BUDOWA CZŁOWIEKA IV
Aspekt duchowy postaci człowieka „Astral”.

Po wskazaniu w poprzednich artykułach na istnienie kwestii, które są związane z budową człowieka, takich jak; ewolucja wszechświata, proces ewolucji biologii i szczególne predyspozycje człowieka, należy teraz wskazać ogólne aspekty ewolucji istot duchowych.
  Obecnie istniejący świat duchowy w pojęciu człowieka jest oceniany tak różnorodnie i tak kontrowersyjnie, że w efekcie, tylko niewielka część ludzi może się w tej kwestii rozeznać. Sprawa obiektywnego zdefiniowania tematu materii duchowej, jest o tyle trudna, o ile sama materia duchowa jest trudno „namacalna” naukowo. Dodatkową trudnością a może podstawową, jest istnienie w społeczności człowieka, nurtów przeciwnych dobremu rozpoznaniu całokształtu astralu. Kolejną poważną przeszkodą, we właściwym rozpoznaniu sprawy duchowości wszechświata i człowieka, jest już wyżej wskazywana różnorodność określeń istot, jakie są obserwowane przez człowieka.
  Jedni widzą te istoty, inni o nich słyszą w postaci swobodnych relacji. Nie zawsze widzenie jest precyzyjne, a pewnym jest, że w trakcie kontaktu poza zmysłowego człowiek doznaje szczególnego stanu emocjonalnego, który deformuje czystą obserwacje. Niewielu może z ręką na sercu powiedzieć, ta istota wyglądała dokładnie tak. Jeżeli nawet, obserwacja była precyzyjna, to, co obserwujący może powiedzieć o aspektach ewolucji i rozwoju tej istoty duchowej. Nic, po prostu nic.
  Cały klimat wiedzy związanej z istnieniem wszelkich postaci eterycznych, czy są to postacie pozytywne, czy negatywne, jest sam w sobie kontrowersyjny. Taka kontrowersja wynika z różnych odczuć ludzi, którzy biorą udział w kontakcie duchowym, ale nie tylko. Największym zakłóceniem obiektywizmu jest przypisywanie postaciom duchowym cech, które wynikają z potrzeb różnych religii. Świat religii opiera swe kanony wartości na istnieniu Boga, istoty niematerialnej. Kapłani wszelkiej maści w celu podniesienia rangi swojego kultu, posuwają się do tworzenia całego zastępu istot wokół Boga. Z drugiej strony, by utrzymać w ryzach niepokornych, ukazują jakiś straszny świat negatywnych istot duchowych, które tylko czekają nawet na drobny błąd człowieka.
  W efekcie, obecnie istnieje niezliczona ilość wyobrażeń, niewiele biorąc pod uwagę rodzaj ilości istot duchowych. Nie mówiąc już o absurdalnej wręcz ocenie istoty Boga i jego potrzeb.
  W rzeczywistości, cały świat astralny jest logicznie wyewoluowany, rozwija się według określonych zasad a swoje korzenie posiada w materii wszechświata. W moim pojęciu tematu duchowego, który dotyczy wszelkich form eterycznych, wyewoluowanych we wszechświecie, określenie „Astral” ujmuje jego całokształt. Wszystko, od formy pierwotnej, z jakiej powstaje, astral, czyli, od myślokrztałtów tworzonych przez formy biologiczne posiadające mózgi, do najwyżej rozwiniętych istot duchowych, ja określam mianem „astral”.
  Poza astralem, istnieje inne środowisko, które może być określane jako nie materialne, jest to biopole. Istnieje ono wokół każdej komórki biologicznej i spełnia swoją rolę w procesie ewolucji materii duchowej. Dla wyjaśnienia w celu by wszystkie moje informacje były dobrze zrozumiałe, chcę dodać, że we wszechświecie nie istnieje forma, którą można określić jako nie materialna. Wszystko, co istnieje, musi posiadać swoją budowę a ta z kolei do realizacji formy bytu wymaga materii. Błędne oceny rzeczywistości wynikają z nieścisłości w ocenie, co jest materią a co formą „nie materialną” oczywiście w pojęciu człowieka.
  Zgodnie z zasadą ewolucji wszystko, co zaistnieje posiada charakter materialny. Różnica, jaka istnieje pomiędzy wyewoluowanymi formami, polega na gęstości ich materii. W taki sposób podchodząc do oceny, co jest materialne a co nie, należy przyjąć, że zarówno człowiek w swojej postaci fizycznej, jaki i istota duchowa są formami materialnymi.
  Biopole jest polem magnetycznym istniejącym wokół ciała zagęszczonego (fizycznego). Wiąże ono sobą drobne cząsteczki wody, która uprzednio została wyparowana z tego ciała. W taki sposób, staje się ono jakby dalszą przestrzenią ciała fizycznego. Cechy, jakie zawiera w swojej objętości każda mikro kropelka wody, są efektem zbioru w postaci form materii, pochodzących z procesów życiowych komórki. Woda wyparowana z komórki biologicznej w taki sposób przenosi informacje o stanie macierzystego obiektu, o jego potrzebach i problemach.
  Duże nagromadzenie mikro kropelek wody w jednym miejscu pola magnetycznego (biopola), dodatkowo, gdy są one mocno obciążone zagęszczoną materią, doprowadza do stanu krytycznego tego pola. W takiej sytuacji część biopola może oderwać się od macierzystej formy i utworzy zbiór własny. W taki sposób powstają formy eteryczne, które nie biorą udziału, jako część składowa istot duchowych. Te formy eteryczne, są bardzo cenne dla człowieka. Dla przykładu, energia życia (prana) posiada formę eteryczną, której źródłem są komórki roślinne.
   
  Przedstawiłem ogólne zasady, które dotyczą ewolucji człowieka we wszechświecie. W kolejnych publikacjach, postaram się zobrazować, cały ten, tak szeroko rozwinięty proces ewolucji sterowanej człowieka i astralu. Jak już napisałem, obie te dziedziny ewolucji wszechświata, posiadają wiele wspólnego i jedna bez drugiej nie może istnieć w tak wysoko rozwiniętej formie.

© Powyższy tekst jest tekstem autorskim.
Kopiowanie, rozpowszechnianie tylko za zgodą autora tekstu.

BUDOWA CZŁOWIEKA część III
Człowiek i jego szczególne predyspozycje.

By każdy mógł zrozumieć całokształt ewolucji człowieka, wskazane jest uzmysłowienie sobie, jaki jest efekt finalny specjalnego procesu ewolucji. Procesu, który wymusza, poprzez stosowanie określonych technik i materii wyeksponowanie człowieka.
   Człowiek jako nadistota, dysponuje wyjątkowymi cechami. Jego możliwości w różnych aspektach życia, mogą objawiać się w sposób wręcz genialny. W kwestii tworzenia uczuć i emocji nie mamy sobie równych. W kwestii zdolności i myślenia, żadna wyewoluowana forma nam nie dorównuje. Służebność wysoko rozwiniętych istot duchowych w formie umysłów nadświadomości i podświadomości, implikuje, jeżeli zaistnieją odpowiednie warunki w postaci osobistego instrumentu, który objawia szczególne możliwości. Jest to świadomość, w której magnetyczny zapis sami formujemy i mamy możliwość jego modyfikacji. Konstruktywny proces modyfikacji cech zapisanych w świadomości, może doskonalić cały zbiór, sukcesywnie korzystając z nowo wpisanych zdolności i wiedzy. Gdy taki konstruktywny proces, będzie przebiegał zgodnie z zasadami sztuki w tej materii, osiągi świadomości mogą okazać się niewyobrażalne. Ten szczególny instrument cechują wyjątkowe parametry w zakresie pamięci i konfiguracji zawartych informacji.
   Dodatkowe kilkanaście procent objętości naszego mózgu w trakcie ewolucji jest absorbowane przez czynności percepcji. Ta zmiana z postaci małpy człekokształtnej do postaci człowieka, przebiega w podobny sposób, jak generowanie zapisu cech w świadomości. Dodatkowo te dwa zbiory wymuszają wzajemny rozwój. Lepsza percepcja, umożliwia rozwój świadomości i odwrotnie, lepsza konfiguracji cech zapisanych w świadomości, rozwija percepcję. Trudno określić gdzie leży granica możliwości rozwoju, zarówno świadomości jak i percepcji.
   Nie istnieje żadna forma nawet sztuczna inteligencja, posiadająca takie cechy rozwoju, które są dodatkowo poparte czynnością psycho – emocjonalną. Ten cały zbiór instrumentów i umysłów, stawia człowieka w gronie niedościgłych, co nie oznacza idealnych postaci.

Talenty człowieka.

Z biegiem czasu życia, człowiek objawia mniejsze lub większe zdolności w różnych aspektach rozwoju. Przyjęło się określenie, które te wszystkie zdolności ujmuje w jeden zbiór wartości „talent”.
   Czy zdolności są talentami? Czy może należałoby te dwa określenia oddzielić i jednemu z nich przypisać inne znaczenie?
   Trudno by było zdolność oderwać od innego określenia – umiejętność. Te dwa określenia są blisko znaczne i w rzeczy samej wspólnie informują o możliwościach każdego człowieka.
   Czym więc jest talent? Czy dalszym rozszerzeniem informacji mówiącej o zdolnościach lub umiejętnościach? A może określenie talent, wskazuje na zupełnie inną rzecz?
   Uczucia i emocje, cechy ustroju człowieka, które budzą najwięcej kontrowersji a zarazem ich geneza jest jeszcze białą plamą na mapie budowy człowieka. Mimo to twórczość emocjonalna, ma się doskonale, choć efekty często okazują się nie godne człowieka. Ta nie godność, wraz ze zdolnościami, systematycznie doprowadza do kataklizmów.
   Z drugiej strony, występują efekty wyjątkowo pozytywne w postaci wielkich dzieł i osiągnięć. Zarówno jedne jak i drugie osiągnięcia, są poza możliwościami innych istot, choćby nawet żyły w cywilizacjach trwających miliony lat.
   Postać dysponująca takimi cechami i zdolnościami, nie może powstać w naturalnym procesie ewolucji. Kreacjonizm również nie wyjaśnia tej sprawy w dostateczny sposób. I mimo, że Bóg może wszystko to nie oznacza, że w sposób bajkowy stworzył wszechświat i człowieka.
   Metody naukowe, na obecnym etapie możliwości nie pozwalają, nawet zbliżyć się do wyjaśnienia kwestii powstania człowieka. Można śmiało powiedzieć, że obie teorie, zarówno Kreacjonizm jak i Ewolucjonizm są jak na razie bezradne nie wyjaśniają niczego.

© Powyższy tekst jest tekstem autorskim.
Kopiowanie, rozpowszechnianie tylko za zgodą autora tekstu.

Budowa Wszechświata II - Pieczęć ewolucji część I.

Ewolucja materii etap I.

Źródło mocy i materii.

   Możesz „spojrzeć” z takiego miejsca, skąd „widać”, jak powstaje, źródło życia wszechświata.

   Zobaczyć (oczami wyobraźni), jak rozpoczyna bieg ewolucja wszechświata, jest chyba, największym pragnieniem fizyka i nie tylko.
   Spróbuję „pokazać” wszystkim tym, którzy wybiorą się wraz ze mną w podróż wyobraźnią do okolic źródła materii wszechświata, w czasie, gdy ono powstawało. Może ktoś zapytać, dlaczego do okolic a nie do samego źródła?
   Zbliżenie się do jądra wszechświata, jest najbardziej niebezpieczną czynnością, jaką można wykonać we wszechświecie. Gdy się przekroczy bezpieczną granicę, to nawet myśli giną w otchłani jego grawitacji. Moc czarnej dziury w stosunku do mocy źródła materii, jest wręcz znikoma. A przecież to w otchłani wiru grawitacyjnego czarnej dziury, giną nawet pędzące fotony światła. Źródło materii, potrafi wciągnąć potężną czarną dziurę, prostując jej wir a ją samą rozciągnąć jak nitkę. Niewyobrażalna moc grawitacji i szybkość rotacji jądra wszechświata, tak w największym skrócie, można opisać warunki, jakie panują w samym źródle i jego okolicy.
   Miliardy lat świetlnych przestrzeni, w której nie ostoi się nic, z wyjątkiem wystrzeliwanych przez samo jądro spiral wszechświata. Prawdziwa próżnia a w samym środku moc i potęga.

Źródło materii.

   Żyjemy na powierzchni planety. Pod stopami mamy materię stałą, wokół, środowisko gazowe. Wysoko nad nami „niebo”, lub jak mówi nauka przestrzeń kosmiczna. Istniejemy na granicy światów, każdy z nich jest inny, lecz zbudowane są z takiej samej materii. Te trzy środowiska fizyczne różni tylko gęstość materii. Gęstość materii stałej w stosunku do zagęszczenia przestrzeni kosmicznej ma się w przybliżeniu tak, jak jeden metr sześcienny skał do jednego atomu w takiej samej objętości przestrzeni kosmicznej. Nie ma różnic w składzie materialnym; przestrzeni kosmicznej, skały, powietrza, ale również biologii. Istniejąca różnorodność form i objawów życia, posiada wspólne korzenie materialne. Źródło materii – Jądro wszechświata, bo to jądro jest pierwszą przyczyną zdarzeń i emituje pierwotne cząstki materii.

Droga do źródła materii.

   Olbrzymia wielkość jądra wszechświata, nie odzwierciedla wielkości pierwotnych cząstek. Te cząsteczki, które wyrzucone w postaci spirali, zainicjują łączenie się igiełek czarnej materii w formy materii wszechświata, posiadają mikro wielkości w stosunku do atomu. Jeżeli chcemy „zaobserwować” pierwszy etap ewolucji wszechświata z poziomu wielkości cząstek materialnych, musimy przeskalować nasze odniesienie wielkości przestrzennej w stosunku do tych cząstek.
   Jak to uczynić?
    Istnieje miara wspólna dla wszystkiego, co istnieje w przestrzeni wszechświata. Taką miarą jest skalowanie czworościanu regularnego. Przestrzeń czworościanu regularnego, jest powielarną jednostką a jego skalowanie przez jeden, pozwala zachować stałą proporcję.
   Wyobraźmy siebie, jako postać stojącą w przestrzeni czworościanu regularnego. Ponad głową w miejscu wierzchołka czworościanu widnieje niewielka kula. Trzy identyczne kule znajdują się w miejscu wierzchołków przy podstawie a więc przy ścianie czworościanu, na której stoimy. Te cztery kule i nasza postać to w naszej wyobraźni cały zbiór, jaki zachowamy na czas „podróży do źródła. Następnie w wyobraźni przeskalujmy „nasz” czworościan do wielkości czworościanu, w którym znajduje się pojedynczy atomu jedno protonowy.
   Co zobaczymy obok siebie?

Atomy.

   Forma przestrzenna czworościanu nadal istnieje wokół naszej postaci, jednak te kule, które uprzednio były w pobliżu teraz są bardzo daleko. Cała przestrzeń pierwszego czworościanu wypełniła się siatką mniejszych a taki mniejszy, równy wielkością z czworościanem atomu, właśnie nas otacza. Z pozoru nic się nie zmieniło, jesteśmy dalej w czworościanie, są widoczne kule w jego wierzchołkach a proporcja w krotności wielkości, w stosunku do pierwszego czworościanu jest zachowana.
   „Widzimy” teraz atomy w ich naturalnej wielkości. Jednak daleko nam jeszcze do celu. To, co teraz widzimy w budowie zbioru atomu, pokazuje nam, jak ten zbiór jest olbrzymi. Proton, który jest około dziesięć tysięcy razy większy od elektronu w swoim polu grawitacyjnym przyciaga również  inne drobiny. Obraz atomu, uzmysławia nam jak duży jest proton w stosunku do jego składowych części. Te części składowe zbioru atomowego, również  posiadają swoją budowę i masę.

Pojedynczy foton.

   Kolejny „skok przestrzenny” do wielkości fotonu, to dalsze pomniejszenie przestrzeni czworościanu w stosunku do naszej postaci. Foton jako jednostka światła, okazuje się być zbudowany z bardzo dużej ilości, jego cząstek składowych. Co ciekawsze, fotony pomiędzy sobą, posiadają bardzo dużą różnicę wielkości. Ta różnica wielkości, pozwala na powstawanie efektu postrzeganego przez oko ludzkie jako kolor. My widzimy tylko mały procent całego spektrum światła, to dowodzi na istnienie dużej różnicy w wielkości fotonów.
   Porównujemy foton do wielkości naszej postaci w czworościanie, adekwatnej do wielkości cząstek światła. Teraz możemy wyodrębnić w jego budowie cząstki składowe, które swoją wielkością w stosunku do fotonu są takie, jak wielkość komórki do fizycznego organizmu.
   
Pierwociny materii.

   Ten „skok przestrzenny” porówna naszą postać z najmniejszymi zbiorami materii we wszechświecie. One występują wszędzie, są podstawowym budulcem każdej formy materii. Teraz, gdy nasz czworościan zrównał się z wielkością czworościanu pierwociny, możemy zobaczyć jak duży jest foton. Wygląda jak olbrzymia pędząca obła skała, która odbija się od różnych przeszkód. Jeżeli przyjrzymy się bliżej budowie obecnej obok nas pierwociny materii, rozróżnimy drobne igiełki, mniej lub bardziej chaotycznie zgniecione w jej przestrzeni materialnej.

Czarne perełki.

   Ostatni skok przestrzenny, pomniejszył nasz czworościan do wielkości czworościanu mieszczącego w swej przestrzeni unoszące się swobodnie czarne igiełki, składową masę „ciemnej materii”. Materia tego rodzaju została ostatnio wskazana przez nauką jako dominująca masa materii wszechświata. Proszę zwrócić uwagę na fakt, że czworościan nie przyjął wielkości odpowiadającej jednej czarnej igiełce, tylko ich dużemu zbiorowi. Sprawa wyjaśni się, gdy spojrzymy na kule znajdujące się na wierzchołkach otaczającego nas czworościanu. W tej pozycji „nasze” kule, pokrywają się z innymi kulami, są to „Czarne perełki”, które swym położeniem przestrzennym, determinują geometryczną formę przestrzeni wszechświata. Możemy „zobaczyć”, najmniejszą formę przestrzenną materii, którą Platon wskazał jako materię niepodzielną; „uznawał bowiem, że materia zbudowana jest z całostek i nie jest podzielna, a całostki te mają charakter idealny. Nie są bowiem ciałami stałymi, lecz figurami geometrycznymi.”
   Materii, która jest zbudowana z najmniejszych, jakie istnieją form geometrycznych nie można podzielić. Czworościan posiadający na swoich wierzchołkach „czarne perełki” jest tą najmniejszą formą geometryczną materii. Nie może być podzielony, bo nie występują w jego środowisku fizycznym odpowiednie przyczyny. W takim kontekście ta materia i tylko ta, posiada cechy, jakie wskazał Platon.

Czarne igiełki.

   Wokół bezwładnie unoszą się te podłużne formy materii. Ilość ich w takiej przestrzeni, jaką zajmuje nasz czworościan, jest bardzo dużo. Pochodzenie, tej szczególnej materii to efekt erozji czarnych perełek. Podczas erozji z ich powierzchni odrywają się cienkie płatki, które następnie rozsypują się na widoczne wokoło igiełki. Przyczyna takiej erozji, leży w stopniu nasycenia czarnymi igiełkami całego środowiska. Erozja trwała do momentu nasycenia, gdy ono ponownie się zmniejszy odrywać się będą kolejne płatki i rozsypywać w postaci igiełek.
   W środowisku, które możemy teraz poznawać, brak jest przyczyn do wtórnego zagęszczania igiełek a co jest z tym związane, nie powstaje powód do wystąpienia erozji. By takie przyczyny mogły zaistnieć, musi w tym środowisku fizycznym wystąpić zdarzenie w formie ingerencji dynamicznej lub magnetycznej, które zagęści pewną ilość materii.
   W obserwacji materii wszechświata dotarliśmy do tego miejsca właśnie w tym celu, by taką ingerencje rozpoznać. Odbyliśmy daleką drogę w głąb konstrukcji krystalicznej przestrzeni wszechświata. Konstrukcji, która jest identyczna zarówno tu gdzie teraz obserwujemy swobodnie unoszącą się w przestrzeni materię, z której powstanie cała materia wszechświata, jak i tam z kąt przybyliśmy. W świecie biologii, istnieje niewidoczna dla zmysłów człowieka siatka przestrzenna, której forma jest proporcjonalna do tej najmniejszej formy, siatki ułożonej z czarnych perełek.

Źródło ewolucji wszechświata.

   Ten pierwszy moment ewolucji, na ogół utożsamiany z wielkim wybuchem, jest najbardziej tajemniczym w całym procesie ewolucji wszechświata. Spróbujmy poznać szczegóły tego wydarzenia, które nie tylko jest tajemnicze, ale w pierwszej kolejności brzemienne w skutkach.
   Wokoło całe środowisko fizyczne, nie wykazuje aktywności i takie samo jest w całej przestrzeni wszechświata, przed inicjacją jego ewolucji. Proces fizyczny inicjacji nie ma nic wspólnego z wybuchem. Gdyby taki miał miejsce, to cała siatka krystaliczna czworościanów byłaby zmieciona a Platon wskazywałby nieistniejącą materię.
   Nadszedł czas inicjacji. Pierwsze objawy zmiany, można rozpoznać obserwując czarne perełki. One zaczynają wibrować, tak jakby jakaś potężna masa z olbrzymią siłą i szybkością pędziła przez przestrzeń wszechświata. Tak to wygląda, setki miliardów lat świetlnych drogi do centrum kulistej przestrzeni wszechświata. Wirujący strumień świecącej, silnie namagnesowanej masy o średnicy galaktyki z niewiarygodną szybkością kieruje się prosto do centrum wszechświata. Swoją mocą grawitacji porywa z sobą, nasycone środowisko i sieć czarnych perełek w obrębie milionów lat świetlnych.
   W samym centrum, jakaś magnetyczna bariera zawija czoło strumienia i ta olbrzymia niesamowicie zagęszczona masa materii zaczyna tworzyć wirującą kulę. Ona nieustannie przybiera na wielkości, uzyskując coraz szybszy wir. Ten niesamowity strumień zachowuje się tak, jakby nie chciał zaprzestać dostarczania dodatkowej masy. Nawet zwiększa tempo i coraz bardziej rozpędza kulę ognistej materii. Ta z kolei, rośnie w oczach. Jednak po chwili wszystko znika, najpierw strumień robi się coraz krótszy, aż znika przy powierzchni kuli i prawie w tym samym momencie znika kula. Nie widać ani strumienia ani kuli, ale ten proces nie skończył się, wokoło można ciągle wyczuć narastającą wibrację perełek.

© Powyższy tekst jest tekstem autorskim.
Kopiowanie, rozpowszechnianie tylko za zgodą autora tekstu.

Kod Apokalipsy część I

Zaszyfrowana treść Objawienia Św. Jana otwiera przed nami informacje, które Bóg chciał przekazać w ukrytej formie. Zgodnie z Jego wolą, spisany przez Św. Jana z Patmos tekst, jest zbiorem słów, które w tekście otwartym znaczą co innego, niż w ukrytej treści. Charakter wymowy zarówno tekstu otwartego jak i zaszyfrowanej treści jest zgodny z wolą Boga. Ta różnica w wymowie, zarówno treści ukrytych jak i tekstu otwartego, musi być w jakiś sposób spójna z zamiarami Boga.

O istnieniu planowanych działań lub innych wydarzeń, które czekają ludzkość w czasach ostatecznych informowały nas różne proroctwa. Takie prorocze informacje zapisane są w treści wielu pism. Czterowiersze Nostradamusa to przykład szczególny z przyczyny ich pozycji medialnej. Proroctwa możemy odnaleźć również w treści Starego i Nowego testamentu, gdzie wypowiedzi tekstu są mniej lub bardziej wyraziste. Biblia w swym tekście posiada dużo proroczych informacji, ale tu również istnieje dużo tekstu, który nie ma nic wspólnego z Bogiem, czy proroctwami.

Najwyższą czystość informacji wykazują trzy spisane przez ludzi przekazy, są to Psalmy Dawida, Apokalipsa Św. Jana z Patmos i czterowiersze Nostradamusa. Określając chronologicznie - pierwszym procesem informacyjnym był przekaz skierowany do Dawida i jego następców. W jego efekcie powstały psalmy.
Następnym w kolejności był przekaz skierowany do Św. Jana z Patmos, który zaowocował najbardziej kompletnym zbiorem informacji. Objawienie Św. Jana jest proroctwem, które niesie słowa Boga mające pomóc ludziom w czasie dni ostatecznych.
Ostatnim tak spójnym przekazem w czasie historycznym, był przekaz skierowany do Michel’a de Nostredame. Dzięki informacjom, które otrzymał w tym przekazie napisał swoje czterowiersze. Dla siebie tylko znanego celu przyjął przydomek Nostradamus, z którym to przede wszystkim kojarzono Michel’a, odsuwając na drugi plan jego właściwe nazwisko. To posunięcie niewątpliwie posiada istotne znaczenie, łączy ono swoim składem literowym postać Chrystusa, Nostradamusa i logicznie oceniając Syna Człowieczego.

Te trzy spisane proroctwa posiadają jedną wspólną, lecz jakże istotną cechę. Odczytanie ukrytej treści w tych wszystkich dziełach jest możliwe dzięki zastosowaniu takiego samego klucza.

Przy pomocy tego klucza, z tekstu tych pism można odczytać ukrytą w nich treść. Treść wszystkich pism ukazuje nam takie same postacie i mówi o tych samych wydarzeniach. Wspólne informacje wzajemnie się uzupełnią i wskazują to samo źródło informacji, Boga.

O ile Psalmy Dawida i Apokalipsa, posiadają przypisane im pochodzenie od Boga, to czterowiersze takiego jednoznacznego wskazania źródła nie posiadają. W takim kontekście, w jakim jest wspólne źródło pochodzenia, istnieje dowód, że Nostradamus również miał przekaz z Nieba. Dowodem na to jest taki sam szyfr, którym możemy odczytać treść wszystkich trzech dzieł. Wiedza, wynikająca z tych trzech przekazów, wiążąc je w jedną grupę tworzy zupełnie nowy klimat wokół prorokowanych wydarzeń. Te z niepokojem oczekiwane wydarzenia są szeroko opisane w ukrytej treści wspomnianych pism. Odszyfrowane tam informacje są spójne i logiczne.

Ukryta treść po odczytaniu ukazuje nam obfitość informacji, która jest wyjątkowo precyzyjna. Wskazuje szczegółowe cechy postaci i rzeczy. W tej informacji przekazane są również dokładne opisy, mających nastąpić wydarzeń. W tych informacjach możemy odnaleźć wzmianki o czasie związanym z prorokowanymi wydarzeniami.

Jednak najważniejsze informacje zostały ukryte w zaszyfrowanej treści Objawienia Św. Jana. Mówią one o zasadach życia człowieka, które są niezbędne dla spełnienia potrzeb Boga. Zasady te są ujęte w treści siedmiu zborów. Forma ich przedstawienia wskazuje, że te nakazy są skierowane do ludzi żyjących na ziemi w czasie ostatecznym. Nakazy te wykazują takie cechy własne, które określają ich treść jako zapis mający zadanie skierowania zakłóconej, uczuciowej drogi życia człowieka, na drogę życia w radości i szczęściu. W treści Objawienia pośrednio wskazany jest czas prorokowanych wydarzeń. Stan rozwoju religii i kultury religijnej w treści tych przekazów jest przez Boga potępiany. Wskazywany stopień zakłócenia kultur religijnych, a w szczególności wskazanie cech tych zakłóceń, daje możliwość określenia czasu wydarzeń. Nastąpią one, gdy wskazywane cechy życia człowieka będą odpowiadały proroctwom.

Zadziwiająca jest precyzja z jaką Św. Jan opisuje te stany zakłóceń. Nie mógł ich rozpoznać z perspektywy czasu, w którym żył, mimo to opisuje je w sposób prawidłowy. Można wytłumaczyć taką sytuację tylko w jeden sposób, Św. Jan spisał słowa, których sam nie rozumiał, a poznał je zmysłami ducha. Z tekstu, który napisał skorzystali twórcy religii i teologii chrześcijańskiej. Mogli, dzięki tekstowi Apokalipsy, opacznie go odczytując, stworzyć boski bicz. Rzucić na kolana tych, którzy wykazywali brak pokory. A ich przykład życia społecznego byłby zgubnym wzorem dla pokornych owieczek w religijnej społeczności. Z ochotą umieścili Apokalipsę w Biblii jako piątą ewangelię, nie zapominając o walorach, które z niej ukuli.

Bóg wiedząc jak będzie się rozwijała cywilizacja na Ziemi, przygotował skuteczne narzędzie dla swego syna, który będzie żył jak zwykły człowiek w czasach ostatecznych. Apokalipsa w swojej ukrytej treści ma dużo ciekawych informacji. Jej treść dowodzi, że Syn Boga będzie żył w postaci fizycznej, spełniając swoje zadanie w czasie dni ostatecznych. Wskazuje jak wielką postacią może być człowiek, który nie poddał się iluzji.
  Są w treści Apokalipsy informacje, które dowodzą, że tylko świadomy i niezależny człowiek może spełnić potrzebę Boga w czasach ostatecznych. W treści siedmiu zborów wskazane są błędy, których powinni wystrzegać się ludzie, a szczególnie wysłannicy Boga. Również wskazane są przyczyny tych błędów i sposoby ich unikania.

W ukrytej treści Apokalipsy znajdują się informacje, które obalają mity i przypuszczenia. Te wszystkie groźby, które zostały użyte jako bicz boży nie znajdują potwierdzenia. A wskazywane plagi, są groźne dla tych, którzy machają palcem i rzucają słowem. Uderzą w tych, którzy się tego najmniej spodziewają. Chroniący parasol religii okazuje się bez znaczenia, a teologiczni przywódcy sami są narażeni na plagi.

  Jakakolwiek znana interpretacja Apokalipsy, to zbiór kontrowersyjnych informacji, które można śmiało określić jako „wyssane z palca”. Z drugiej strony można zrozumieć tych interpretatorów i ich mocodawców. Działali oni pod presją konieczności wyjaśnienia niezrozumiałego tekstu, będącego częścią Biblii Nowego Testamentu. Nie mogli tej zaszyfrowanej treści odczytać w sposób rzetelny jak nakazuje Bóg, więc uczynili co mogli w celu zadowolenia swoich zwierzchników.

Jednak takie działanie jest niezgodne z wolą Boga, która jest jasno wyrażona w tekście Objawienia Św. Jana. Czytający i słuchający powinni powstrzymać się przed naruszeniem jego woli i czynić tak jak wskazują nakazy. Są one wyrażone w słowach Boga w treści 18 i 19 wersetu 22 rozdziału.
By całą tę, tak ważną dla odszyfrowania treści Objawienia Św. Jana sprawę wyjaśnić, przytoczę tu treść wskazywanych wersetów. Są one kluczowe dla prawidłowego i zgodnego z wolą Boga odczytania zaszyfrowanych treści.
W tym miejscu nadmieniam, że wersety te znajdują się w polskim tłumaczeniu Objawienia Św. Jana, w tekście Biblii Gdańskiej. Z wszystkich znanych mi wersji, to tłumaczenie jest wyjątkowe. Autor tego tłumaczenia dokonał wielkiego dzieła i chyba tylko natchnieniem Ducha Świętego można wyjaśnić to, co uczynił. Informacje zawarte w tekście są spójne, szyfr kontekstowy ukazuje zgodność w omawianych kwestiach, a całość można przeczytać jak logicznie ułożoną, posiadającą sens książkę.

XXII rozdział 18 werset.
„A oświadczam się każdemu
słuchającemu słów proroctwa księgi tej:
Jeźliby kto przydał do tego, przyda mu
też Bóg plag opisanych w tej księdze”.

XXII rozdział 9 werset.
”A jeżliby kto ujął z słów księgi
proroctwa tego, odejmie też Bóg część
jego z księgi żywota, i z miasta świętego,
i z tych rzeczy, które są napisane w tej
księdze”.

Przytoczone tu wersety, są pierwszymi, które należy przeczytać przystępując do interpretacji treści Apokalipsy Św. Jana. Jest to niezbędne do prawidłowego rozszyfrowania całej treści Objawienia Boga, zgodnie z Jego wolą. Jest ona wyrażona w postaci nakazów i określa zasady postępowania dla każdego, zarówno czytającego, jak i słuchającego.

Uzasadnieniem niezbędnego zastosowania takiego postępowania przed interpretacją jest zasada, która wynika z logicznego działania człowieka. By bezpiecznie poruszać się w nieznanym terenie lub pośród nieznanych okoliczności, należy w pierwszym rzędzie poznać zasady tam obowiązujące.

Takim rozpoznaniem zasad dla treści Apokalipsy jest zapoznanie się z nakazami jej twórcy. Odpowiednie sformułowanie, które jednoznacznie przedstawia nakazy, jest ujęte w tych dwóch wersetach. Określają nam one, w jaki sposób należy odczytywać tekst i jak korzystać z informacji tam zaszyfrowanej.

Czytaną lub słuchaną treść, należy oceniać logicznie i w prostym znaczeniu. Bóg ostrzega przed dodawaniem jakichkolwiek wartości, których nie wskazuje wartość słów zawartych w spisanym tekście. Z drugiej strony nie można pominąć nawet jednego słowa lub jego pełnego znaczenia. Logicznego znaczenia, które wynika z wartości tego słowa. Każde słowo należy dokładnie odczytać i zinterpretować.

Teraz odczytam pierwsze, zaszyfrowane kontekstowo informacje. Są one ukryte w treści tych dwóch wersetów.
Dwa przytoczone tu zwroty wykazują bardzo duże podobieństwo, oto ich brzmienie:
„A oświadczam się każdemu słuchającemu słów proroctwa księgi tej: Jeźliby kto przydał do tego,” zwrot z 18 wersetu,
i zwrot z 19 wersetu „A jeżliby kto ujął z słów księgi proroctwa tego”.
Gdy kilkakrotnie przeczytamy tekst tych zwrotów zauważymy, że występuje tu pewne niedomówienie. Jest ono widoczne w jednoznacznym wskazaniu tych, którzy słuchają, a tylko w pośrednim określeniu tych, którzy czytają. By byli słuchający, muszą również być czytający, jednakże jest to dość szczególne pominięcie postaci czytającego.
Biorąc pod uwagę złożoność formy zaszyfrowania treści i ogrom informacji w niej zawartej, trudno byłoby posądzić twórcę tego szyfru o brak precyzji. Z tego wynika, że niedomówienie jest celowe.
  Jaki więc cel, miał na względzie twórca tego szyfru?
Takim celem, może być wskazanie do odczytania kolejnego wersetu w chronologicznym ciągu odczytywania z tekstu Apokalipsy, zaszyfrowanej treści.
Szyfr kontekstowy zastosowany w tekście Objawienia Św. Jana, oparty jest na określonych zasadach. Należy przyjąć, że jedną z tych zasad jest obowiązek łączenia wartości odczytanej treści, zawartej w tekście wersetów lub zwrotów. Łączenie wartości należy wykonać, gdy występujący tam temat lub postać, wykazują wspólne cechy.
W taki sposób odnajdziemy, kolejny chronologicznie werset.
W przypadku 18 i 19 wersetu 22 rozdziału, wskazane zwroty łączą się cechami określającymi proroctwo księgi Objawienia. Św. Jana. Są to określenia - „słów proroctwa księgi tej” z 18 w. i „księgi proroctwa tego” 19 w. W powyższych zwrotach jest ujęty temat, który musimy odnaleźć. Jest nim, „proroctwo księgi Objawienia Św. Jana”.

Temat proroctwa dotyczy również treści wersetu, który znajduje się w pierwszym rozdziale. Możemy odnaleźć również inne związane z tym tematem, ale w pierwszym rzędzie bierzemy pod uwagę wersety według kolejności spisanego tekstu. Kolejnym wersetem, który należy brać pod uwagę jest więc 3 w. I rozdziału.

I rozdział 3 w.
”Błogosławiony, który czyta, i ci,
Którzy słuchają słów proroctwa tego,
I zachowują to, co w niem jest napisane;
Albowiem czas blisko jest.”

Podczas odczytywania zaszyfrowanej treści istotny jest również styl w jakim jest spisany tekst. Styl pisowni wskazuje nam nasze możliwości zamiany lub obracania tekstu i informacji. Raz może to być forma lustrzana, czyli pełna, przykładowo pokazana niezmienioną pisownią wyrazu „słów”. Innym razem zamiana może posiadać cechy wskazywane, które są pokazane zmianą rodzaju, z żeńskiego na męski w słowach „tej” i „tego”.
W pisowni tych dwóch zwrotów poznajemy przykładowy sposób i formę, w które może być układany tekst, przekazujący informacje kontekstowe pomiędzy wersetami. Taki sposób oceny tekstu i treści będzie istotny podczas odczytywania zaszyfrowanej treści z tekstu Apokalipsy.
Sposób postępowania jest wskazany już w pierwszych wersetach, które należy odczytać zgodnie z chronologią umożliwiającą rozszyfrowanie treści. Jest to istotna wskazówka, która mówi, że w tekście Apokalipsy należy się poruszać według określonych zasad.

W określonych do odczytania, pierwszych dwóch wersetach, ujawniły się pierwsze tematy Objawienia Św. Jana. Będą one pierwszymi w kolejności z pośród wielu innych, które należy odczytać jako pierwsze.

TEMATY APOKALIPSY.

I/ NAKAZY BOGA.
II/ PROROCTWO KSIĘGI OBJAWIENIA ŚW. JANA.
III/ CHRYSTUS ŚWIADKIEM BOGA NA ZIEMI.
IV/ PLAGI APOKALIPSY.
V/ DRZEWO ŻYWOTA.
VI/ MIASTO ŚWIĘTE.
VII/ WYBRANI PRZEZ BOGA DO SPEŁNIENIA JEGO WOLI.

W ten oto sposób, treść 18 i 19 wersetu obliguje nas do rozpoczęcia czytania Objawienia Św. Jana w tym miejscu tekstu. I pomimo, że jest to koniec tekstu spisanego przez Św. Jana z Patmos, to w celu prawidłowego rozszyfrowania ukrytej treści, należy czytanie rozpocząć od tych wersetów.

© Powyższy tekst jest tekstem autorskim.
Kopiowanie, rozpowszechnianie tylko za zgodą autora tekstu.
Wykorzystany obraz Sant ©Photo. R.M.N. / R.-G. OjŽda