#1 2008-07-20 13:12:48

K12G

Szmaragd

Zarejestrowany: 2007-03-29
Posty: 615

Sektofobia -paranoje

Sektofobia i Paranoja Antysektowa. Fobie: teofobia, hagiofobia, heretykofobia
Odnośnik do oryginalnej publikacji: http://sektofobia.blog.onet.pl




  Termin sekta dla wielu grup wyznaniowych stał sie swoistym, jednoznacznie negatywnym piętnem społecznym. Powstały nawet ośrodki antysektowe, także w Polsce, jak OKOPS, KANA, Dominikańskie Centra Informacji o Sektach. Warto przyjrzeć się skąd się biorą choroby: sektofobia czy paranoja antysektowa. 

Artykuł omawia popularne fobie oraz coraz częściej występujące choroby psychiczne z fobiami powiązane o paranoidalnym lub paranoicznym charakterze. Naród Polski jest coraz bardziej narażony na rozmaite zaburzenia psychiczne. Liczba chorych ciągle rośnie od wielkiej zmiany ustroju począwszy, co na pewno jak wykazały liczne badania nie jest przypadkowe. Do głosu doszły bowiem ciemne siły, które nie tylko same są chore psychicznie, ale i potrafią skutecznie psychozy i fobie indukować w umysłach innych ludzi.   


Sektofobia jako Choroba!
Lęk jako objaw wchodzi w skład bardzo wielu zespołów psychotycznych i nerwicowych. Mówimy o nerwicy lękowej wówczas, gdy objaw ten góruje w obrazie klinicznym nad wszystkimi innymi albo stanowi jedyną lub niemal jedyną jego treść. Tak się rzecz ma w FOBIACH. Fobie mają charakter natręctw i bywają częścią nerwicy natręctw. Czysta fobia jest łatwiejsza w terapii niż postać fobii w przebiegu prawdziwej nerwicy natręctw. Zwykle żadna perswazja nie jest w stanie uśmierzyć lęku w przebiegu fobii ani też uspokajanie samego czy samej siebie. Istnieje bardzo wiele możliwych fobii jak lęk przed samotnością (monofobia), lęk przed nagłą śmiercią (thanatofobia), lęk przestrzeni (agorafobia), lęk przed pomieszczeniami zamkniętymi (klaustrofobia), lęk przed powalaniem się brudem (mysofobia) czy kałem (rupofobia), antropofobia - lęk przed ludźmi, seksofobia - lęk przed płcią przeciwną, androfobia - lęk przed mężczyznami, gynefobia - lęk przed kobietami, kaligynefobia - lęk przed pięknymi kobietami, homofobia – lęk przed zetknięciem z osobami o orientacji homoseksualnej, byciem homoseksualistą, ksenofobia - lęk przed obcymi ludźmi, nekrofobia - lęk przed umarłymi, ochlofobia - lęk przedtłokiem, neofobia - lęk przed nowym i zmianami oraz wiele innych.

W industrialistycznym społeczeństwie powstają coraz to nowe FOBIE, czasem przez społeczność chorych podsycane publicznie, jak SEKTOFOBIA. Lęk przed heretykami, sektami, innowiercami, masonami, lęk przed obcymi ideami czy kulturami to lęk przed innymi grupami ludzi, rodzaj ksenofobii i antropofobii zarazem. Sektofobia nie jest niczym nowym, a jednostki dotknięte taką chorobą w sposób natrętny obrzydzają życie ludziom o innej niż ich własna wierze religijnej, wyznaniu czy światopoglądzie. Osoba chora na fobię lękową przed sektami z uporem maniaka wygłasza spaczone lękowymi rojeniami sądy o rzekomym zagrożeniu przez sekty, które często istnieją jedynie w jej wyobraźni, wszędzie szuka i dopatruje się sekty, tworzy teorie mające uzasadniać własne obawy, lęki, własne bez zasadne, subiektywne doznania i wrażenia na temat ludzi związanych lub podejrzewanych przez chorego o przynależność do jakiejś mało znanej wiary religijnej, szczególnie o obco brzmiących nazwach. Nic nie pomoże likwidacja organizacji wyznaniowej przed którą pacjent/ka produkuje lęki i obawy w irracjonalny sposób, gdyż wtedy fobia przerzuca się na jakąś inną grupę społeczną, ludzką, w sposób nie przewidywalny czyli zupełnie przypadkowy.

Fobie, strachliwe panikowanie i chorobowym lękiem uwarunkowane pokrzykiwanie polegające na zwalczaniu sekt, herezji, albigensów, masonów, hinduistów, kociowierców, New Age, żydów, arabów, komuchów, hevymetalu czy tzw. 'pedałów' mogą przybierać postać społecznej psychozy połączonej z krucjatami przeciw jakiejś grupie ludności, religii czy społeczności. Dlatego na listach sekt tworzonych przez pacjentów chorych na fobię lękową są nie tylko wyznania religijne, ale wręcz firmy i przedsiębiorstwa handlowe jak Amway czy ruchy anarchistyczne, ekologiczne, kulturalne, sztuki walki jak Tai Chi, Jurek Owsiak i tym podobne. Przykładowo, jeśli osoba chora na fobię zobaczy w jakiejś partii politycznej lub w sklepie kogoś o kim wie, że wygląda jak świadek Jehowy czy buddysta, zacznie z uporem maniaka, w natrętny sposób szkalować i pomawiać taką instytucję, że jest sekciarska czy sterowana przez sektę, masonerię, 'kociowierców' etc., a na poparcie swoich tez ma tylko irracjonalną demagogię. Sektofobia jest dolegliwością osób o silnym podłożu lękowym, które wyraźnie negatywnie wpływana procesy poznawcze i zdolność krytycznego myślenia. Lęk w postaci fobicznej towarzyszy wielu chorobom i zaburzeniom psychicznym, takim jak depresja endogenna (melancholia) czy cyklofrenia, zespół maniakalno- depresyjny, psychoza paranoidalna, pieniactwo (paranoja pieniacza). Typowe fobie przeciwko żydom jako wyznaniu religijnemu rozpowszechniała propaganda hitlerowska wspólnie z papiestwem, czyli inkwizycją.




Sektofobia a Zespół Paranoidalny

W psychozie paranoidalnej lęk jest bardzo silny i związany z treścią urojeń oraz omamów. Można powiedzieć, że jest to fobia z urojeniami. Sektofobia czy inna ksenofobia w takiej postaci psychotycznej jest bardzo niebezpieczna, gdyż osoba fałszywie oskarżająca innych o rzekome sekciarstwo, masoństwo czy zażydzenie może dopuścić się przeciw ludziom o odmiennym wyznaniu czynów przestępczych o szkodliwym charakterze, takich jak publiczne znieważanie, wszczynanie awantur w miejscach kultu religijnego, palenie meczetów czy synagog, fikcyjne i irracjonalne oskarżenia przed sądami, jakoby sekta czy masoni szkodzili pacjentowi, krępowali go w jakiś sposób lub byli społecznym zagrożeniem. W istocie to psychotycznie sektofobiczny pacjent jest społecznie szkodliwy dla mniejszości wyznaniowej, seksualnej czy narodowościowej. Chory antysekciarz wypowiada urojenia prześladowcze o strasznej treści i ksobnym charakterze. Urojenia takie, na temat sekt czy masonów, mogą się wydać prawdopodobne, ponieważ osoba chora bardzo chce uwiarygodnić swoje chorobliwe urojenia i omamy.

Charakterystyczne objawy psychozy paranoidalnej antysekciarzy to omamy psychiczne w rodzaju wykradania i odciągania myśli, narzucania myśli czy poglądów, uczucia hipnotyzowania, oddziaływania na odległość, niszczenia czy dręczenia, porywania, prania mózgu przez rzekomą sektę. Omamy rzekomego prania mózgu wynikają stąd, że pacjent cierpi w psychozie na zamęt w głowie, natłok lub pustkę myślową, co jest skutkiem psychotycznych zaburzeń lękowych. Autyzm chorego sprawia, że całe otoczenie zmienia się urojeniowo. Osoby z otoczenia bywają sekciarzami, masonami, żydami, komuchami, zbrodniarzami, trucicielami, terrorystami etc., zależnie od poglądów chorego. U chorych z zespołem paranoidalnym brakuje poczucia choroby, leczenie bywa trudne, chociaż zdarza się, że psychoza ustępuje samoistnie bez leczenia psychiatrycznego antysekciarza czy antymasona. Psychoza paranoidalna wybucha zwykle nagle, a do zwiastunów paranoidu należą tak przygnębienie jak i stany lękowe. W chorobie tej możliwe jest zjawisko psychosis residualis, kiedy to chory nadal wierzy w treść swoich urojeń które były w czasie trwania zespołu, a których już objawowo nie ma. Nie leczony zespół swoistego pochodzenia może utrzymywać się latami i dziesiątkami lat wraz z przewlekłym procesem schizofrenicznym.

Osobom, które gwałtownie zaczynają zwalczać jakąś sektę, herezję, masonerię produkując poczucie zagrożenia, pomawiając w sądach nawet czy w internecie o szkodliwość należy jak najszybciej zaaplikować leczenie psychiatryczne, gdyż jest to jedyny ratunek dla pacjenta, aby psychoza nie przeszła w stan przewlekle trwały, a chory antysekciarz nie narobił szkód innym ludziom z uwagi na wyznanie czy światopogląd, często domniemany, a nie rzeczywisty jak w wypadku psychozy zażydzenia. Osoby chore w zakresie zespołu paranoidalnego stają się najbardziej niebezpieczne, jeśli przebywają razem i zaczynają wspólnie zwalczać upatrzone cele, chociaż w większości wypadków urojenia są luźne i nie wykazują żadnej dążności do usystematyzowania. Kiedy widzimy przypadki osób, które nagle odwracają się od jakiejś grupy religijnej czy światopoglądowej, filozoficznej i poczynają ją atakować, pomawiać o szkodliwość, terroryzm, pranie mózgu czy inną przestępczość, zawsze w praktyce mamy do czynienia z jednostkami chorymi nerwowo lub psychotycznymi, którzy powinni leczyć się z sektofobii lub psychozy paranoidalnej, urojeniowej, a w skrajnych wypadkach nawet z paranoikami – antysekciarzami!



Sektofobia a Paranoja

Pieniaczy Obłęd Ksobny

Pieniactwo, szczególnie ksobnego typu jest bardzo niebezpieczne, jeśli chory zaczyna atakować mniejszości światopoglądowe, czy wyznaniowe lub ich liderów. Urojenia paranoika– pieniacza są bardzo usystematyzowane i logicznie spójne, przez co otoczenie łatwo ulega demagogii takich chorych i angażuje ich w swoje z choroby umysłu wynikające działania antysektowe, antymasońskie, antyżydowskie. Paranoja znana jest od czasów Hipokratesa i pierwotnie obejmowała wszystkie choroby psychiczne ciężkiego kalibru dające obraz szaleństwa, obłędu, urojeń. Wystrzegano się osób szerzących pomówienia, oszczerstwa, judzących przeciwko komuś, oczerniających, gdyż było to sposobem na unikanie zaangażowania się w krucjaty napędzane przez nieleczone jednostki o spaczonej chorobowo mentalności. Trzon choroby obłąkania tworzą urojenia polegające na błędnej interpretacji rzeczywistych zdarzeń. Błędne są założenia urojeniowe, a dowody słuszności sądów urojeniowych chora osoba widzi w błędnie wyjaśnianych spostrzeżeniach. Przykładowo, chora osoba czuje się zastraszana przez sektę czy rzekomego sekciarza lub prześladowana przez masonów. Możesz odwiedzić osobę chorą na obłęd pieniaczy, a ona fakt, że do smarowania chleba potrzebujesz użyć noża zinterpretuje jako bestialskie zagrożenie dla swojego życia z użyciem przez ciebie noża. O ile zdarzenie jest rzeczywiste, o tyle urojeniowe oceny zdarzeń są całkowicie błędne. Z faktu istnienia mniejszości wyznaniowych nie wynika ani ich szkodliwość ani porywanie bliskich do sekty czy terrorystyczne zagrożenia.

Wszystko to są bezpodstawne błędne oceny rzeczywistości czynione w sposób urojeniowy, choć logicznie usystematyzowany przez paranoików. Stąd głosy w wielu krajach Europy i USA aby mniejszości światopoglądowe, wyznaniowe i narodowe prawo chroniło przed z pozoru tylko nieszkodliwymi paranoikami, którzy zaspokajają swój ksobny, wewnętrzny przymus zwalczania czegoś z powodu najprawdopodobniej dyspozycji wrodzonych, genetycznej niezdolności do prawidłowej oceny i interpretacji rzeczywistych zdarzeń. Paranoicy ulegają pieniaczemu rozwścieczeniu, kiedy ich działalność bywa wprost zdiagnozowania jako choroba psychiczna, stąd trzeba ich działalność antysektową, antykultową likwidować stanowczo, acz bardzo ostrożnie, gdyż to są jednostki rzeczywiście niebezpieczne dla społeczeństwa, w szczególności jak kierują centrami do zwalczania nowych ruchów religijnych, masonów, sekt czy żydów. Paranoicy zwalczający heretyków i nowe kulty religijne bywają bardzo przebiegli i wyrafinowani w osiąganiu swoich ukrytych celów do których demagogicznie namawiają innych, mogąc wywołać nawet rodzaj psychozy indukowanej o obrazie zespołu paranoidalnego u osób, które poddają perswazji swoich błędnych ocen i interpretacji. Fakt napisania książki o rzekomej psychomanipulacji w sektach przez typowego amerykańskiego paranoika pieniacza i używanie jej przez innych chorych do szerzenia demagogii jest najlepszą ilustracją praktyczną w przedmiocie indukowania psychozy przez paranoików!




PARANOJA ANTYSEKTOWA

Obraz Patologii Uwarunkowanej

Urojonym Poczuciem Zagrożenia

Paranoja antysektowa podobnie jak paranoja polityczna jest złożonym zjawiskiem z pogranicza psychologii, antropologii, historii i oczywiście psychiatrii. Paranoja polityczna jest stosunkowo dobrze opisana w literaturze i raczej łatwa do zdiagnozowania. Paranoja antysektowa zasadniczo posiada podobne cechy jeśli chodzi o jej rozpoznawanie, jednak jej podłożem jest patologicznie wyznawany system wierzeń religijnych, który staje się pożywką dla typowych cech paranoika takich jak podejrzliwość, ksobność czy wrogość, dla stylu paranoicznych wypowiedzi i retoryki osobowości wojennej. Inkwizycja to zjawisko gorsze od faszyzmu ale jest typowym zjawiskiem paranoji antysektowej tak w literaturze jak i w działalności pseudoreligijnej polegającej na tworzeniu ośrodków antykultowych służących do zwalczania innowierców wyzywanych od heretyków czy sekciarzy. Inkwizycja chrześcijańska z jej wojnami krzyżowymi i paleniem milionów ludzi na stosach pochłonęła jakieś 200 milionów ofiar, ale liczba ta może być dużo większa, gdyż nie wszystkie dane zostały zachowane. To jest największy znany wytwór paranoji antysektowej, paranoji typowo religijnej, wytwór chorych ciężko umysłów. Interesującym jest to, że paranoik antysektowy, podobnie jak paranoik polityczny potrafi zarazić swoją chorobą tysiące innych osób zmuszając je do dokonywania pogromów na Żydach czy ludobójczego mordowania Indian. Jest to zjawisko psychozy udzielonej, chociaż niektórzy autorzy skłonni są uznać istnienie nie wykrytego jeszcze zarazka paranoji. Kaligula, Hitler, Pol Pot, Idi Amin to typowe przykłady paranoi politycznej spotykane w literaturze przedmiotu. Polityka zagraniczna w mentalności szukania wroga i robienia zimnej wojny jest paranoją polityczną, a wzajemna wrogość i 1000 lat prawie trwająca schizma pomiędzy katolikami i prawosławiem jest typowym, szkolnym wręcz obrazem długotrwałej paranoi antysektowej, gdzie braci i siostry w wierze uważa się za odszczepieńców, sekciarzy czy godnych pogardy heretyków.

Paranoja charakteryzuje się uporczywymi, nie ulegającymi zmianom, spójnymi pod względem logicznym urojeniami, przeważnie dotyczącymi rzekomego zagrożenia, poczucia własnej wielkości, jedyności, racji czy prześladowań. Paranoja antysektowa to urojone poczucie rzekomego zagrożenia ze strony innowierców połączone z poczuciem wyższości własnej religii i jedynosłuszności własnej sekty takiej jak babtystyczna, katolicka czy prawosławna. Paranoik antysektowy wyzywając inne religie od sekt nie dostrzega, że sam jest członkiem sekty odpadłejw 1084 roku e.ch. od chrześcijaństwa w wyniku politycznych nieporozumień. W istocie taki działacz antykultowy z chorobowo zmienioną świadomością opluwa innych jakoby byli destrukcyjną i szkodliwą społecznie sektą, a sam nie dostrzega, że najwięcej zła wyrządziła sekta do której należy, mordując za przekonania miliony ludzi odmiennej wiary religijnej. Paranoja antysektowa nie ma związku z apologetyką, bo tępienie innym, czystki wyznaniowe i pogromy na tle religijnym nie są żadną obroną własnej wiary w którą wystarczy wierzyć aby trwała. Antysektowe napastowanie innowierców przez katolickich fundamentalistów jest chorobą społeczną o obrazie paranoji, a przy tym pasożytniczym szkodnictwem polegającym na zwykłym kryminalnym mordowaniu, torturowaniu, grabieniu majątków innowierców, terroryzmie ideologicznym zmuszającym dzieci innowierców do uczenia się dogmatycznych wierzeń katolickich pod presją pałki i młota na czarownice. Fundamentalizm religijny z jego inkwizycją i antysektowym terrorem jest tym samym co paranoja polityczna, tylko szatki oprawy ideologicznej są nieco inne, powiedzmy mają inny koloryt ideowy. Paranoja to chroniczna psychoza funkcjonalna rozwijająca się w podstępny sposób, poprzez projekcję osobistych konfliktów i obsesji w boski wymiar religii, poprzez napędzanie się urojonym poczuciem wrogości zestrony otoczenia, błędnych idei, które są u swego zarania czymś na kształt wirusów i bakterii dla chorób somatycznych. Szerzenie wirusa nienawiści do wybranych grup religijnych pod obraźliwymi dla nich i krzywdzącymi ich epitetami takimi jak "heretycy", "sekciarze", "kociowiercy", przekręcanie nazw cudzej religii w pogardliwej mowie, wyśmiewanie z cudzej religii to początkowe oznaki ciężkiej choroby, pokazujące się już wdzieciństwie. Sama podejrzliwość, że inna niż moja religia musi być czymś złym jest już w istocie pojedynczym symptomem zdradzającym osobę potencjalnie chorą na paranoję. Rodzic przepytujący własne dziecko czy przypadkiem nie wstąpiło dojakiejś sekty skoro przestało jeść mięso zdradza bardzo niezdrowy objaw paranoji jakim jest podejrzliwość. Jest to taki sam objaw paranoji jak interpretowanie każdego wyjścia żony z domu jako potencjalnej zdrady z sąsiadem, co często ma miejsce w paranojach z zazdrością urojoną.

Podejrzewanie, że sekta kogoś porwała, uwięziła i wykorzystuje, to szerzenie typowego bakcyla bezpodstawnej podejrzliwości, a właśnie upierdliwa i narzucająca się podejrzliwość pokazuje osobę, która nie jest zdrowa psychicznie i to te osoby podejrzewające tak zwane sekty czyli innowierców o coś złego czy szkodliwego pokazują, że wymagają zamkniętego leczenia psychiatrycznego, gdyż zagrażają otoczeniu! Paranoicy antysektowi ciągle żywią urazy, bez przerwy się na coś obrażają, nie wybaczają zniewag ani lekceważenia. Paranoicy antysektowi potrafią swoje urojone urazy i opinie na temat rzekomej szkodliwości jakiejś sekty czy sekt sformułować jako akt oskarżenia w sądzie czy też jako podstawę do judzenia innych aby pomogli w dokonaniu pogromu, chociażby pobicia jakiegoś innowiercy. Paranoik w samym istnieniu innego wyznania religijnego potrafi dopatrzyć się czegoś co jemu rzekomo zagraża i reagować gniewem czy też przejść do kontrataku, zwykle w przestępczy lub terrorystyczny sposób. Baptystyczna paranoja antysektowa doprowadziła do nasłania oddziałów FBI na wspólnotę religijną Dawida Koresha w USA i do bezpodstawnego wymordowania kilkudziesięciu członków wspólnoty, którzy nie spodziewali się ludobójczej rzezi z rąk policjantów, chrześcijańskich bandytów chorych na paranoje antysektową i to pod koniec XX wieku! Paranoik antysektowy jest niby zupełnie normalną osobą, jeśli nie liczyć urojeń o otaczającym go spisku sekt, masonów, żydów czy kociowierców, jeśli nie wchodzić w jego obszar chorej nienawiści do wszystkiego co „niekatolickie” albo„niechrześcijańskie”. Otoczenie paranoika antysektowego może sobie nie zdawać sprawy z jego ciężkiej choroby, z tego w jak bardzo wypaczony sposób postrzega on rzeczywistość, z tego jak roi sobie teorie na temat rzekomej destrukcyjności sekt!


Paranoik antysektowy potrafii swoje uczucia i poglądy dobrze zamaskować, ukrywać przed innymi, udawać osobę potulną jak baranek, a nawet pokrzywdzoną przez sekty, ale tylko jak widzi w tym logiczną korzyść i możliwośc zaszkodzenia innemu wyznaniu, chociażby na drodze sfingowanego procesu sądowego. Znane są przypadki porywania własnych ale pełnoletnich już dzieci czy krewnych z obozów medytacyjnych czy ośrodków religijnych innych wyznań religijnych i głośne ale kłamliwe oskarżanie takiej grupy religijnej o porwanie dziecka czy krewnego przez sektę. W rzeczywistości jedynym porywaczem był chory na paranoję antysektową katolik czy baptysta, a osobą poszkodowaną innowierczy krewny. To typowe metody jakich chwyta się paranoik antysektowy, który jest przy tym przekonany jakoby słusznie czynił. Paranoicy antysektowi nie tylko agresywnie atakują przedmioty innego kultu religijnego jak noszone przez kogoś buddyjskie różańce czy obrazki Pana Kriszny na ołtarzyku domowników, ale potrafią być metodycznie dokuczliwi niszcząc cudzą wspólnotę religijną. Przykładem ataku paranoji antysektowej było wysadzenie zabytkowych posągów Buddy w Afganistanie przez tamtejszy szyicki ośrodek antysektowy! 



Skrajna Paranoja Antysektowa



Skrajna paranoja antysektowa, w tym także antymasońska czy antysemicka przynosi wiele szkody i problemów osobom wyznającą odmienną niż katolicka wiarę religijną, gdyż paranoicy nie uznają przeciwników czy rywali postrzeganych jako zdrową konkurencję, a jedynie wrogów, zaś wrogów trzeba wedle urojeń paranoika zniszczyć, wytępić, stąd hasła wzywające do zwalczania i wytępienia sekt, do zakazu ich działalności czy demagogiczne wmawianie destrukcyjności i szkodliwości, jak to czyni rządowy raport antysektowy stworzony przez grono kilku chorych psychicznie paranoików katolickich. Z wrogami jakich sobie uroi paranoik antysektowy nie może się on wdawać w kompromisy ani pertraktacje, z wrogami nie może nawet dyskutować, wrogów się wedle paranoika nie nawraca ani nie pozyskuje, wrogów się tylko niszczy – taki jest obraz typowego paranoika antysektowego. Nośne hasła typu: „sekty pozamykać”, „sekty są szkodliwe”, sekty są niebezpieczne”, „sekty trzeba wytępić”, to wszystko typowe poglądy chorej osoby po których można poznać antysektowego paranoika wymagającego hospitalizacji. Jedną z przyczyn wzrostu występowania paranoi religijnej jest widoczny upadek własnej wiary, odchodzenie ludzi od katolicyzmu z powodu jego śmiesznych dogmatów i tuszowania własnej zbrodniczej historii. Paranoik usiłuje zwalić winę za upadek jakiegoś własnego kościoła na inne wiary religijne, szuka kozła ofiarnego, widzi winę we wszystkim, tylko nie we własnej religijnej ideologii, na którą coraz bardziej brakuje chętnych z powodu jej śmiesznych zwyczajów czy dogmatów jak zwalczanie kondomów czy bronienie prawa zygoty do życia! Przestraszony upadaniem własnego kościoła paranoik religijny przyswaja sobie paranoiczną postawę, żeby przetrwać, izoluje się nawet od świata w jakimś klasztorze i nie jest w stanie stworzyć pozytywnych więzów współistnienia z wyznawcami innych kultów religijnych jakie wzrastają lub się pojawiają! Paranoik po części atakuje ze strachu, z obawy, że niknie w oczach jego religia. Wzrost antysektowej paranoi zawsze poprzedza następujący niebawem upadek lub rozpad dotychczasowego systemu religijnego, co jest wybawieniem dla wszelkich uciskanych dotąd przez upadającego monopolistę mniejszości religijnych i tak zwanym zwiastunem czasów końca zdegenerowanego politycznie i dogmatycznie systemu rzeczy!



PARANOJA CZYLI OBŁĘD



Termin paranoja jest stworzony przez Kahlbauma w połowie XIX wieku, aczkolwiek pierwszy pełny obraz psychopatologiczny paranoi jako jednostki diagnostycznej obowiązujący do dnia dzisiejszego w psychiatrii dał Kraepelin z końcem XIX wieku. Wcześniej termin był używany od czasów Hipokratesa, ojca medycyny jako ogólne określenie zaburzeń umysłowych, obłąkania. Paranoja jest to tradycyjnie trzecia psychoza wyodrębniona z całości psychoz obok psychoz schizofrenicznych i psychoz afektywnych. Paranoja jest psychozą, która przez starszych psychiatrów bardzo wyraziście, a przez młodszych trochę mniej, jest ograniczona do urojeń. Paranoja, z punktu widzenia psychiatrycznego ma stosunkowo mało teorii etiologicznych i psychiatrzy zawsze konstatowali, że paranoja w gruncie rzeczy jest zaburzeniem psychicznym, którego wywód etiologiczny należy odnieść do psychologii. Równolegle, do połowy mniej więcej XX wieku paranoja miała ładny synonim: monomania. Monomania to urojenia ograniczone do wąskiej dziedziny. Typową monomanią jest paranoja antysektowa, antymasońska czy antysemityzm. Paranoja występuje, czy raczej jest diagnozowana stosunkowo rzadziej niż wzmiankowane wcześniej dwie psychozy. W tej chwili liczy się, że występuje szacunkowo w około 0,3% populacji w Polsce, co jest wskaźnikiem wyższym niż w wielu innych krajach. Paranoja to sztywny, mocny, trwały, niepoddający się perswazji system urojeń. Starzy i niektórzy młodsi psychiatrzy uważali, że zasadniczo w paranoi nie występują inne objawy psychotyczne, a przede wszystkim nie występują halucynacje. Urojenia, które występują w paranoi to są przede wszystkim urojenia: wpływu, wielkości, patologicznej zazdrości, prześladowcze (zagrożenia) bądź somatyczne, tak by można je pogrupować pod względem zawartości treściowej. Nie występują jak wspomniane omamy, halucynacje, nie występuje cały szereg objawów schizofrenicznych, więc w związku z tym te urojenia są pierwotne. Paranoja to starsza nazwa utrwalonych zaburzeń urojeniowych. W istocie paranoja to występowanie usystematyzowanych i logicznie ze sobą powiązanych urojeń. Najczęściej są to urojenia prześladowcze (zagrożenia), ksobne, wielkościowe, hipochondryczne i erotyczne. Urojenia zagrożenia są główną treścią tak zwanej paranoi politycznej na którą cierpi wielu twardogłowych przywódców politycznych i dyktatorów. Urojenia są głównym objawem tej choroby i nie towarzyszą im zwykle omamy ani też inne objawy schizofrenii. Objawy wytwórcze są inaczej nazywane objawami produktywnymi lub pozytywnymi. Są one niejako czymś nowym, wytworzonym przez psychozę. Do objawów wytwórczych zaliczamy:

-urojenia, czyli nieprawdziwe sądy, o słuszności których człowiek jest w pełni przekonany, i których nie zmienia, pomimo oczywistych dowodów ich nieprawdziwości;

-omamy, czyli wrażenia zmysłowe (np. wzrokowe, słuchowe, smakowe, węchowe czy dotykowe), które powstają bez bodźca działającego na któryś ze zmysłów;

-rozkojarzenie myślenia (tj. rozpad logicznego myślenia);

-podejrzliwość (nie mającą uzasadnienia w obiektywnej sytuacji chorego);

-pobudzenie (bez obiektywnych przyczyn);

-wrogość (kiedy występuje ona w codziennych, zwykłych sytuacjach i nie ma obiektywnego uzasadnienia);

-postawę wielkościową.

Objawy te ustępują zwykle po długotrwałym leczeniu lekami psychotropowymi. Ryzyko zachorowania na tą jednostkę chorobową w czasie życia wynosi 0,1% w skali całego świata. Jednakże paranoja często nie jest diagnozowana, chociażby w przypadku polityków, pomimo ich wyraźnie patologicznych z punktu widzenia psychiatrii i psychologii zachowań. Utrwalone zaburzenia urojeniowe zaczynają się zwykle pomiędzy 35-45 rokiem życia częściej występują u kobiet, emigrantów, w środowisku wiejskim, u osób z niższym wykształceniem (ilorazem inteligencji), u alkoholików i osób chorych na syfilis. To samo środowisko jest podatne na psychozy indukowane przez paranoików ulegając ich demagogii. W razie podejrzenia paranoi należy zwrócić się o pomoc do kompetentnego lekarza psychiatry. Leczenie paranoi polega niestety jak dotąd głównie na podawaniu leków przeciwpsychotycznych, a to z braku innych skutecznych środków. W stosunku do chorego powinno się w początkowej fazie leczenia wykazywać dużą dozę tolerancji, należy ograniczyć się do wyraźnego negowania prawdziwości treści wytwórczych bez omawiania ich i tłumaczenia ich nieprawdziwości, co zwykle nie przynosi pożądanego rezultatu. Terapie perswazyjne bywają skuteczne po dłuższym okresie leczenia, chociaż stosunkowo dużo paranoików jest opornych nawet na farmakoterapie. Politycy demagogiczni, nie znoszący wymiany poglądów, oporni na argumenty, szukający wszędzie wrogów, dążący do wojny i krucjat, zwolennicy bezwzględnej kary śmierci, niszczący po cichu lub otwarcie swoją konkurencję, są w kręgu podejrzeń i powinni być niezwłocznie badani celem stwierdzenia bądź wykluczenia paranoi politycznej.



Paranoja Alkoholowa
Paranoja alkoholowa (inaczej: alkoholowy obłęd zazdrości, obłęd opilczy, "zespół Otella") występuje u mężczyzn, zwykle po 40 roku życia. Pojawienie się wyraźnych objawów choroby poprzedzone jest na ogół nadmierną podejrzliwością wobec partnerki. Spotykane u wszystkich prawie alkoholików wątpliwości co do wierności partnerki, tu nabierają stopniowo cech urojeń. Narastają nieporozumienia z powodu zadręczających pytań dotyczących niewierności seksualnej, żądania wyjaśnień, śledzenie, sprawdzanie bielizny osobistej i pościelowej, szukanie śladów na ciele. Dość częste są pogróżki, agresja wobec partnerki i jej domniemanych kochanków oraz wymuszanie przyznania się do winy. Argumentem przemawiającym za zdradą jest praktycznie każde zachowanie partnerki, jej zły i dobry humor, obecność mężczyzn w miejscu pracy, a każde wyjście z domu może stanowić dowód, że spotyka się z kochankami. W rozwiniętej chorobie dochodzi do zawężenia wszelkich zainteresowań, zaniedbania pracy i koncentracji na poszukiwaniu dowodów niewierności partnerki. Partnerka lub domniemany kochanek stają się niejednokrotnie ofiarami czynów agresywnych, a nawet zabójstwa. Schorzenie to przebiega przewlekle i jest na ogół dość oporne na leczenie farmakologiczne. Nadużywanie alkoholu jest cechą charakterystyczną osobowości typu paranoidu. W wypadku urojeń zazdrościowych wywołanych opilstwem alkohol jako przyczyna degradująca mózg i sposób myślenia jest wyraziście zauważalna, ale wszelkie pogromy, krucjaty i wyprawy krzyżowe inspirowane przez paranoików i środowiska paranojogenne zawsze były stowarzyszone z silniejszym niż gdzie indziej pijaństwem. Alkohol tłumi naturalne reakcje sumienia, stępia zmysł moralny i wszelkie ekscesy o destrukcyjnym charakterze, jak mordowanie innowierców za ich przekonania są związane z piciem nadmiernej ilości alkoholu, co czasem w psychiatrii za słabo się podkreśla! Inną przyczyną paranoi był i jest niewątpliwie syfilis, a paranoja wywołana syfilisem bywała często rozpoznawana u osób, które dowodziły krucjatami inkwizycyjnymi, niestety dopiero pośmiertnie, kiedy udawało się rozpoznać przyczynę zgonu wybitnego w mordowaniu innowierców inkwizytora. Ideologie krucjaty przeciw heretykom nawet w średniowieczu potocznie zwano syfilisem, nie oddzielając choroby od postępowania.



Paranoja – Mechanizmy Patologii

Paranoja to psychoza najpóźniej występująca wiekowo z wszystkich trzech psychoz. Jeżeli mówimy, że schizofrenia to jest okres wczesnej dorosłości, albo przełomu nawet, jak niektórzy twierdzą, adolescencji i dorosłości, jeżeli mówimy, że klasyczną psychozą wieku dojrzałego jest choroba afektywna najczęściej pojawiająca się około 30-tego roku życia, o tyle paranoja pojawia się średnio u osób o ukształtowanej osobowości około 40-45-tego roku życia. Paranoja, to trzeba podkreślić, jest to trwały system urojeń, związany z osobowością. W odróżnieniu od pacjentów cierpiących na choroby schizofreniczne, paranoicy to osoby dobrze funkcjonujące społecznie, co jest oczywiście związane z nieobecnością elementów degradacji, defektów się nie obserwuje. Wątek treści urojeniowych jest zwykle bardzo szeroko dysymulowany, nieistniejący, niewidoczny i trudno dostępny. Najczęściej można o nim sądzić po zachowaniach pacjenta, po stylu bycia. To nie jest tak, jak u pacjenta schizofrenicznego, który jeżeli jest w ostrym urojeniowym procesie, to nie trzeba być psychiatrą, ani być nawet lekarzem, żeby zorientować się, że jest to człowiek chorobowo odmienny, zaburzony.

W paranoi jest to bardzo głęboko schowane i czasami ciężko dokopać się do nurtu urojeniowego u pacjenta paranoicznego, rozpoznanie choroby nie jest proste. To zresztą widać w ich stylu życia. Są to osobowości, które nie tylko, że dobrze funkcjonują społecznie, ale miewają i przemożny polityczny wpływ na historię. Nie ulega wątpliwości, że Kaligula, Konstantyn, Karol Wielki, Hitler, Stalin, Pol Pot, przywódcy inkwizycji, wszyscy oni mieli paranoję. Pacjenci tacy nie lądują na marginesach społecznych, jak lądują pacjenci schizofreniczni, wielu dosyć wybitnych ludzi cierpiało na tą przypadłość, oczywiście w różnym stopniu bo jest to pewnego rodzaju patologiczne kontinuum, przestrzeń od skrajnej paranoi, systemu urojeniowego do wyraźnie tylko osobowościowych prezentacji widzenia świata w nurcie paranoicznym. Właściwie medycyna nie dysponuje w tej chwili w dziale psychiatrii jakimś zintegrowanym podejściem etiologicznym, nie psychologicznym. Podejście psychologiczne, ogląd i badania psychologiczne ogólne nie związane z analitycznym punktem widzenia, też jest dość skąpe. Co my właściwie o tych osobach wiemy? Jest dysproporcja, że o osobach chorych na paranoję się dużo pisze, bo oni mają duży wpływ i można ich na różnych sposobach fenomenologiczno- socjologicznych analizować, czy rozumieć, a właściwie o przyczynach bardzo mało się wie.

Zauważa się, że podstawowy u paranoików jest brak zaufania, brak wiary. Dlaczego utrata zaufania u tych ludzi występuje? Dlatego, że ci ludzie w sposób najwyraźniejszy ze wszystkich innych są narażeni w dzieciństwie na przemoc. Nie mówimy o agresjach związanych z fantazjami, tylko o realnych aktach przemocy w stosunku do nich. To są dzieci zwykle ostrych, karzących rodziców, matek surowych, często bite, często maltretowane. To się pojawia we wszystkich wątkach, czyli jest realna konkretna, naga przemoc, często u nich stosowana, co powoduje według tych ustaleń stałe uczucie frustracji i przede wszystkim upokorzenia. W wyniku tego z punktu widzenia zdroworozsądkowo- psychologicznego następuje wytworzenie się pewnych specyficznych cech osobowości paranoicznych, która przede wszystkim polega na skrytości, co obserwujemy, krytyczności, wrogości i niewrażliwości. Te tendencje osobowościowe są według ustaleń psychiatryczno- psychologicznych generalizowane na innych ludzi. Jest to interesujące dla nas, że na gruncie fenomenologicznej psychiatrii, czy psychologii klinicznej została postawiona teza fałszywego "ja", tego, co zostało również sformułowane na gruncie psychologii psychodynamicznej, tylko pod innym językiem. Mianowicie uważa się, że pod tą fasadą, grubą fasadą krytyczności, podejrzliwości, rozlanej wrogości, kryje się nieśmiałość, kryje się nadwrażliwość i kryje się tendencja do przeceniania zwykłych, drobnych incydentówi nadawania incydentom zbyt wielkiego znaczenia. Ludzie ci są często samotni i ta samotność jest dosyć ważnym czynnikiem, ponieważ ona zachęca, stwarza dodatkowe warunki do projektowania siebie na innych. Człowiek im bardziej samotny, tym ma większe tendencje do rzutowania własnych doznań, własnych emocji na świat zewnętrzny i przede wszystkim w samotności następuje zahamowanie użycia ciała. Człowiek samotny nie używa ciała w relacji do drugiego człowieka, a co za tym idzie następuje u paranoika koncentracja na zjawiskach cielesnych. Uważa się, że część somatycznych urojeń w paranoi jest związana właśnie z zahamowaniem użycia ciała i z samotnością.

Kraepelin już pod koniec XIX wieku powiedział, że paranoja to jest choroba fałszywych przesłanek. To jest bardzo interesujące, że w paranoi, w systemie paranoicznym świata, w myśleniu paranoicznym o świecie, jest zawarta logika. To nie jest takie urojenie, jak schizofreniczne, w którym jest tak zwana ambisentencjonalność, to znaczy, że jeden człon zdania niezgadza się z drugim. W paranoi urojenie jest logiczne, to co mówi paranoik ma logikę, spójność wewnętrzną, są zachowane związki przyczynowe, wszystkie reguły myślenia logicznego są zachowane, jest tylko fałszywy początek. To znaczy jeżeli paranoik powie, że "sekty są destrukcyjne", to wszystkie późniejsze jego emocje, myślenie i działania są zwarte i logiczne w tym kierunku. Chodzi w tym wypadku o identyfikację sekciarzy. Nie spotyka się tego, co nazywamy splittingiem, rozczepieniem w obszarze myślenia, sałaty słownej, nie spotkacie rozkojarzenia, nie spotkacie wszystkich fenomenów, które na przykład spotykacie w myśleniu, urojenie paranoika jest logiczne i zwarte. Jeżeli ktoś wyszedł z pewnej przesłanki, na przykład socjologicznej i założył coś (np. ośrodek informacji o sektach), to potem wszystko już się konsekwentnie rozwija. Jeżeli dla paranoika Żyd, kułak, poganin, sekciarz albo heretyk jest zły, to z tego wynikają bardzo logiczne, bardzo sensowne myślenia. Przesłanka jest patologiczna, można by powiedzieć, zresztą podobnie Bleuer uważał, że paranoja jest dysfunkcją, patologią intelektu. Zło jest u korzenia, u podstawy intelektu i na złych pomysłach, na błędnych przesłankach opiera się cała późniejsza konstrukcja myślenia paranoików. Można powiedzieć, że paranoja to logiczna konstrukcja myślowa zbudowana na błędnych aksjomatach i fałszywych poglądach. Jest to choroba fałszywych poglądów podstawowych na których zbudowane są logicznie poprawne teorie tworzące całą fałszywą jaźń paranoika. Freud we wczesnych rozważaniach, widział pewną koniunkcję pomiędzy histerią, obsesją, a więc neurozami, psychonerwicami a paranoją. Uważał, że zarówno histeria, jak i konwulsje, jak i paranoja, są związane z projekcją. I tu jest genialna intuicja Freuda. W istocie paranoik projektuje innych podług siebie, to znaczy przypisuje innym cechy i zachowania które są nim samym. To paranoik jest niebezpieczny i destrukcyjny, a nie jego ofiary jak przykładowo sekty, masoni, heretycy, żydzi, komuchy czy kułacy. Paranoik tworzy dynamiczny proces umieszczania w kimś swojej własnej psychiki, przypisuje innym, że są tym co on sobie o nich ubzdurał w swojej chorej głowie, swoje z gruntu błędne choć logicznie poprawne opinie o innych uważa za rzeczywistość i próbuje je udowodnić, a także wmówić innym.



Osobowość Paranoiczna

Urojenia paranoiczne są skrajną ekspresją określonej struktury osobowości. Nie ma w języku polskim dobrego określenia na tą strukturę, w języku angielskim istnieje określenie paranoid. Paranoid może mieć formułę urojeniowo- psychotyczną, albo osobowościową i to jest lepsze słowo. Wydaje się, że pomiędzy na przykład osobowością o rysach paranoicznych a paranoją, jako ciężką psychozą, nie istnieje taka wyraźna różnica. W tej chwili w tym continuum pomieszczamy na jednym skrzydle paranoję, na drugim skrzydle różnego rodzaju osobowości, paranoiczne reakcje i inwolucyjne psychozy, typy osobowości paranoicznych, symptomatologię paranoiczną jako reaktywną, cały szereg różnego rodzaju zjawisk patologicznych, które zawierają w sobie mniej czy bardziej wyrażoną strukturę paranoidu. Paranoid występuje też w zamkniętych i patologicznych subkulturach, i do tych psychotycznych, paranoicznych reakcji czy form zaliczamy cały szereg opisanych przez psychiatrów subkulturowych fenomenów. Również i takie wydzielone zespoły, jak zespół sobowtóra psychicznego, czystą erotomanię, Zespół Cotarda, a więc zespół urojeń nihilistycznych, rozpadowych (paranoja powszechnej zagłady). Paranoidzi są klientelą, grupą odbiorców urojonych treści wyprodukowanych przez paranoików kręcących bat, a to na heretyków, a to na masonów, a to na żydów czy komunistów. Typową klientelą paranoików antysektowych są uczestnicy ich komitetów, ośrodków czy forów antysektowych (ośrodek informacji o nowych ruchach religijnych i sektach; Ogólnopolski Komitet Obrony przed Sektami; etc), a cechą charakterystyczną grupy brak możliwości wymiany myśli. Paranoidzi słuchają jedynie swojego wodza i bezmyślnie powtarzają to, co wymyśla paranoik przykładowo zwalczający sekty i inne urojone zagrożenia swojej wiary religijnej, która jest wciągnięta w schematy urojonej wytwórczości. Pogromcy żydów, sekt czy świadków Jehowy to typowe patologiczne subkultury zorganizowane wokół lidera paranoika.



Źródło artykułu:

Więcej czytaj na blogu: http://sektofobia.blog.onet.pl/

Offline

 

#2 2008-07-20 16:37:21

 Niedzwiedz

http://img532.imageshack.us/img532/2766/techniczny.png

status 5955795
6340244
Skąd: ta pewność?
Zarejestrowany: 2007-08-13
Posty: 626
WWW

Re: Sektofobia -paranoje

| eioba | Autor: Prema Dharmin |



Paranoja Antysektowa - Siedem Objawów Kluczowych u Antykultowców



Paranoja pieniacza to zespół paranoiczny prowadzący do wściekłego, furiackiego zwalczania osób o domniemanym niebezpiecznym charakterze czy pochodzeniu, do dochodzenia przez chorego domniemanych krzywd, np przed sądem lub urzędem. Taki jest obraz działaczy węszących i zwalczających wszędzie sekty!

Paranoja Pieniacza i Obłęd



Wgłębiając się szczególowo w objawy jakiegoś rodzaju paranoi warto zapoznać się czym jest w ogólności ta jednostaka chorobowa, która wystepuje znacznie cześciej niż podają statystuki diagnostyczne, a to dlatego, że wielu chorych żyje w społeczeństwie i względnie dobrze sobie radzi ze swoimi sprawami, chociaż ich otoczenie uważa na ich drażliwe strony. współczesnie diagnozuje się zwykle zespół paranoiczny, rzadziej uzywając terminów klasycznych takich jak obłęd. Zespół paranoiczny zwany dawniej terminami takimi jak paranoja prawdziwa czy obłęd, to nazwa pochodząca z  języka greckiego od para - "obok, poza" i noos - "rozum, sens". Obecnie, według klasyfikacji ICD-10, nazywana zespołem paranoicznym lub reakcją paranoiczną. W amerykańskiej klasyfikacji chorób psychicznych DSM-IV zespół ten nosi nazwę zespół urojeniowy "delusional disorder". Generalnie są to usystematyzowane urojenia i oddziaływania, najczęściej prześladowcze, rzadziej wielkościowe lub inne. Istotnym jest z psychopatologicznego punktu widzenia, że urojenia paranoiczne są osądami, które są możliwe do zaistnienia, w przeciwieństwie do urojeń paranoidalnych. Historie opowiadane przez paranoików są racjonalne, prawdopodobne, a czasem wręcz zdumiewająco realistyczne, tyle, że oparte na błędnych przesłankach. Inaczej mówiąc ta część światopogladu chorej osoby, która jest urojeniem opiera się na fałszywych zalożeniach i błednych podstawach, chociaż wnioski i teorie oraz oceny systuacji są logicznie poprawne.

Paranoja w obecnej klasyfikacji ICD-10 opisywana jako uporczywe zaburzenia urojeniowe jest chorobą rozpoznawaną w medycynie dość rzadko, jednakże wielu autorów skłania się ku przypuszczeniu, że jest to stan patologiczny występujący znacznie częściej, niż wynika to z oficjalnych statystyk. Wynika to z tego, że w chorobie tej doznawane przez chorego urojenia są na tyle prawdopodobne, że otoczenie traktuje to raczej jako cechę charakteru, poglady czy zwyczaje niż chorobę. Można pokusić się o stwierdzenie, że każdy zna jakąś osobę, która ma pewne poglądy nie oparte na żadnych przesłankach, które podzielałoby otoczenie i w tych poglądach jest niewruszona. Choć wszyscy wokół uważają, że poglądy tej osoby są, delikatnie mówiąc, niezwykłe lub dziwaczne, to jednak wskutek częstego faktu, że człowiek ten właściwie wypełnia swoje role społeczne jako pracownika, ojca/matki, kolegi czy obywatela, urojenia paranoiczne nie są uważane przez innych za chorobowe, dopóty nie są szkodliwe dla jakiejś grupy osób lub pojedyńczej osoby. W omawianym temacie należy dodać, że klasyfikacja DSM-IV zabrania rozpoznawania chorób psychicznych jeśli zachowania czy wypowiedzi osoby tyczą przedmiotu wiary religijnej, z natury swej opartej na przesłankach nie możliwych do udowodnienia czy oceny ich prawdziwości. Nie można bowiem dowieść istnienia przedmiotu wiary jakim jest jakaś forma czy wyobrażenie Boga lub Bóstwa, zatem wierzeń z tym związanych nie należy diagnozować.

Reakcja paranoiczna czasem dotyka osoby głuche i niedosłyszące jako tzw. zaburzenia homilopatyczne, u których dolegliwość powoduje zła komunikacja z innymi osobami czy niepewność co do ich intencji. Reakcji sprzyjają także paranoiczne (paranoidalne) cechy osobowości czyli zaburzenia osobowości, sytuacja nagłego lub przewlekłego stresu psychologicznego, nadużywanie alkoholu, izolacja przez barierę językową, w trakcie samotnych, wielomiesięcznych wypraw, loty w kosmos, internowanie.

Ze względu na treść urojeń zespoły paranoiczne dzieli się na:

# inividia - paranoja zazdrości zwykle na tle domniemanej ale nieprawdziwej zdrady małżeńskiej;

# querulatoria - paranoja pieniacza to zespół paranoiczny prowadzący do wściekłego, furiackiego zwalczania osób o domniemanym niebezpiecznym charakterze czy pochodzeniu, do dochodzenia przez chorego domniemanych krzywd, np przed sądem lub urzędem;

# persecutoria - paranoja prześladowcza, spiskowa;

# reformatoria - paranoja reformatorska; najłatwiejsza do zdiagnozowania kiedy czuć fatalne skutki kolejnych reform naprawiających państwo, system społeczny czy inne dziedziny życia społecznego;

# inventoria - paranoja wynalazcza to przeświadczenie chorego o wspaniałości i wielkości jego wynalazków/pomysłów;

# paranoja indukowana - obłęd udzielony, przejęty czy indukowany od osoby rzeczywiście chorej;

SIEDEM OBJAWÓW PARANOI  ANTYSEKTOWEJ



http://www.eioba.pl/files/user2571/zakonnice.jpg

Paranoja jest najbardziej interpersonalną chorobą psychiczną, chorobą, która potrzebuje wrogów do zwalczania, takich, których stosunkowo łatwo zniszczyć, żeby podnieść swoją marną wartość i poczuć się zwycięzcą. Barbarzyńskie mordowanie, małej, słabej i pokojowej grupy albigensów jest tego najlepszym i najbardziej oczywisty przykładem historycznym. Paranoja antysektowa bowiem to inaczej inkwizycja! Światek, czy raczej półświatek krzyżowców, krucjatuszy, działaczy antysektowych, pogromców herezji, to środowisko, które z nieodpartą siłą przyciąga jednostki i grupy ludzi o cechach paranoicznych. Paranoja stymuluje zaciekłą agresję skierowaną przeciwko tak urojonym jak i rzeczywistym obiektom, tyle, że ogląd stanu rzeczy u paranoika jest poważnie zniekształcony, a poczucie zagrożenia wyimaginowane. Paranoja antysektowa podobnie jak paranoja polityczna jest siłą niszczycielską, gdyż wnosi patologiczne składniki, takie jak podejrzliwość i urojenia, a także dlatego, że deformuje zachowania służące porozumieniu, ekumenii, a także deformuje właściwe postawy i praktyki religijne, ideowo oparte na miłości bliźniego. Żaden Kościół, a już na pewno kościół większościowy nie nabiera prestiżu z likwidowania ani rzeczywistych ani tym bardziej urojonych wrogów pod sztandarami miłości bliźniego, które to hasło staje się pustą i ordynarną fikcją. Paranoicy antysektowi nie mają w sobie bowiem ani miłości ani pokoju, a jedynie źle skrywane żądze tępienia, niszczenia i mordowania, które są dla wadliwej osobowości pewną ochroną przed niemożliwą dla paranoika do zniesienia rzeczywistością, chociażby taką, że w owych sektach jest wyższy poziom wiary i realizacji czynnej wymagań moralnych, takich jak miłość do bliźniego.

Skrajna podejrzliwość to jeden z głównych elementów zespołu paranoicznego. Ktoś kto wszędzie węszy jeno sektę, herezję, spisek masonów, żydokomunę czy psychomanipulację zdradza ciężki objaw paranoi. Inne objawy paranoi to przekonanie o centralności własnej osoby (ksobność, egoizm), mania wielkości, wrogość, lęk przed utratą niezależności, projekcja i urojenia! Można poważne i istotne dla rozpoznania paranoi antysektowej objawy ująć w siedmiu kategoriach, które są jednak ze sobą powiązane. Objawy te w mniejszym nasileniu dają tak zwaną osobowość paranoiczną czy paranoid, który stanowi środowisko dla wylęgnięcia się jednostki skrajnie patologicznej, takiej, która potrafi inkwizycję poprowadzić do boju.

1. PODEJRZLIWOŚĆ

Podejrzliwość to najbardziej widoczna cecha paranoika, szczególnie antykultowego. Paranoik wciąż szuka ukrytych znaczeń ukrytych za prozaicznymi zdarzeniami. Paranoik wie co się kryje za niewinnymi faktami. Jeśli ktoś zaczyna zdrowo się odżywiać przechodząc na wegetarianizm, paranoik już podejrzewa, że za tym kryje się sekta albo żydokomuna. W przekonaniu paranoika czy paranoiczki nic nie jest takim jakim się wydaje, za wszystkim się coś kryje. Osoba chora na paranoję wciąż szuka ukrytych sygnałów wskazujących na obecność ukrytych wrogów, szuka i doszukuje się ukrytych wrogów swego kościoła, czy wiary, podejrzewa wszystkich o demoralizację czy dążenie do zniszczenia kościoła. Żyje hipotezą spiskową jako rzeczywistością na udowodnienie której gromadzi rozmaite spostrzeżenia, tyle, że nie zauważa iż swe spostrzeżenia czyni zgodnie ze swoimi założeniami co akurat wyklucza poprawny dowód. W istocie paranoik zaspokaja swoją chorobowo uwarunkowaną potrzebę podejrzewania innych i czynienia z nich swoich wrogów. Osoba chora na paranoję antysektową nie przyjmuje do wiadomości nawet najbardziej niezbitych dowodów podważających jej przekonania. Takie dowody podważające jego przekonania paranoik uważa za oszukaństwo lub spisek spreparowany specjalnie aby uśpić jego czujność. Paranoik uważa, że jest osobą zbyt sprytną aby można uśpić jego czujność i oszukać przez podawanie mu spreparowanych faktów, czyli wszystkich tych które przeczą jego czy jej wizji świata pełnego niebezpiecznych i destrukcyjnych sekt, gdzie sektą może być praktycznie wszystko, nawet grupa dzieci, które się razem bawią w piaskownicy niezgodnie z założeniami chorego. Sekty wedle paranoika antysektowego są podstępne, przebiegłe, pełne złych zamiarów, wrogie do jego kościoła i religii, sekty wedle chorego mózgu jedynie wykorzystują i zniewalają. Osoba chora na paranoję prowadzi poszukiwania sekt udając w tej mierze naukowca, ale jest zasadnicza różnica pomiędzy paranoikiem, a naukowcem. Naukowiec, chcący odkryć prawdę, rozumuje w sposób zarówno dedukcyjny, jak i indukcyjny, stara się wyjaśnić to, co zaobserwował. Uczony sprawdza swoją hipotezę i jest gotów od niej odstąpić, jeśli materiał badawczy jej nie potwierdzi. Paranoik wręcz przeciwnie, z góry zna rzekomą prawdę o sektach czy masonach i jedynie szuka jej potwierdzenia. Paranoik antysektowy przyjmuje swoje założenia jako fakty i co najwyżej szuka ich potwierdzenia, ale czyni to poprzez logicznie poprawną demagogię. Jeśli nie znajdzie nawet nic, co potwierdza demagogie jego chorobliwej podejrzliwości, sam stworzy potrzebne mu dowody lub opinie i uzna je za niezbite fakty. Paranoik wśród swoich badań w przedmiocie rzekomej szkodliwości sekt wybiera tylko te dowody, które przemawiają za jego przekonaniami o zagrożeniu ze strony sekt czy żydokomuny, a pozostałe odrzuca, chociażby stanowiły znakomitą większość.

2. KSOBNOŚĆ - EGOCENTRYZM

Świat paranoika antysektowego zaludniają wrogowie w postaci sekt, masonów, heretyków, destrukcyjnych kultów, a sam chory stanowi centralny ośrodek ich uwagi. Taka chorobliwa ksobność, odnoszenie zjawisk do siebie, jest jedną ze znamiennych cech paranoika antysektowego i ma charakter defensywny, gdyż paranoik kontratakuje swoje urojone przez siebie zagrożenia. Paranoik tworzy sobie swoje własne, fikcyjne, odnoszone do siebie środowisko paranoiczne, które jest wyimaginowaną organizacją składająca się z realnych i będących wytworem fantazji osób, które w wyobrażeniu pacjenta zjednoczyły się, by działać przeciwko niemu, czy przeciwko jego religii, kościołowi. Paranoik czy paranoiczka antysektowa karmi swoje negatywne emocje poczuciem zagrożenia, spiskiem sekt, rzekomym zagrożeniem moralności czy wiary, obrazą publiczną i podobnymi frazesami o emocjonalnym charakterze. Paranoik wszędzie widzi układ zagrażający jego systemowi przekonań co do tego jakiej wiary powinien być jego naród czy ludzie w okolicy lub członkowie rodziny. Niektórzy badacze upatrują zachowań paranoików w mechanizmach kompensowania zjawisk takich jak mordercza inkwizycja chrześcijańska, co jest niezgodne z sumieniem i wyznawanymi wartościami i wymaga zatuszowania w świadomości poprzez przypisywanie szkodliwości i destrukcyjności innym niż własna orientacjom religijnym i światopoglądowym. Typowym przykładem twórczości rzekomo-naukowej paranoika są tak zwane Protokoły Mędrców Syjonu, gdzie paranoik pisząc literacką fikcję w charakterze powieści udowadniał sam sobie, że żydzi zawiązali spisek i są niebezpieczni. W logicznie poprawny paszkwil typowego paranoika uwierzyły tysiące innych osób podatnych na indukowanie u nich paranoi antysektowej, gdyż żydów postrzegano bardziej jako sektę niż jako naród.

3. MANIA WIELKOŚCI

Chorobliwe poczucie własnej jedyno-słuszności, poczucie wielkości i wyjątkowości, żywione jest u paranoików antysektowych dogmatycznym przekonaniem o wyjątkowości i nadrzędności własnego kościoła czy religii. Razem wychodzi straszliwa mania wielkości stwierdzenie której jest przyczynkiem do zdiagnozowania paranoi antysektowej. Oznaką manii wielkościowej jest arogancja i poczucie wyższości paranoika ponad tymi, których pogardliwie i lekceważąco, a także poniżająco nazywa on sektami, heretykami, masonami, destrukcyjnymi kultami i podobnie obraźliwymi epitetami. Aroganckie zachowania i przekonania paranoika antysektowego pozostają w ścisłym związku z wiarą paranoika, że jest on centralnym obiektem zainteresowania, stąd paranoik swymi wystąpieniami i pieniactwem przeciw innowiercom próbuje zwrócić na siebie uwagę, aby być w centrum ognia walki, jak to sobie tłumaczy. Członkowie organizacji do zwalczania sekt i nowych ruchów religijnych, czyli antykultowcy w niewybredny, a często także przestępczy sposób próbują zwrócić na siebie uwagę i uważają się elitę czy awangardę swego kościoła lub religii, choć w rzeczywistości stanowią jej społeczny margines. Paranoik antysektowy jest pewien swoich racji, nie dopuszcza żadnej różnicy zdań, a osoby podważające jego przekonania o szkodliwości sekt eliminuje ze swego otoczenia w sposób bezwzględny! Paranoik antysektowy jest dumny, że tylko on zna całą prawdę na temat szkodliwości sekt i kultów i żywi swego rodzaju pogardę dla głupców, którzy mają odmienne zdanie. Arogancka, pełna poczucia wyższości i misji postawa paranoika antysektowego zwalczającego sekty i nowe ruchy religijne jest powodem nieustannych kłopotów w stosunkach z innymi ludźmi, a często jest też przyczyną zatargów z mniejszościami wyznaniowymi w okolicy zamieszkania czy działalności paranoik antysektowego i jego potakiwaczy.

4. WROGOŚĆ DO MNIEJSZOŚCI

Główną cechą jaka rzuca się w oczy przy zetknięciu się z paranoikiem antysektowym jest nie tyle jego przekonanie o spisku sekt czy arogancja, ile generalna wrogość w nastawieniu do świata, a szczególnie do wszystkiego co nie należy do jego własnej religii czy światopoglądu. Paranoik antysektowy zwalczający mniejszości wyznaniowe, tępiciel innowierców i potencjalnych czarownic jest wojowniczy i łatwo się irytuje, pieniaczy, nie ma poczucia humoru, jest niezwykle wrażliwy na oznaki lekceważenia, kłótliwy, spięty, nastawiony obronnie. Widocznym elementem tej psychotycznie obronnej postawy jest nieustanna gotowość do ataku, chociaż czasem bywa ona skrywana jeśli to jest konieczne w publicznych wystąpieniach. Przy paranoikach antysektowych trzeba nieustannie stąpać na paluszkach, żeby ich nie sprowokować i nie narazić się na cios, w postaci inwigilowania, obmawiania i pomawiania o herezję czy sekciarstwo. Paranoik antysektowy często wygląda na osobę zaangażowaną religijnie, mocną w wierze, ale w rzeczywistości jest pełen nieczystych, negatywnych emocji, pełen skrywanej nienawiści, którą przekuwa na szkodzenie mniejszościom religijnym, na swoją generowaną przez chorobę umysłu walkę z sektami, heretykami, czarownicami i rzekomymi zagrożeniami swojej tak zwanej wiary. Paranoik antysektywy nie tyle jest mocny w wierze, chociaż na takiego pozuje, ale raczej wykorzystuje kościół czy religię do której formalnie przynależy dla realizowania urojonych celów wynikłych ze swej choroby. Paranoja to ciężka choroba działanie pod wpływem której wyczerpuje znamiona całkowitej niepoczytalności, a zatem stanowi najwyższe zagrożenie dla całego społeczeństwa. Pogromy, holokausty, inkwizycja - wszystko to świadczy o wielkim stopniu zagrożenia dla społeczeństwa jakie stwarzają antykultowi paranoicy z ich organizacjami do zwalczania sekt i nowych ruchów religijnych, które działają pod niewinnymi z pozoru szyldami.

5. LĘK PRZED ZNIEWOLENIEM

Paranoik cierpi na kompleks poczucia zagrożenia własnej niezależności i suwerenności. Cześć jego osobowości jest niedojrzała do samodzielnego funkcjonowania w relacjach z innymi ludźmi, gdzie często wymaga się kompromisów i ugody, tolerowania innych z ich poglądami i wierzeniami, współpracy. Paranoik podporządkowuje sobie innych narzucając im swoje poglądy ale nie zgadza się na tolerowanie wierzeń i przekonań odmiennych od swoich własnych. Paranoik antysektowy czuje się osaczony przez rzekome sekty, kulty, żydokomuny i masonerie, pozostając ciągle w stanie permanentnej gotowości do walki w obronie swojego kościoła przed wyimaginowanym zagrożeniem czy w obronie swojej ojczyzny przed rzekomą inwazją sekt i destrukcyjnych kultów. Przypomina to amerykańskie fobie przed inwazją Marsjan, które doprowadziły do zaburzeń społecznych w USA z powodu transmisji radiowej powieści fantastycznej o inwazji Marsjan na Amerykę! Paranoik antysektowy mając problemy z własną tożsamością i niezależnością, będąc zwykle w domu całkowicie podległy woli rodziców lub żony, brutalnie odreagowuje swoje kompleksy na bezbronnych wobec antysektowych nagonek mniejszościach wyznaniowych i grupach mocno religijnych. Lęk przed zniewoleniem przez sekty jest w istocie lękiem przed zmianą społecznych wartości i priorytetów, lękiem przed utratą większości i dominacji przez własną religię czy kościół. Paranoik z natury niezgodliwy, obawia się sytuacji, że jego religia będzie musiała liczyć się z innymi wyznaniami i religiami, jeśli te urosną liczebnie. Paranoja antysektowa doprowadza do mordowania ludzi za to, że porzucają dotychczasowe wyznanie i wstępują do innej wiary religijnej jak to ma miejsce w niektórych państwach muzułmańskich, podobnie jak paranoja antysektowa doprowadziła do licznych pogromów na pogańskich kapłankach wyzywanych od czarownic, żydach czy świadkach Jehowy. Paranoik może mieć poczucie stłamszenia czy zadeptywania go przez sekty, satanistów, masonów, syjonistów, a lęk przed zniewoleniem powoduje go do walki z urojonymi przez siebie zagrożeniami wiary czy samego siebie. Paranoik antysektowy potrafi zaatakować szkołę, za to, że jego dzieci chodzą do klasy z dziećmi świadków Jehowy czy buddystów i potrafi w swej chorobie domagać się separacji dzieci sekciarzy od własnego dziecka, które postrzega jako zagrożone przez sektę. W poczuciu paranoika, szkoła licząca powiedzmy 500 uczniów jest zagrożona zniewoleniem przez niebezpieczne sekty, jeśli się przypadkiem dowie, że do tej szkoły chodzi jedno czy dwoje dzieci jakichkolwiek innowierców. Taka jest rzeczywista skala deformacji odbioru i interpretacji faktów u paranoików i paranoiczek antysektowych.

6. PROJEKCJA

Projekcja stanowi podstawowy mechanizm paranoi antysektowej, podobnie jak podejrzliwość jest jej podstawową oznaką kluczową. Projekcja wynika z normalnej skłonności człowieka do przypisywania wewnętrznym stanom przeżyciom i doznaniom przyczyny zewnętrznej. Paranoika dokonującego projekcji swego wnętrza na zewnątrz nie obchodzi bowiem dający się zaobserwować oczywisty stan rzeczy, ale motywy innych ludzi, kryjące się za tym, co daje się zaobserwować. Tak jak paranoik polityczny przypisuje innym zachowania odpowiednie do swoich przeżyć, obaw, fobii i oczekiwań, tak paranoik antysektowy projektuje czym jego zdaniem oczywiście są wszyscy innowiercy i członkowie odmiennych niż jego kultów. Projekcja obnaża chorobliwe kompleksy, takie jak własna małość, pantoflarstwo domowe czy tchórzliwość. Paranoik mało znaczący i bojaźliwy ma tendencje do uważania swoich wrogów za bardzo licznych i potężnych co skutkuje insynuacjami, że sekty są finansowane zza granicy albo, że bogaci żydzi po cichu finansują powstanie i działalność sekt, aby zniszczyć kościół do którego paranoik należy. Paranoik wszelkie nieszczęścia i kataklizmy jakie się naturalnie wydarzają przypisuje skalaniu swego kraju przez sekty i tym podobne brednie produkuje, które napędzają inne osoby na indukowana paranoję podatne. W ten sposób powstają ośrodki antykultowe, centra informacji o sektach, komitety obrony przed sektami i inne wytwory w swej istocie produkty chorej wyobraźni ich twórców i liderów. Fakt, że w takich ośrodkach i komitetach zatrudniają się psychologowie świadczy o tym, że ich wykształcenie jest niepoważne, skoro w procesie selekcji studentów, profesorowie i magistrzy nie zauważyli ich podatności na psychozy indukowane o takiej wielkiej szkodliwości społecznej.

7. MYŚLENIE UROJENIOWE

Skutki rozwijania myślenia urojeniowego typu, że to 'żydzi albo masoni są przyczyną zarazy', znane powszechnie jako pogromy na żydach są niewyobrażalnie tragiczne i mordercze. Paranoik antysektowy, nie mogąc zapobiegać istnieniu jakiejś mniejszości wyznaniowej takiej jak Hare Kriszna, Świadkowie Jehowy, Misja Czaitanja czy Bractwo Himawanti, poprzez samo ostrzeganie przed nią, zaczyna kombinować, jakich by tu jeszcze środków użyć, aby tę w jego pojęciu sektę jednak zniszczyć, i to urojone zadanie traktuje jako swój cel i życiowe zadanie. Staje się niebezpiecznym dla społeczeństwa tak zwanym inkwizytorem, który chwyta się coraz ostrzejszych metod walki z tym co uważa za zbędne. Nie ma ostrej granicy która mogłaby uznać paranoik antysektowego za jeszcze bezpiecznego dla otoczenia, gdyż w każdej chwili jego walka z sektami może przybrać nieobliczalny obrót i powodować nieodwracalne szkody, takie jak pogromy i rzezie dokonywane przez podjudzonych, fobicznych współwyznawców chorego. Paranoik antysektowy w czasie wywiadu psychiatrycznego jest zwykle zapalczywy, butny i pewny siebie, absolutnie przekonany o swoich urojonych racjach odnośnie rzekomej szkodliwości tak zwanych przez siebie sekt czy herezji. Paranoik antysektowy jest tak zapalczywy w swoich racjach, że innowierców, którzy nie chcieliby dać się nawrócić dobrowolnie na chrześcijaństwo będzie skłonny zmuszać do tego siłą, wszelkimi dostępnymi metodami. Bestialskie pobicia wyznawców Hare Kriszna na krakowskim rynku, agresja przeciwko pacyfistycznemu ruchowi Ananda Marga, kampanie sądowe przeciwko Misji Czaitanja, częste agresje na Świadków Jehowy, bandyckie napady i pobicia liderów hinduskiego Bractwa Himawanti, generalne ataki na jogę, hinduizm, sufizm, psychotronikę, wegetarianizm, a nawet firmy takie jak Amway dobitnie o tym świadczą, że paranoicy antysektowi są niebezpieczni dla otoczenia, tak w swoim myśleniu jak i działaniu!

Zadziwiające jest, że mocne cechy paranoi antysektowej zdradzają także ateiści i racjonaliści, chociaż u wielu z tych ludzi agresja na wszelką istniejącą religię umotywowana jest przykrymi doświadczeniami ze strony religii dominującej na danym obszarze, a w Polsce jest to zwykle katolicyzm. Liderzy ateistycznych organizacji często dołączają do antysektowych krzykaczy i zgodnie odreagowują się na mniejszościach, choć krzywdy realnie i racjonalnie myśląc ma możliwość wyrządzić jedynie dominująca większość. Często głównym motywem nienawiści do religii u ateistów jest ich doświadczenie molestowania i gwałcenia przez księży lub pastorów pedofilii, stąd szukają tylko okazji do wyżycia się i satysfakcjonującej pomsty na jakiejś bezbronnej w praktyce grupie religijnej. Paranoik generalnie tłumi w sobie prawdziwe uczucia czy wspomnienia polegając na takich prymitywnych mechanizmach obronnych jak zniekształcenie, projekcja i zaprzeczenie. Podstawowym problemem paranoika jest silna wrogość do otoczenia, która jest tłumiona, ale gdzieś musząc mieć ujście wyżywa się na tych, którzy są słabi i bezbronni, naznaczani przy tym społecznym piętnem - a to są właśnie małe grupy religijne, mniejszości narodowe czy ruchy pacyfistyczne.

http://www.eioba.pl/files/user2571/ksiadzsa.jpg

Historię inkwizycji, zwalczania heretyków, odstępców, sekt czy masonów łatwiej jest zrozumieć studiując zjawisko w kontekście paranoi antysektowej i politycznej. Ciemne siły paranoi antysektowej znaleźć można w każdym destrukcyjnym ruchu inkwizycji od IV aż do XXI wieku  ery chrześcijańskiej! Nie jest łatwo leczyć z paranoi antysektwej, o wiele łatwiej jest znając zjawisko, uważać, aby jej nie ulegać! Mordowanie żydów przez hitlerowców to też zjawisko  antysektowej paranoi, jak i cały antysemityzm czy rasizm. Należy w porę zapobiegać działalności tak lokalnych 'komitetów obrony przed sektami', jak i 'ośrodków informacji o sektach i nowych ruchach religijnych', jak i lokalnych paranoików występujących jednoosobowo w imieniu swej własnej choroby z propozycjami tępienia 'jehowców', maltretowania buddyjskich dzieci w szkole, czy zmuszania wegetarian do jedzenia mięsa z pomocą przymusu. Obojętność na wczesne objawy paranoi antysektowej oznacza pobłażanie złu, jakie przybiera rozmiary inkwizycji i konkwisty, kiedy tylko może. Medycyna naturalna posiada wiele leków tonizujących agresywne i urojeniowe postawy paranoiczne, ale to chory pacjent musi chcieć się leczyć, a w stadium zaawansowanym, sprawdzają się głównie silne leki alopatyczne, a nie prewencyjne, które jak herbatka z melissy należy stosować profilaktycznie, zawsze, gdy myśli i emocje zaczynają osobą sterować w kierunku awersji, pogardy czy agresji do ludzi innej wiary! Generalny ostracyzm i stanowcze potępianie paranoików antysektowych powoduje ich chwilowy szał, a także ostre ataki agresji, jednak globalnie powstrzymuje ich dotychczasowych popleczników od kolaboracji, a to dlatego, że psychoza udzielona, indukowana, ustępuje znacznie łatwiej niż endogenna paranoja! W ten sposób łatwiej jest zapobiegać możliwym pogromom i inkwizycyjnemu ludobójstwu dokonywanemu przez antysekciarzy na innowiercach z pomocą opętanych i zaślepionych przez nich członków ich organizacji do zwalczania herezji, sekt, masonów, żydów i wszystkich innych jak dotąd straszliwie pokrzywdzonych.

Licencja i Prawa Autorskie:

Niniejszy tekst możesz kopiować i rozpowszechniać, możesz zamieszczać na swoich stronach internetowych lub innych publikacjach oraz promować np.: podając link i/lub streszczenie do tego artykułu. Materiał tu zawarty zasadniczo omawia zaburzenia opisywane w klasyfikacjach chorób psychicznych jako paranoja, a szczególnie jako paranoja pieniacza, a samo opracowanie ukazuje jak jednostka chorobowa przyjmuje bardziej skonkretyzowaną postać, kiedy rzutuje się u chorych na konkretny obiekt, którym tutaj są mniejszości wyznaniowe zwalczane w ramach tej konkretnej choroby. Paranoja jest paranoją, a antysektową jest wtedy, kiedy chory uważając jakiś ruch/organizację/religię, zwalcza ją jako tzw. sektę. Z tego względu zapraszam wszystkich zainteresowanych do prezentowania tego tekstu na swoich portalach czy stronach. Wyrażam zgodę także na zamieszczanie tekstu bez podawania autora, jako, że nie zależy mi na honorach autorskich, a na rozprzestrzenianiu wiedzy w celach edukacyjnych. Omówienie jednostki chorobowej jest oparte na klasyfikacji objawów zaburzeń psychicznych DSM-IV wydanym przez:

Amerykańskie Stowarzyszenie Psychiatrów.

Prema Dharmin

Offline

 
Statystyki (REJESTRACJA WYŁĄCZONA)
Analiza oglądalności witryny
Wymiana
WwW.CrashFans.Pun.PL - Polskie Centrum Crashday
Pozycjonowanie
katalog stron Free PageRank Checker
Links
| Andrzej Struski | Webtree.pl | katalogSEO.net | Stop himawanti | Prawdziwy himawanti | Niesamowite | VPS Hosting Reviews |
Creative Commons License
Teksty i artykuły są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Bez utworów zależnych 2.5 Polska Nie wolno Ci kopiować i rozpowszechniać tekstów, zdjęć oraz artykułów znajdujących się na forum bez pisemnej zgody autorów.
Page copy protected against web site content infringement by Copyscape
Stronę najlepiej oglądać w rozdzielczości 1024 x 768

Free Domain Name
Register a free domain name with .co.nr extension (such as www.YourName.co.nr) that comes with free URL redirection, URL cloaking and path forwarding, meta-tags, FavIcon and Google Webmaster tools support, kill-frame feature, NO forced ADS at all, and more.

Stopka forum

RSS
Powered by PunBB 1.2.23
© Copyright 2002–2008 PunBB
Polityka cookies - Wersja Lo-Fi


Darmowe Forum | Ciekawe Fora | Darmowe Fora
Ĺ˝ijete a hledĂĄte v oblasti Teplice Alberghi Taiwan spa Ciechocinek pakiety Badania profilaktyczne pracowników