Poniższego odkrycia dokonał Amerykanin, Grant. R Jeffrey, a ja chciałbym Wam przedstawić luźne streszczenie wniosków, do jakich w tym temacie doszedł.

Data odrodzenia Izraela.

W Księdze Kapłańskiej (3 Mojżeszowej) 26:28, Bóg przekazał narodowi Izraelskiemu bardzo istotne ostrzeżenie, w którym zapowiedział co zrobi, jeśli naród ten po próbach napomnienia z Jego strony, nadal będzie trwał w nieposłuszeństwie: "I po tym wszystkim, jeśli Mnie nie usłuchasz wtedy ukaram cię siedmiokroć więcej za twoje grzechy". Wbrew pozorom nie jest to jakaś poetycka metafora (jak najchętniej widzieliby Boże wypowiedzi co niektórzy), ale klucz do całej przyszłości narodu Izraelskiego.

Wiele lat później, prorok Ezechiel zapisał w swojej księdze proroctwo określające liczbę lat, jakie Żydzi mieli spędzić na wygnaniu w wyniku swego nieposłuszeństwa względem Boga. Zgodnie z nim, miało to być 390 lat za winy Izraela + 40 lat za winy Judy. Łącznie 430 lat.

Mniej więcej w tym samym czasie, prorok Jeremiasz zapowiedział, że naród Izraelski zostanie uprowadzony do niewoli przez Imperium Babilońskie na okres dokładnie 70 lat. Jak podaje historia, uprowadzenie Żydów nastąpiło w 606 r. p.n.e. i trwało do roku 536 p.n.e., a więc dokładnie tyle, ile miało trwać zgodnie z proroctwem Jeremiasza.

Jak każde wygnanie, tak i to miało na celu wzbudzenie w Izraelu żalu za jego odstępstwo od Boga i pójście za bóstwami pogańskimi. I rzeczywiście, za każdym razem, gdy Izraelici trafiali do niewoli zaczynali żałować swojej postawy i kierowali swój wzrok ponownie we właściwą stronę - a więc w stronę Jedynego Boga, który wybrał ich spośród wszystkich narodów.

Co się jednak stało po zakończeniu niewoli babilońskiej? Otóż, przez te 70 lat, Żydzi tak bardzo zadomowili się w kraju swego najeźdźcy, że przestali tęsknić za powrotem w ojczyste strony. Zamiast wyciągnąć wnioski z lekcji jaką sprawił im Bóg i czym prędzej skorzystać z szansy powrotu do ojczyzny, by ponownie ją zasiedlić, oni w swym uporze postanowili pozostać tam, gdzie się znajdowali. Zaczęli tak dobrze czuć się w pogańskim kraju, który do nich nie należał, że nie widzieli potrzeby okazywania Bogu skruchy. W efekcie, do kraju powróciło zaledwie kilka procent z nich, natomiast cała reszta osiedliła się na terenach dzisiejszego Iraku i Iranu.

Jak wspomniałem wcześniej, łączna kara jaką Bóg postanowił dotknąć Izrael wynosiła 430 lat wygnania, z czego 70 odbyli podczas zesłania do Babilonu. Pozostało więc jeszcze 360 lat (430 - 70 = 360). Ponieważ jednak owe 70 lat niewoli nic ich nie nauczyło, Bóg - zgodnie ze Swym ostrzeżeniem z Księgi Kapłańskiej - pomnożył pozostały czas kary siedmiokrotnie. W rezultacie okres, przez jaki naród Izraelski miał pozostać bez swego niepodległego i suwerennego państwa wydłużył się z 360 do 2520 lat (360 x 7 = 2520).

By jednak nasze obliczenia okazały się miarodajne, musimy pamiętać o pewnym bardzo istotnym czynniku. Mianowicie, autorzy biblijni posługiwali się kalendarzem nie słonecznym, jak to ma miejsce obecnie, a księżycowym. W kalendarzu tym każdy miesiąc składa się z 30 dni, a co za tym idzie - cały rok ma ich zaledwie 360 (dla porównania: w naszym kalendarzu miesiące mają na przemian 30 lub 31 dni, a cały rok 365, z rokiem przestępnym co 4 lata, liczącym 366 dni. Średnia długość roku wynosi więc 365,25 dni).

Mając to na uwadze, musimy przeliczyć liczbę dni z owych pozostałych 2520 lat na ilość lat liczoną wg. kalendarza współczesnego. Mnożymy więc 2520 lat przez 360 dni, co daje nam wynik 907200. Otrzymaną ilość dni dzielimy przez nasze 365,25 i otrzymujemy 2483,8 lat. Dokładnie po tylu latach od zakończenia niewoli babilońskiej, miał nastąpić wg. Biblii koniec ogólnoświatowego rozproszenia Żydów i ustanowienie na nowo niepodległego państwa. A ponieważ zakończenie niewoli miało miejsce przed naszą erą (dokładnie wiosną 536 r. p.n.e.) odejmujemy tą datę od otrzymanych 2483,8 lat i otrzymujemy rok 1947,8 jako datę odrodzenia Izraela.

"Zaraz, zaraz! Coś tu nie gra!" (powiedzą co bardziej spostrzegawczy) "Przecież Izrael odrodził się nie w 1947, a w 1948 roku!" Bez obaw, kto jak kto, ale Bóg się nie myli. Nasz rzekomo brakujący rok różnicy, to po prostu tzw. rok "0" na przełomie dwóch er. Wiadomo, że nie było czegoś takiego jak rok "0", ale nie zmienia to faktu, że pomiędzy rokiem 1 p.n.e. a rokiem 1 n.e. minęło pełne 365 dni, a więc cały rok! Tak więc dodajemy ów brakujący rok "0" do otrzymanego wcześniej 1947 i otrzymujemy ni mniej, ni więcej rok 1948 n.e.(!). Dokładnie popołudniem, 14 maja 1948 roku, żydowski rabin zadął w tradycyjny szofar, proklamując tym samym koniec ogólnoświatowego rozproszenia Żydów. O północy z 14 na 15 maja zakończył się oficjalnie wpływ Anglii i na mapie świata znów pojawiło się niepodległe państwo Izrael!.

F.N.lolo125.