocem mego smutku tylko,
Bo czym bez ciebie jest lato wspaniałe?
Gdy ciebie nie ma, nawet ptaki milkną
Lub taki smutek rozbrzmiewa w ich śpiewie,
Że, drżąc przed zimą, liść blednie na drzewie.

Kocham ten wiatr - by Bartosz L.


Kocham ten wiatr
Co łzy wywołał
Wietrzne
I kocham ten wiatr
Co śmiech przez te łzy wywołał

Kocham ten wiatr
Co przybył z
Czerwienią
I dał nam skrzydła
Postrzępione

I przeklinam ten wiatr
Co stopy nam
Poderżnął
Byśmy nie szli już
Razem

O KSIĄŻCE

W czasach dziwnych i wrogich żyliśmy, wspaniałych,
nad głowami naszymi pociski śpiewały
i lata nie mniej groźne od rwących szrapneli
nauczały wielkości tych, co nie widzieli
wojny. W pożarze sucho płonących tygodni
pracowaliśmy ciężko i byliśmy głodni
chleba, cudów nieziemskich zjawionych na ziemi
i często, spać nie mogąc, nagle zasmuceni
patrzyliśmy przez okna, czy nad noce sine
nie przypływają znowu stada zeppelinów,
czy nie wybucha sygnał nowy kontynentom,
i sprawdzaliśmy w lustrze, czy na czole piętno
nie wyrosło, na znak, żeśmy już skazani.
W tych czasach nie dość było zawodzić słowami
czystymi, nad patosem świata wiekuistym,
była epoka burzy, dzień apokalipsy,
państwa dawne zburzono, stolice wrzecionem
kręciły się pijane pod niebem spienionem.
Gdzież jest miejsce dla ciebie w tym wieku zamętu,
książko mądra, spokojna, stopie elementów
pogodzonych na wieki spojrzeniem artysty?
Już nam z twoich kart nigdy nie zaświeci mglisty
wieczór na cichych wodach, jak w prozie Conrada,
ani chórem Faustowskim niebo nie zagada
i czoła zapomniany dawno śpiew Hafisa
chłodem swoim nie dotknie, głów nie ukołysze,
ani Norwid surowe nam odkryje prawa
dziejów, które czerwona przesłania kurzawa.
My niespokojni, ślepi i epoce wierni,
gdzieś daleko idziemy, nad nami październik
szumi liściem, jak tamten łopotał sztandarem.
Wawrzyn jest niedostępny nam, świadomym kary,
jaką czas tym wyznacza, którzy pokochali
doczesność, ogłuszoną hałasem metali.
Więc sławę nam znaczono stworzyć - bezimienną,
jak okrzyk pożegnalny odchodzących - w ciemność.


Czesław Miłosz.

Nic Się nie stało Świat to za mało
przed pustką na kolanach powalony

Śmierć zbiera swoje plony

Nadchodzi czas czasów, czasy
Nie ma litości stracone myśli i słowa

Z głowy spada" królewska korona"
Przeniosą Cię do zacnego Grona

Wśród ludzi wiersz Twój , "obrona"

Załamane ramiona ludzi w przestrzeni
Nie nadrobią czasu Królowie tej Ziemi

Miejsce w przestrzeni objęte chciwością
Zawiścią , niemocą ,zatraceniem i złością

Przerwane okrzyki , brawa ,uśmiechy
Odchodzą , nie wrócą tam gdzie zasiadają PANY

Światłem ochrzczeni , ciemnością obleczeni
Z czołem ku ziemi


Umysły odwracają , kolejki ku światłości rzędem ustawiają
Oddani , pobożni i wierni

Mówią do umysłów odziani w czerni
Ręką ku Niebu wznoszą okrzyki

Los swój zawdzięczają modłom praktyki

Powiodą ducha ku dolinom , uzdrowieni w wieczności
Pozorów , kłamstw radości , nadziei i miłości



Raphael85