#1 2008-05-22 15:13:13

 Asef

http://img405.imageshack.us/img405/4882/modhv.png

Zarejestrowany: 2007-06-07
Posty: 444

Apokryfy

Apokryf (gr. ἀπόκρυφος, apókryphos - ukryty, tajemny) – określenie używane w starożytności niechrześcijańskiej w stosunku do tekstu religijnego lub filozoficznego w hellenistycznych religiach misteryjnych oraz systemach filozoficznych o charakterze hermetycznym. Apokryfy były szeroko rozpowszechnione aż do schyłku starożytności na terenie cesarstwa rzymskiego, szczególnie w jego wschodniej części w postaci nurtu religijnego zwanego gnostycyzmem. Jednakże w tym ostatnim przypadku zagadnienie związane z apokryfami łączy się już z chrześcijaństwem, co wynika z charakteru samego gnostycyzmu. W tym kontekście termin 'apokryf' w kręgach filozoficzno-religijnych oznaczał, że do poszczególnych ksiąg mają dostęp tylko osoby wtajemniczone, posiadające określoną wiedzę (gnosis), niedostępną dla profanów.

Termin apokryf funkcjonuje również poza kontekstem religijno-filozoficznym w znaczeniu bardziej ogólnym, które przypisuje pewnym utworom fałszywe pochodzenie, czyli nie od autora, za którego jakieś dzieło uchodzi (np. „Księga apokryfów” Karela Čapka). Innymi słowy chodzi tutaj jak gdyby o utwór „wydobyty z ukrycia”, rzekomo autentyczny.



Papirus Oxyrhynchos 1 (zob.Ew.Tom.26-33)
Publikowane w: Apokryfy Nowego Testamentu t.1 red. M.Starowiejski. TN KUL Lublin 1986. Str.92-94


1 "I wtedy przejrzysz,
aby usunąć źdźbło
[znajdujące się] w oku
brata twego". Mówi
5 Jezus: "Jeśli nie będziecie się
powstrzymywali od świata, nie
znajdziecie królestwa
Boga, i jeśli nie
będziecie święcili szabatu,
10 nie ujrzycie
Ojca". Mówi Jezus: "Stanąłem
w środku świata
i byłem widziany w ciele
przez nich, i znalazłem
15 wszystkich pijanych i
nie znalazłem nikogo
pragnącego pośród nich
i cierpi dusza moja
nad synami ludzkimi,
20 ponieważ są ślepi w swym
sercu i nie widzą, że
przyszli na ten świat puści
i starają się znowu zejść
z tego świata puści.
A poza tym teraz są
pijani - gdy odłożą
[swe wino, wtedy] będą pościli
.................................. nędzy".
Mówi Jezus: "Gdziekolwiek byłoby
trzech bogów, są oni bogami, i
25 gdziekolwiek jest sam jeden
dla niego ja jestem z nim.
Podnieś kamień,
i tam mnie znajdziesz.
Rozetnij drzewo, i ja
30 tam jestem". Mówi Jezus: "Nie
jest przyjęty
prorok w ojczyźnie swojej,
ani lekarz nie
uzdrawia tych,
35 którzy go znają".
Mówi Jezus: "Miasto zbudowane
na szczycie
wysokiej góry i
utwierdzone, nie może
40 ani upaść, ani
ukryć się". Mówi Jezus: "[Co] słyszysz
jednym swym uchem
głoś na
dachach".




Papirus Oxyrhynchos 654 (zob.Ew.Tomasza 1-6)
Publikowane w: Apokryfy Nowego Testamentu t.1 red. M.Starowiejski. TN KUL Lublin 1986. Str.90-92


1 Te są słowa tajemne, które wypowiedział
Jezus żywy, a spisał Juda [zwany]
także Tomaszem. I rzekł: "Kto odnajdzie
znaczenie tych słów, śmierci
5 nie zakosztuje". . . [Mówi Jezus]:
"Niech nie ustaje szukać, ten kto szuka, aż
znajdzie, a gdy znajdzie ogarnie go zdumienie,
a zdumiawszy się zakróluje, a zakrólowawszy
spocznie. Mówi Jezus: "Jeśli ci,
10 którzy ciągną was powiedzieliby wam: oto
królestwo jest w niebiesiech, wyprzedzi was
ptactwo niebios; jeśli powiedzieliby,
że jest ono pod ziemią, wejdą tam
ryby morskie wyprzedzając
15 was. Ale królestwo Boże
jest w was i poza wami. Kto by więc siebie
poznał znajdzie je i gdy wy
poznacie samych siebie, zobaczycie, że jesteście
synami Ojca, który żyje; jeśli zaś nie
20 poznacie samych siebie, jesteście w nędzy
i wy jesteście nędzą". [Mówi Jezus]:
"Nie zawaha się człowiek w pełni dni
zapytać dziecko siedmio
dniowe o miejsce życia i żyć będzie.
25 Wiedzcie, że liczni pierwsi będą ostatnimi i
ostatni pierwszymi i życie wieczne
posiądą". Mówi Jezus: "Poznaj to, co jest
przed obliczem twym i co jest ukryte
przed tobą, zostanie ci objawione: nie ma bowiem
30 nic ukrytego, co nie stanie się jawnym
i pogrzebanego, co nie powstanie z martwych.
Zapytali Go uczniowie Jego i
mówią: "Jak mamy pościć i jak mamy się
modlić i jak czynić jałmużnę
35 i czego mamy przestrzegać pożywając
ucztę?" Mówi Jezus: "Nie kłamcie i czego
nienawidzicie, nie czyńcie, wszystko bowiem jest
pełne prawdy wobec niebiosów. Nic
bowiem nie jest ukryte, co nie miałoby stać się jawnym.
40 Błogosławiony jest ten, który tego nie czyni.
Wszystko bowiem będzie jawne przed Ojcem, który
jest w niebiesiech. .........................................



Papirus Oxyrhynchos 655 (zob.Ew.Tom.36-37)
Publikowane w: Apokryfy Nowego Testamentu t.1 red. M.Starowiejski. TN KUL Lublin 1986. Str.95


Mówi Jezus: "Nie troszczcie się
1 od rana do wieczora
ani od wieczora
aż do rana ani o
pożywienie wasze co macie
5 jeść ani o suknie
waszą, czym macie się
odziać. O wiele
ważniejsi jesteście od
lilii, które rosną,
10 a nie przędą, ani
mają odzienia.
Czegoż potrzeba
wam? Któż mógłby dodać
do wzrostu
15 swego? On da
wam odzienie wasze".
Mówią doń
Jego uczniowie:
"Kiedy nam się
20 objawisz i kiedy
ujrzymy cię? '' Mówi :
"Gdy rozdziejecie się, a
nie doznacie wstydu [...]"



Papirus Oxyrhynchos 840
Fragment pisany na pergaminie odkryty przez Grenfell i Hunta w 1905r.;
wydano go w r. 1908. Pochodzi z III/IV/V wieku.
Publikowane w: Apokryfy Nowego Testamentu t.1 red. M.Starowiejski. TN KUL Lublin 1986. Str.96-97



1 Verso: [...] nim czyni zło, rozważa wszystko.
Ale uważajcie, abyście i
wy nie doznali tego, co oni; bowiem nie
tylko wśród żyjących ci, co czynią zło ludziom, otrzymają
5 odpłatę, ale muszą
znieść karę i wielkie
cierpienia". I wziąwszy ich
wprowadził do miejsca [przeznaczonego] dla czystych i
przechadzał się po świątyni. I wszedłszy
10 pewien faryzeusz, arcykapłan - Lewi
mu było na imię - spotkał ich i rzekł
do Zbawiciela: "Któż pozwolił ci chodzić
po tym miejscu [przeznaczonym] dla czystych i oglądać te
oto święte naczynia nie umywszy się: także
15 twoi uczniowie nie umyli nawet
nóg? Lecz jako skalany
przeszedłeś przez to święte miejsce, które
jest czyste; nie chodzi po nim nikt inny jak
ten, kto umył się i kto zmienił szaty,
20 i nikt inny nie ośmiela się patrzeć
na te święte naczynia". Zbawiciel natychmiast zatrzymawszy się
wraz ze swymi uczniami powiedział mu:
Recto: "Czy ty, który jesteś tu, w świątyni, jesteś
czysty?" Ów rzecze do Niego: "Oczyściłem się. Obmyłem
25 się w sadzawce Dawida i zszedłszy
jednymi schodami, przez inne
wszedłem tu i przyodziałem się w białe
i czyste szaty, i wtedy dopiero wszedłem,
i spojrzałem na te święte
30 naczynia". Odpowiadając mu rzekł
Zbawiciel: "Biada wam, ślepcy nie
widzący: umyłeś się w tej stojącej
wodzie, w której kładą się dniem i nocą
psy i wieprze, a myjąc się
35 oczyszczałeś skórę, która jest na zewnątrz, tak jak
wszetecznice i fletnistki, które perfumują
się, myją, namaszczają i
zdobią dla wzbudzenia
ludzkiej pożądliwości, a wewnątrz
40 są wypełnione skorpionami i
wszelką złością. Ja natomiast i
uczniowie moi, o których mówisz, że są
nie umyci, obmyliśmy się w wodach żywych
i czystych pochodzących od
45 Boga z niebios. Ale biada [...]".


C.D.N

Offline

 

#2 2008-05-22 15:14:52

 Asef

http://img405.imageshack.us/img405/4882/modhv.png

Zarejestrowany: 2007-06-07
Posty: 444

Re: Apokryfy

Ewangelia wg św. Marii Magdaleny[/size]

[Brak stron początkowych 1-6]


Strona 7


1.         […] „Czym jest materia?
2.         Czy będzie trwać zawsze?”
3.         Nauczyciel odpowiedział:
4.         „Wszystko, co się zrodziło, wszystko, co stworzone,
5.         wszystkie żywioły natury
6.         splatają się ze sobą i jednoczą.
7.         Wszystko, co złożone, ulegnie rozkładowi
8.         wszystko powraca do swych korzeni;
9.         materia powraca do pierwocin materii.
10.       Kto ma uszy, niechaj słucha”.
11.       Piotr rzekł do niego: „Skoro stałeś się tłumaczem
12.       żywiołów i wydarzeń w świecie, powiedz nam:
13.       Co jest grzechem świata?”
14.       Nauczyciel odparł:
15.       „Nie ma grzechu.
16.       To wy sprawiacie, że grzech istnieje,
17.       kiedy działacie zgodnie ze zwyczajami
18.       swej zepsutej natury;
19.       w niej tkwi grzech.
20.       Dlatego to Dobro zstąpiło między was.
21.       Współdziała ono z żywiołami waszej natury,
22.       tak, by połączyć ją ponownie z jej korzeniami”.
23.       Potem ciągnął dalej:
24.       „Dlatego to chorujecie
25.       i umieracie:
26.       jest to skutkiem waszych czynów;
27.       to, co czynicie, oddala was od korzeni natury.
28.       Kto ma uszy, niechaj słucha”.
Strona 8
1.         „Przewiązanie do materii
2.         wzbudza namiętność przeciw naturze.
3.         Tak w całym ciele rodzi się udręka;
4.         dlatego to powiadam wam:
5.         »Trwajcie w harmonii...«
6.         Jeśli straciliście równowagę,
7.         czerpcie natchnienie z przejawów
8.         swej prawdziwej natury.
9.         Kto ma uszy,
10.       niechaj słucha.”
11.       Rzekłszy to, Błogosławiony
12.       pozdrowił ich wszystkich, mówiąc:
13.       „Niech pokój będzie z wami - niech mój Pokój
14.       powstanie i wypełni się w was!
15.       Bądźcie czujni i nie pozwólcie nikomu, by zwiódł was,
16.       mówiąc:
17.       »Tu on jest« lub
18.       »Jest tam«,
19.       albowiem to w was
20.       mieszka Syn Człowieczy.
21.       Idźcie doń,
22.       albowiem ci, którzy go szukają, znajdą go.
23.       Idźcie
24.       i głoście Ewangelię o Królestwie”.

Strona 9

1.         „Nie narzucajcie żadnych praw
2.         poza tymi, o których zaświadczałem.
3.         Nie dodawajcie więcej praw do tych, które dano w Torze,
4.         aby was nie skrępowały”.
5.         Powiedziawszy to wszystko, oddalił się.
6.         Uczniowie zatroskali się,
7.         lejąc wiele łez i mówiąc:
8.         „Jakże mamy pójść do niewierzących
9.         i głosić im Ewangelię Królestwa Syna Człowieczego?
10.       Nie oszczędzili jego życia,
11.       to dlaczego mieliby oszczędzić nasze?”
12.       Wtedy wstała Maria,
13.       objęła kolejno ich wszystkich i zaczęła przemawiać do swych braci:
14.       „Nie poddawajcie się trosce i zwątpieniu,
15.       albowiem jego Łaska poprowadzi was i pocieszy.
16.       Natomiast chwalmy jego wielkość,
17.       gdyż przygotował nas na to.
18.       On wzywa nas, byśmy stali się w pełni ludzcy (anthroposem)”.
19.       Tak Maria zwróciła ich serca ku Dobru,
20.       a oni zaczęli omawiać znaczenie słów Nauczyciela.

Strona 10

1.         Piotr rzekł do Marii:
2.         „Siostro, wiemy, że Nauczyciel kochał cię
3.         inaczej niż inne kobiety.
4.         Powiedz nam, cokolwiek pamiętasz
5.         ze słów, które ci rzekł,
6.         a których myśmy jeszcze nie słyszeli”.
7.         Maria rzekła do nich:
8.         „Powiem wam teraz
9.         o tym, czego nie dano wam usłyszeć.
10.       Miałam widzenie Nauczyciela
11.       i rzekłam doń:
12.       »Panie, widzę cię teraz
13.       w tym widzeniu«.
14.       A on odparł:
15.       »Błogosławiona jesteś, gdyż mój widok nie zaniepokoił cię,
16.       Gdzie jest Duch, tam jest skarb«.
17.       Wtedy powiedziałam doń:
18.       »Panie, kiedy ktoś cię spotyka
19.       w widzeniu,
20.       to czy widzi cię za pomocą duszy,
21.       czy też poprzez Ducha?«
22.       A Nauczyciel odpowiedział:
23.       »Ani przez duszę, ani przez Ducha,
24.       lecz to duch, który jest między nimi,
25.       widzi mnie, i to on, który [...]«”

[Brak stron 11-14.]

Strona 15

1.         „A Pożądanie rzekło:
2.         »Nie widziałem, żebyś zstępowała,
3.         ale teraz widzę, że się wznosisz.
4.         Czemu kłamiesz, skoro należysz do mnie?«
5.         A dusza odparła:
6.         »Widziałam cię,
7.         chociaż ty mnie nie widziałeś
8.         ani mnie nie poznałeś.
9.         Byłam z tobą jakbyś był strojem
10.       i nigdy mnie nie spostrzegłeś«.
11.       Powiedziawszy to,
12.       dusza oddaliła się z wielką radością.
13.       Wtedy wkroczyła w trzeci klimat (sferę),
14.       znaną jako Niewiedza.
15.       Niewiedza zapytała duszę:
16.       »Dokąd zmierzasz?
17.       Rządzą tobą grzeszne skłonności.
18.       Zaprawdę, brak ci zdolności rozróżniania (między dobrem i złem) i jesteś zniewolona«.
19.       Dusza odparła:
20.       »Czemu mnie osądzasz, skoro ja nie wydaję sądów?
21.       Zapanowano nade mną, ale ja nie panowałam nad nikim.
22.       Nie zostałam rozpoznana,
23.       ale sama poznałam,
24.       że wszystkie rzeczy złożone ulegną rozkładowi,
25.       zarówno na Ziemi, jak i w Niebie«.

Strona 16

1.         Wyzwolona z trzeciego klimatu (sfery), dusza kontynuowała swe wstępowanie
2.         i znalazła się w czwartym klimacie (sferze).
3.         Ten zaś miał siedem przejawów:
4.         pierwszym z nich jest Ciemność,
5.         drugim - Pożądanie,
6.         trzecim - Niewiedza,
7.         czwartym - (śmiertelna) Zawiść,
8.         piątym - Niewola Ciała,
9.         szóstym - Odurzająca Mądrość,
10.       siódmym - Podstępna Mądrość.
11.       Oto siedem przejawów gniewu,
12.       które dręczyły duszę pytaniami:
13.       »Skąd przybyłaś, morderczyni?«
14.       »Dokąd zmierzasz, włóczęgo?«
15.       A dusza odpowiadała:
16.       »To, co mnie dręczyło, zabito;
17.       to, co oblegało mnie, znikło;
18.       moje pożądanie wygasło
19.       i jestem wolna od mojej niewiedzy«.

Strona 17

1.         »Opuściłam świat z pomocą innego świata;
2.         pewien wzorzec został wymazany
3.         dzięki wyższemu wzorcowi.
4.         Odtąd wędruję ku Wytchnieniu,
5.         gdzie czas spoczywa w Wieczności (Czasu);
6.         teraz zaś wchodzę w Milczenie«”.
7.         Powiedziawszy to, Maria zamilkła,
8.         albowiem właśnie w milczeniu Nauczyciel mówił do niej.
9.         Wtedy Andrzej zaczął mówić do swych braci:
10.       „Powiedzcie mi, co sądzicie o tych rzeczach, które nam powiedziała?
11.       Co do mnie, to nie wierzę,
12.       żeby Nauczyciel mógł mówić w ten sposób.
15.       Te idee zbyt różnią się od tych, które myśmy poznali”.
14.       A Piotr dodał:
15.       „Jak to możliwe, żeby Nauczyciel rozmawiał
16.       w ten sposób z kobietą
17.       o tajemnicach, które nawet nam są nieznane?
18.       Czy mamy zmienić nasze zwyczaje
19.       i słuchać tej kobiety?
20.       Czy rzeczywiście ją wybrał i wolał ją od nas?”

Strona 18

1.         Wtedy Maria zapłakała
2.         i odparła mu:
3.         „Mój bracie Piotrze, cóż sobie myślisz?
4.         Czy sądzisz, że to tylko moja własna wyobraźnia,
5.         że wymyśliłam to widzenie?
6.         A może sądzisz, że kłamałabym o naszym Nauczycielu?”
7.         Wtedy Lewi tak rzekł:
8.         „Piotrze, zawsze byłeś człowiekiem porywczym
9.         i teraz widzimy, że odrzucasz tę kobietę,
10.       tak jak czynią to nasi wrogowie.
11.       Jeśli jednak Nauczyciel cenił ją,
12.       to kimże jesteś, żeby ją odrzucać?
13.       Z pewnością Nauczyciel znał ją bardzo dobrze,
14.       gdyż kochał ją bardziej od nas.
15.       Pokutujmy więc
16.       i stańmy się w pełni ludzcy [anthroposem],
17.       tak, by Nauczyciel mógł zapuścić w nas korzenie
18.       Wzrastajmy tak, jak tego od nas wymagał
19.       i ruszajmy, by szerzyć Ewangelię,
20.       nie próbując wyznaczać żadnych reguł i praw
21.       Innych niż te, o których on świadczył.

Strona 19

1.         Kiedy Lewi wypowiedział te słowa,
2.         wszyscy wyruszyli, by głosić Ewangelię.
3.         Była to Ewangelia według Marii.

Przełożył: Jerzy Prokopiuk



------------------------------------------------------------------------------------------------------



Apokryficzna bibliografia

I. Antologie

Obecnie podstawową kolekcję polskich przekładów apokryfów NT sanowią kolejne tomy pod redakcją ks. prof. Marka Starowieyskiego, wywane przez WAM w Krakowie. Tom 1, zawierający ewangelie apokryficzne, jest nową redakcją tomu wydanego w Lublinie w roku 1980; wydawnictwa te jednak nie do końca się pokrywają.

Starowieyski, M. [red.], Apokryfy Nowego Testamentu, praca zbior. pod red. M. Starowieyskiego; t. 1: Ewangelie apokryficzne, cz. 1-2, Wyd. WAM, Kraków 2003; t.3: Listy i apokalipsy chrześcijańskie, Wyd. WAM, Kraków 2001 (dalej jako = ANT 1/1; ANT 1/2; ANT 3)

Starowieyski, M. [red.], Apokryfy Nowego Testamentu, praca zbior. pod red. M. Starowieyskiego; t. 1: Ewangelie apokryficzne, cz. 1-2, TN KUL, Lublin 1980; 19862 (dalej jako = ANT 1980).

Ponadto istnieje antologia apokryfów NT, zawierająca jednak przekłady z języka francuskiego:

Daniel-Rops, H. - Amiot, F. [wybór i oprac.], Apokryfy Nowego Testamentu; tłum. K. Borowicz, wstęp do wydania polskiego Z. Romanowiczowa, Veritas, Londyn 1955.

Z innych antologii warto wymienić przede wszystkim:

Teksty z Nag Hammadi; z koptyjskiego tłum. A. Dembska, W. Myszor, wstęp i opracowanie W. Myszor (PSP 20), Warszawa 1979.

J. Sokolski, Pielgrzymki do piekła i raju. świat średniowiecznych łacińskich wizji eschatologicznych; t. 1: Apokalipsa Piotra; Wizja św. Pawła; Grzegorz z Tours, Wizja Salwiusza; Beda Wielebny, Wizja Drythelma; Wizja Barontusa; Wizja pewnej ubogiej kobiety; Hinkmar z Reims, Wizja kapłana Bernolda, Wrocław 1995.

II. Poszczególne teksty apokryficzne

Pozostałe przekłady są rozproszone. Docelowo poniższy wykaz ma być w miarę kompletnym wykazem polskich tłumaczeń tekstów apokryficznych. Obszerną bibliografię obejmującą wydania, przekłady i opracowania poszczególnych tekstów publikuje ks. Starowieyski w swej antologii (ANT). Przygotowując niniejsze zestawienie z pracy tej korzystałem obficie. Kolejność i numeracja podana na lewym marginesie według Clavis Apocryphorum Novi Testamenti (Turnhout 1992). Luki w numeracji pokazujš wyraźnie, jak jeszcze wiele jest do zrobienia

Fragmenta evangelica

1             Papirus Oksyrhynchos 840 [Papyrus Oxyrhyncus 840]; tłum. i oprac. M. Starowieyski, ANT 1/1, ss. 136-138.

2             Papirus Egerton 2 [Papyrus Egerton 2]; tłum. i oprac. M. Starowieyski, ANT 1/1, ss. 138-141.

3             Papirus Oksyrhynchos 1224 [Papyrus Oxyrhyncus 1224]; tłum. i oprac. M. Starowieyski, ANT 1/1, ss. 143-144.

4             Papirus Kairski 10735 [Papyrus Cairensis 10735]; tłum. i oprac. M. Starowieyski, ANT 1/1, s. 143.

5             Papirus z Fajum [Fragmentum Fajjumense]; tłum. i oprac. M. Starowieyski, ANT 1/1, s. 142.

7             Papirus Berliński 11710 [Papyrus Berolinensis 11710]; tłum. i oprac. M. Starowieyski, ANT 1/1, s. 142.

11           Ewangelia Hebrajczyków (fragm.) [Evangelium secundum Hebraeos]; tłum. i oprac. M. Starowieyski, ANT 1/1, ss. 99-114.

12           Ewangelia Ebionitów (fragm.) [Evangelium Ebionitarum]; tłum. i oprac. M. Starowieyski, ANT 1/1, ss. 114-117.

13           Ewangelia Piotra [Evangelium Petri; BHG 1486x]; tłum. i oprac. M. Starowieyski, ANT 1/2, ss. 616-623.

15           Tajemna Ewangelia Marka [Evangelium arcanum secndum Marcum]; tłum. i oprac. M. Wojciechowski, ANT 1/1, ss. 129-134.

Agrapha Evangelium Thomae Evangelium Philippi

18           Agrafa [Agrapha]; tłum. i oprac. M. Starowieyski, ANT 1/1, 86-97.

19           Ewangelia Tomasza [Evangelium Thomae; NHC II, 32, 10 - 51, 28]; tłum. z koptyjskiego W. Myszor, A. Dembska; oprac. W. Myszor; logia gr. z Oksyrhynchos (CPG 1181); tłum. i oprac. M. Starowieyski, PSP 20, ss. 207-238; ANT 1/1, ss. 180-202; śląskie Studia Historyczno-Teologiczne 5 (1972), ss. 19-42.

20           Ewangelia Filipa [Evangelium Philippi; NHC II, 51, 29 ; 86,19); tłum. W. Myszor, PSP 20, ss. 239-292.

Dialogi cum Salvatore

22           List Apostołów [Epistula Apostolorum]; przekł. z j. etiopskiego S. Kur, oprac. M. Starowieyski, ANT 3, ss. 26-50.

22a         Testament Pana naszego Jezusa Chrystusa w Galilei [Testamentum Domini Nostri Jesu Christi in Galilea]; przekł. z j. etiopskiego, wstęp i przypisy R. Zarzeczny, Vox Patrum 20 (2000) t. 38-39, ss. 595-602.

23           Apokryficzny list Jakuba [Epistula Iacobi apocrypha; NHC I, 1, - 16, 30]; tłum. W. Myszor, PSP 20, ss. 109-142; Znak 275, tom 29 (1977), ss. 568-578.

24           Księga Tomasza [Liber Thomae Athletae; NHC II, 7, 138, 1 ; 145, 19]; wstęp, przekład z koptyjskiego, komentarz W. Myszor, Śląskie Studia Historyczno-Teologiczne 30 (1997), ss. 221-231.

25           Dialog Zbawcy [Dialogus Salvatoris; NHC III, 5]; wstęp i tłum. W. Myszor, Śląskie Studia Historyczno-Teologiczne 36 (2003) 2, ss. 490-503.

26           List Piotra do Filipa [Epistula Petri ad Philippum; NHC VIII, 132,10 ; 140,27]; wstęp, tłum. z j. koptyjskiego W. Myszor, Vox Patrum 17 (1997) 32-33, ss. 419-423.

Ewangelia gnostica

30           Ewangelia Marii [Evangelium Mariae (Magdalanae)]; wstęp, przekład z koptyjskiego W. Myszor, Studia Theologica Varsaviensia 13,2 (1975), ss. 149-160. Na tropach tajemnej wiedzy, Znak 152, Tom 27 (1975), ss. 655-687. Przedruk [w:] G. Quispel, Gnoza, Warszawa, Pax 1988, ss. 11-51.

Ewangelia recentiora

44           Ewangelia arabska Jana [Iohannis Evangelium apocryphum (arabice)]; tłum. i oprac. fragmentów M. Starowieyski, ANT 1/1, ss. 230-245.

46           Ewangelia Barnaby [Evangelium Barnabae italicum]; tłum. i oprac. fragmentów M. Starowieyski, ANT 1/1, ss. 246-263.

47           Ewangelia gruzińska [Evangelium ibericum]; tłum. G. Peradze: Nieznana Ewangelia apokryficzna pochodzšca z kół monofizyckich, Elpis 9 (1935), ss. 183-215; tekst popraw. i oprac. M. Starowieyski, ANT 1/1, ss. 204-229.

Apocrypha de nativitate et de infantia

50           Protoewangelia Jakuba [Protoevangelium Iacobi; BHG 1046]; tłum. i oprac. M. Starowieyski, ANT 1/1, ss. 266-290.

51           Ewangelia Pseudo-Mateusza [Liber de artu beatae Mariae et infantia Salvatoris (Pseudo-Matthaei Evangelium); BHL 5334-5342b]; tłum. K. Obrycki; wstęp i komentarz M. Starowieyski; ANT 1/1, ss. 291-316.

52           Księga o narodzeniu świętej Maryi [Libellus de nativitate sanctae Mariae; BHL 5343-5345]; tłum. K. Obrycki; wstęp i oprac. M. Starowieyski, ANT 1980, ss. 243-250; ANT 1/1, ss. 331-341.

53           Ewangelia dzieciństwa łacińska (Księga o narodzeniu Zbawiciela, i o Maryi, i o położnej) [Liber de infantia Salvatoris; BHL 5345 m.p.]; tłum. fragmentów K. Obrycki, ANT 1980, ss. 236-242; ANT 1/1, ss. 317-330.

57           Ewangelia Tomasza (Dzieciństwa) [Evangelium Thomae de infantia Salvatoris; BHG 779p-pb]; tłum. i oprac. M. Starowieyski, ANT 1/1, ss. 388-404.

58           Ewangelia dzieciństwa arabska [Evangelium infantiae (arabice); BHO 619]; tłum. i oprac. W. Dembski; oprac. M. Starowieyski, ANT 1/1, ss. 405-439.

59           Ewangelia dzieciństwa ormiańska [Liber de pueritia Salvatoris (armeniace); BHO 617n]; tłum. E. Nowak; wstęp i oprac. M. Starowieyski, ANT 1/1, ss. 440-541.

60           Legenda o Józefie Cieśli [Historia Iosephi fabri lignari; BHO 532n]; tłum. i oprac. T. Hergesel, ANT 1/2, ss. 559-577.

62           Ewangelia Nikodema (Akta Piłata) [Evangelium Nicodemi vel Gesta Pilati; BHG 779t]; tłum. i oprac. M. Starowieyski, ANT 1/2, ss. 633-666.

63           Zapytania Bartłomieja [Quaestiones Bartholomaei; BHG 228]; tłum. R. Bartnicki, M. Starowieyski; wstęp i komentarz M. Starowieyski, ANT 1/2, ss. 753-775.

Cyclus Pilati

66           Raport Piłata i Wydanie Piłata [Anaphora et paradosis Pilati; BHG 779]; tłum. i oprac. M. Starowieyski, ANT 1/2, ss. 675-681.

67           Korespondencja Piłata i Heroda [Epistulae Pilati et Herodis; BHG 779q]; tłum. i komentarz M. Starowieyski, ANT 1/2, ss. 687-691.

68           List Piłata do Tyberiusza [Epistula Pilati ad Tiberium latine]; tłum. i komentarz M. Starowieyski, ANT 1/2, ss. 691-692.

69           Uzdrowienie Tyberiusza [Cura sanitatis Tiberii; BHL 4218-4220]; tłum. i oprac. M. Starowieyski, ANT 1/2, ss. 704-712.

70           Zemsta Zbawiciela [Vindicta Salvatoris; BHL 4221]; tłum. E. Nowak; wstęp i opracowanie M. Starowieyski, ANT 1/2, ss. 692-703.

71           Śmierć Piłata [Mors Pilati]; tłum. i komentarz M. Starowieyski, ANT 1/2, ss. 684-687.

75           Męczeństwo Piłata [Homilia de morte Pilati sive Martyrium Pilati]; tłum. wstęp i oprac. R. Zarzeczny, Vox Patrum 21 (2001) t. 40-41, ss. 489-514; ANT 1/2, ss. 712-739.

76           Opowiadanie Józefa z Arymatei [Narratio Iosephi ab Arimathaea; BHG 779r]; tłum. M. Starowieyski; wstęp i oprac. M. Wittlieb, ANT 1/2, ss. 739-747.

Legenda Abgari regis Edessae

88           Apokryficzna korespondencja Abgara z Chrystusem [Epistula Abgari cum Christi responso; BHG 1704.I]; tłum. i oprac. M. Starowieyski, StThV 15 (1977), ss. 177-200.

Apocrypha de Maria Virgine

101         Transitus Jana Teologa [Liber de dormitione auctore Pseudo-Iohanne]; tłum. i oprac. M. Starowieyski, ANT 1/2, ss. 799-809.

102         Transitus R [Transitus graecus R]; tłum. i oprac. M. Starowieyski, ANT 1/2, ss. 782-798.

104         Historia eutymiacka [Narratio de historia Euthymiaca; SCh 80, 168-174]; tłum. i oprac. M Starowieyski, ANT 1980, ss. 586-588; ANT 1/2, ss. 832-834; W. Kania, Teksty o Matce Bożej, 1, Niepokalanów 1981, ss. 256n.

111         Transitus Melitona z Sardes [Liber de transitu auctore Pseudo-Melitone; BHL 5351-5352a]; tłum i oprac. M. Starowieyski, ANT 1/2, ss. 817-826.

116         Transitus Józefa z Arymatei [Liber de transitu, auctore Pseudo-Iosepho ab Arimathaea; BHL 5348-5350b]; tłum. i oprac. M. Starowieyski, ANT 1/2, ss. 810-816; ANT 1980, ss. 580-585.

Apocrypha de Iohanne Baptista

181         Żywot grecki św. Jana Czciciela przypisywany św. Markowi Ewangeliście [Vita et passio,  auctore Marco; BHG 834]; tłum. i oprac. R. Zarzeczny, ANT 1/2, 579-588; Vox Patrum 20 (2000) t. 38-39, ss. 585-594.

183         Żywot Jana Chrzciciela przypisywany biskupowi egipskiemu Serapionowi [Vita et miracula Iohannis Baptistae, auctore Pseudo Serapione Thmuitano (syriace)]; tłum. i oprac. M. Rosik, ANT 1/2, ss. 588-613.

Acta Petri

190         Dzieje Piotra [Acta Petri; fragmentum copticum], wstęp, przekład z koptyjskiego, Studia Theologica Varsaviensia 15,2 (1977), ss. 169-175.

207         Dzieje Piotra i dwunastu Apostołów [Acta Petri et XII Apostolorum; NHC VI, 1, 1 ; 12, 22]; wstęp, tłum. z koptyjskiego i komentarz W. Myszor, Śląskie Studia Historyczno-Teologiczne 29 (1996), ss. 296-302.

Acta Pauli

211.III     Dzieje Pawła i Tekli [Acta Pauli et Theclae; BHG 1710]; oprac. M. Starowieyski, Ruch Biblijny i Liturgiczny 44 (1991), ss. 118-126.

211.VI    Hymn św. Pawła z "Męczeństwa św. Pelagii z Cezarei", zwanego też "Listem św. Pelagii" [Narratio de leone baptizato, sive Epistula Pelagiae; aethiopice; BHO 890];  tłum. fragm. i komentarz R. Zarzeczny, Przeglšd Powszechny 9 (2002), ss. 193-194.

Acta Thomae

245.II    Dzieje świętego Tomasza Apostoła [Acta Thomae (versio graeca); BHG 1800-1831k]; tłum., wstęp i opracowanie L. Rzymowska (Księgi Osobliwe), Wyd. Uniw. Wrocławskiego, Wrocław 2002.

Virtutes Apostolorum

256         Dwunastu. Pseudo Abdiasza Historie Apostolskie [Virtutes Apostolorum]; tłum. E. Nowak, M. Starowieyski; oprac. M. Starowieyski (OŻ 11), Kraków 1995.

Acta Barnabae Apostoli

285         Dzieje Barnaby [Acta Barnabae, auctore Marco; BHG 225]; oprac. M Starowieyski, Analecta Cracoviensia 23 (1991), ss. 391-413.

Epistulae

305         Listy apokryficzne św. Pawła, oprac. M. Starowieyski: List św. Pawła do Laodycejczyków [Epistula Pauli ad Laodicenses]; tłum. R. Rumianek, ANT 3, ss. 51-54; List do Aleksandryjczyków; tłum. M. Starowieyski, ANT 3, ss. 54-55.

306         Apokryficzna korespondencja między Seneką i świętym Pawłem [Epistulae Sececae ad Paulum et Pauli ad Senecam]; tłum. i oprac. K. Obrycki, Warszawskie Studia Teologiczne 10 (1997), ss. 219-240; ANT 3, ss. 55-66; por. [w:] Starowieyski, M., Prolegomena do Nowego Testamentu, Poznań 1960, ss. 594-602.

307         List Tytusa, ucznia Pawła, o sposobie życia w czystości [Epistula Pseudo-Titi], tłum. K. Obrycki, oprac. M. Starowieyski, ANT 3, ss. 67-95.

308         List Jakuba do Kwadratura [Epistula ad Quadratum]; tłum. i oprac. W. Witakowski, ANT 1/2, ss. 747-750.

309a       Korespondencja Longinusa z Augustem na temat Magów [Epistula Longini]; przekł. tekstu syryjskiego i oprac. W. Witakowski, ANT 1/1, ss. 349-351.

309b       Świadectwo Ursyniusza [Epistula Ursini]; tłum. i oprac. W. Witakowski, ANT 1/2, ss. 750-752.

310         List Lentulusa [Epistula Lentuli]; oprac. M. Starowieyski, ANT 3, ss. 112-114.

311         List o zachowaniu niedzieli spadły z nieba [Epistula a celo missa de seruanda dominica]; oprac. M. Starowieyski, ANT 3, ss. 96-111. Jedna z wersji łacińskich, ss. 98; wersje polskie Listu o zachowaniu niedzieli spadłego z nieba: Najstarszy polski tekst Listu z 1521 r., ss. 100-102; Inna wersja polska, ss. 102-104; List Licyniana do Wincentego, biskupa wyspy Ibisa; przekł. T. Sowa, ss. 104; Listy z nieba w kulturze ludowej, oprac. M. Zowczak, ss. 106-112.

Apocalypses

315         Wniebowstąpienie Izajasza (tekst etiopski) [Ascensio Isaiae (versio aethiopica)]; przekł. S. Kur, oprac. R. Zarzeczny, ANT 3, ss. 134-163; Wniebowstšpienie Izajasza, fragment grecki [Ascensio Isaiae (fragmentu graece)]; przekł. i oprac. R. Zarzeczny, ANT 3, ss. 163-168.

316         Legenda grecka o męczeństwie proroka Izajasza [Legenda graeca de martyrium Isaiae; BHG 958); przekład z j. greckiego, wstęp i oprac. R. Zarzeczny, Studia Bobolanum 1 (2003), ss. 179-191.

317         Apokalipsa Piotra [Apocalypsis Petri]; oprac. i przekł. tekstu greckiego M. Staro­wieyski; przekł. tekstu etiopskiego S. Kur, Warszawskie Studia Teologiczne 2 (1984), 48-78; ANT 3, ss. 225-241.

318         Piąta Księga Ezdrasza [Liber V Esdrae]; tłum., wstęp i oprac. M. Starowieyski, ANT 3, ss. 172-180.

319         Księgi sybilińskie (fragmenty) [Oracula Sibyllina]; wstęp i komentarz M. Starowieyski, ANT 3, ss. 334nn; streszczenie Apokalipsy Piotra (z księgi II); przekł. A. świderkówna, ss. 337; Orędzie Sybilli (z księgi IV); przekł. W. Appel, ss. 342n; Zwiastowanie (z księgi VIII); przekł. W. Appel, ss. 344n; Sšd ostateczny (z księgi VIII); przekł. W. Kornatowski, ss. 345n; Męka Chrystusa przepowiedziana przez Sybillę (z księgi VIII); przekł. W. Kornatowski, ss. 346n; Czasy ostateczne; przekł. J. Czuj, ss. 347n.

323         Apokalipsa Pawła gnostycka [Apocalypsis Pauli; NHC V, 2; CPG 1191]; tłum. i oprac. W. Myszor, Studia Theologica Varsoviensia 10 (1972) 1, 163-170; ANT 3, ss. 212-214.

324         Apokalipsa Piotra gnostycka [Apocalypsis Petri; NHC VII, 3, 40, 13 - 84, 14; CPG 1205]; tłum. i oprac. W. Myszor, ANT 3, ss. 214-224; Śląskie Studia Historyczno-Teologiczne 31(1998), ss. 315-329.

325         Apokalipsa Pawła [Apocalypsis Pauli; BHG 1460]; tłum. i oprac. M. Starowieyski, ANT 3, ss. 241-279.

326         Apokalipsa Tomasza [Apocalypsis Thomae]; przekł. H. Pietras, wstęp i komentarz M. Starowieyski, ANT 3, ss. 325-333; fragment wersji dłuższej, interpolowanej, ss. 327-330; recenzja krótsza, ss. 330-333.

327         Słowiańska Apokalipsa Maryi [Apocalypsis Mariae; versio palaeo-slavicae]; przekł. R. Łużny, oprac. M. Starowieyski, ANT 3, ss. 279-292.

331         Pierwsza apokalipsa św. Jana Teologa [Apocalypsis Iohannis apocrypha; BHG 921-922h]; tłum. i oprac. M. Starowieyski, ANT 3, ss. 295-304.

332         Druga apokalipsa św. Jana Teologa [Apocalypsis Iohannis apocrypha altera; BHG 922i]; tłum. R. Zawadzki, oprac. R. Zawadzki, M. Starowieyski, ANT 3, ss. 304-311.

340         Apokalipsa Ezdrasza [Apocalypsis Esdrae; BHG 603]; tłum. i oprac. M. Starowieyski, ANT 3, ss. 180-190.

341         Wizja Ezdrasza [Visio Esdrae latine]; tłum. i oprac. M. Starowieyski, ANT 3, ss. 190-199.

342         Apokalipsa Sedracha [Apocalysis Sedrach; BHG 1621]; tłum. i oprac. M. Starowieyski, ANT 3, ss. 199-209.

Offline

 

#3 2008-05-22 15:16:30

 Asef

http://img405.imageshack.us/img405/4882/modhv.png

Zarejestrowany: 2007-06-07
Posty: 444

Re: Apokryfy

Ewangelia Prawdy, pochodząca z I kodeksu z Nag-Hammadi, jest pismem walentyniańskim.  Zamieszczony poniżej fragment obejmuje 3/4 zachowanego tekstu.

Ewangelia Prawdy

16,31                     Ewangelia [εύαγγέλιον] prawdy jest radością

dla tych, którzy otrzymali łaskę od

Ojca prawdy, aby poznali go

mocą Słowa, które przybyło

35                        z Pełni [πλήρωμα], która będąc w Myśli

i Umyśle [νοΰς] Ojca jest tym,

O czym mówi się, że

jest zbawcą [σωτήρ], ponieważ to jest nazwa dzieła, które

ma dokonać dla zbawienia tych, którzy

17,1                     nie znali Ojca, gdyż nazwą [...]

ewangelii [έύαγγέλιον] jest objawienie

nadziei [έλπίς], gdyż jest znalezieniem

dla tych, co go szukają. Ponieważ [έπειδή]

5                          Pełnia zwróciła się ku temu,

z którego wyszła. I Pełnia

przebywa w nim, nieosiągalnym,

niepojętym, w nim,

który jest wyższy ponad wszelką myśl.

10                        Nieznajomość Ojca stworzyła strach

i trwogę. Strach zaś [δέ]

wzmocnił się jak mgła,

tak, że nikt nie był w stanie widzieć.

Dlatego Plane [πλάνη] znalazła moc,

15                        stworzyła materię [ϋλη]

dla siebie w pustce

niepoznanej przez nią

prawdy. Zamieszkała w stworzeniu [πλάσμα]

które usiłowała upodobnić

20                        do piękna Prawdy.

To jednak nie było upokorzeniem

dla tego, który jest nieosiągalny

niepojęty, bowiem to było niczym

– strachem, zapomnieniem, stworzeniem

25                        kłamstwa; natomiast prawda jest

ustalona, niezmienna,

niewzruszona, doskonale piękna.

Dlatego pogardzajcie [καταφρονεϊν]

Plane [πλάνη]. W ten to sposób

30                        nie ma w niej korzenia. Zamieszkała

we mgle, co się tyczy Ojca. Tak istniejąc

tworzy dzieła [εργον] zapomnienia,

przestrachu, aby [ϊνα]

przez nie dosięgnąć tych, co są

35                        w środku, aby ich zniewolić [αίχμαλωτίζειν].

Zapomnienie owej Plane [πλάνη] nie

objawiło się, nie było ono

18,1                     [myślą] u Ojca. Zapomnienie

nie powstało przy Ojcu, chociaż

zaistniało oczywiście w odniesienia do niego.

To, co w nim naprawdę powstaje, to

5                          Gnoza. Ona objawia się po to,

aby rozproszyło się zapomnienie,

aby poznana Ojca, ponieważ [έπειδή]

zapomnienie istniało – nie

znano Ojca. Więc [τότε] jeśli pozna się

10                        Ojca, natychmiast przestanie istnieć

zapomnienie. To jest ewangelia [εύαγγέλιον]

tego, którego poszukują, którą objawił

doskonałym ze zmiłowania

15                        Ojca jako tajemnicę [μυστήριον] ukrytą

– Jezusa Chrystusa. Przez niego właśnie

oświecił pozostających w ciemności

na skutek zapomnienia. Oświecił

ich, wyznaczył drogę, a [δέ]

20                        drogą tą jest prawda, o której

ich pouczył. Dlatego to

Plane [πλάνη] rozgniewała się na niego,

prześladowała go, uciskała go,

wystawiła na niebezpieczeństwo. Przybito go do drzewa

25                        stał się owocem gnozy

Ojca, która nie zatraciła jednak

tych, co go spożywali. Tym zaś [δέ], co go spożywali

dał, aby mogli się

radować z tego odkrycia. On

30                        zaś [δέ] odnalazł ich w sobie.

I jego oni znaleźli w sobie –

– nieosiągalnego, niepojętego,

Ojca, doskonałego, w którym jest Pełnia

35                        i którego Pełnia potrzebuje,

gdyż uchwycił jej doskonałość

w sobie; On, który jej nie dał

Pełni. Ojciec nie był zazdrosny [φτοεϊ] –

bo czy mogła być zazdrość między [φτόνος]

40                        nim a jego członkami [μέλος]? Gdyby tego rodzaju

19,1                     bowiem [γάρ] eon [αίών] przyjął

ją, nie mogliby iść do

Ojca, do tego, który uchwycił

ich doskonałość w sobie samym

5                          i który im ją daje, aby wróciły do niego

z gnozą jedyną

w doskonałości. On, który uporządkował

Pełnię, ma Pełnię

w sobie, a Pełnia potrzebowała

10                        go tak, jak ktoś

dla pewnych nieznany

pragnie, aby go poznali

i aby go kochali. W ten to sposób

15                        bowiem [γάρ] – czego potrzebowała Pełnia

jeśli nie [εί μήτι] gnozy

Ojca? – stał się pośrednikiem

spokojnym i oddanym.

Do szkoły wstąpił jawnie, wygłosił

20                        mowę, postępując jak nauczyciel.

Przyszli do niego mędrcy [σοφός]

– w swym własnym mniemaniu –

doświadczyli [πειράζειν] go, on

jednak [δέ] zawstydził ich, gdyż

25                        byli próżni. Znienawidzili

go, bo nie byli ludźmi roztropnymi

naprawdę. Po nich wszystkich

przystąpiły do niego małe

dzieci, te właśnie, do których

30                        należy gnoza Ojca. Gdy umocniły się,

przyjęły naukę o postaciach

oblicza Ojca, poznały,

zostały poznane, doznały chwały,

oddały chwałę. Objawiła się w ich

35                        sercu żywa księga

żyjących, którą zapisano

w Myśli i Umyśle [νοΰς]

20,1                     Ojca i która przed założeniem

[καταβολέ] Pełni znajduje się

w tym, który jest niepojęty.

Nikt nie jest w stanie jej pochwycić,

5                          ponieważ [έπειδή] pozostawiono ją temu, który poniesie ją

i którego zabiją. Nikt nie może być objawiony

spośród tych, którzy uwierzyli

w zbawienie, zanim nie ukaże się

właśnie owa księga.

10                        Dlatego miłosierny, wierny [πιστός]

Jezus stał się cierpliwym, przyjął cierpienia

aż przyjął tę księgę,

ponieważ [έπείδή] wie, że śmierć

jego jest życiem dla wielu.

15                        Tak, jak jakiś testament [διατήκη]

gdy nie został jeszcze otwarty, ukryty jest majątek [ούσία]

zmarłego pana domu,

tak również Pełnia pozostała

ukryta, jak długo Ojciec Pełni

20                        był niewidzialny [άόρατος], ten, który sam

z siebie istnieje, z którego każda

przestrzeń pochodzi. Dlatego

właśnie objawił się

Jezus. Wziął tę księgę na siebie

25                        przybito go do drzewa,

ogłosił polecenie [διάταγμα]

Ojca na krzyżu [σταυρός] czyż to nie

wielka nauka, tej doniosłości! Poniżył

siebie aż do śmierci, aby życie

30                        wieczne ubrać na, siebie. Gdy zdjął

z siebie łachmany podległe zniszczeniu

przybrał niezniszczalność,

to, czego nie może mu nikt

odebrać. Skoro doszedł do

35                        przestrzeni pustych, należących do

przerażenia, przeszedł wśród tych,

którzy byli nadzy z powodu

zapomnienia. Będąc gnozą

i doskonałością, głosił sprawy, które są w sercu

21,1                     [Ojca] aby [jego słowo]

pouczyło tych, którzy przyjmą naukę.

Ci zaś [δέ], co przyjmują naukę, są tymi

którzy jako żyjący zapisani w księdze

5                          życia przyjmują naukę

dla samych siebie. Przyjęci

są przez Ojca, gdy zwrócą się

ponownie ku niemu, ponieważ [έπειδή]

doskonałość Pełni jest w Ojcu.

10                        Trzeba [άνάγκη], aby Pełnia

wzniosła się do niego. A więc [τότε], kto

poznaje, przyjmuje zwykle to,

co jest jego i przyciąga to

ku sobie. Kto bowiem [γάρ] istnieje

15                        bez gnozy, jest pusty i

wielką jest ta pustka, skoro [έπειδή]

brakuje mu tego, co ma go

udoskonalić. Skoro [έπειδή] doskonałość

Pełni znajduje się w Ojcu, trzeba

20                        więc [δέ], aby Pełnia wznosiła

się do niego, aby każdy

jeden brał to, co do niego należy.

Uprzednio wpisał ich, aby

ich przygotować - tych

25                        którzy pochodzą od niego, tych,

których wprzód poznał z ich

imion, tych też w końcu wezwał;

tak, że [ώς] ten, kto posiada gnozę jest tym,

którego imię wypowiedział

30                        Ojciec. Ten bowiem [γάρ], którego

imienia nie wypowiedziano, nie jest gnostykiem.

Zaiste, w jaki sposób ktoś

może słyszeć, jeśli nie wywołano

jego imienia? Ten bowiem [γάρ] kto

35                        do końca nie jest gnostykiem, jest tworem [πλάσμα]

zapomnienia i będzie

wraz z nim odrzucony. Jedli tak

nie jest, to dlaczego, ci pogardzani nie mają

22,1                     swych imion? Dlaczego nie ma dla nich

wezwania? Tak to [ωστε] – ten,

kto ma gnozę, jest kimś

z wysoka, wywołany

5                          słyszy, odpowiada

i zwraca się do tego, który go

wzywa, idzie do niego. I

poznaje, w jaki sposób został

wezwany. Mając gnozę wypełnia

10                        wolę tego, który go wezwał,

pragnie mu się przypodobać

i doznaje odpocznienia. Imię jedynego

przeznaczone jest dla niego. Kto zdobędzie gnozę

15                        w ten sposób, wie skąd przyszedł i dokąd pójdzie.

Pozna je, jak ktoś

kto się upił, a potem wytrzeźwiał

ze swego upojenia: gdy wrócił do siebie

samego, znalazł to, co

20                        do niego należy. Odwrócił wielu

od Plane [πλάνη] zaszedł

nawet do tych ich przestrzeni,

które opuścili

sami, przyjmując Plane [πλάνη]

25                        odnośnie głębi [βάθος] tego, który

otacza każdą przestrzeń sam nie będąc

otoczony. To był wielki cud,

że byli u Ojca

a nie poznali go i że

30                        byli w stanie sami odejść,

ponieważ [έπειδή] nie byli w stanie pojąć

tego, i nie poznali tego, u

którego przebywali. W ten sposób bowiem [γάρ]

nie wyszła poza niego samego

35                        jego wola, objawił się bowiem [γάρ]

w gnozie, z którą zjednoczone są

wszystkie jej emanacje.

Taka to jest więc gnoza

księgi żywej, którą objawił

23,1                     eonom [αίών] przy końcu swego [...

To on, który objawia ich [...

Bo nie są to litery [τόπος = τύπος]

głosek ani pisma, które

5                          są pozbawione swego dźwięku,

żeby [ϊνα] ktoś czytając

myślał o tym, co próżne,

lecz [άλλά] są to litery

prawdy. Ci tylko je wypowiadają,

10                        którzy je poznają.

Prawdą doskonałą jest

każda litera, jak

doskonała księga, gdyż litery

zostały zapisane przez

15                        jedność. Ojciec

napisał je, aby [ϊνα] eony [αίών]

przez jej litery

poznały Ojca. Gdy mądrość [σοφία]

jego rozważa [μελετα]

20                        Słowo, naukę jego

rozgłasza, to gnoza

jego została objawiona,

szacunek jego jest

koroną na jego głowę.

25                        Jego radość złączona

z nim, jego chwała

go wywyższyła. Obraz

jego się objawił,

odpocznienie jego

30                        w nim się zamknęło, miłość [άγάπη]

jego stała się przez niego ciałem [σωμα].

Otoczyło go jego zaufanie.

W ten sposób Słowo

Ojca wychodzi z Pełni, gdyż jest owocem

24,1                     jego serca i

wyrazem jego

woli. Ono zaś umacniając Pełnię,

dokonuje ich wyboru, więcej, przybierając

5                          wyraz Pełni

oczyszcza je. On nawraca je

Ku Ojcu, ku Matce

– Jezus bezgranicznej

słodyczy. Ojciec odsłania

10                        swoje łono, zaś [δέ] łonem jego

jest Duch [πνεΰμα] święty, który

objawia jego skrytość.

Skrytością jego zaś jest

jego Syn – aby przez

15                        miłosierdzie Ojca

eony [αίών] poznały i przestały

cierpieć w poszukiwaniu

Ojca, aby spoczęły już

w nim samym, aby poznały,

20                        że on jest odpocznieniem. On, gdy

uzupełnił brak, opuścił

postać [σχημα]. Postacią [σχημα] jego

jest świat [κόσμος]; tej to [postaci]

on służył.

25                        Miejsce bowiem [γάρ] gdzie istnieje nienawiść

i niezgoda jest niedostatkiem, miejsce

zaś [δέ], gdzie istnieje jedność

jest doskonałością. Skoro [έπειδή]

zaistniał niedostatek, ponieważ nie znano

30                        Ojca, to [τότε], jeśli

pozna się Ojca, nie będzie

od tej chwili niedostatku. To jakby

niewiedza kogoś, kto gdy

35                        poznaje, rozprasza się sama przez się.

To jakby ciemność

co rozprasza się, gdy ukazuje się

25,1                     światłość. Tak właśnie

niedostatek znika

przez doskonałość. Zresztą, postać [σχημα]

nie objawia się już od tej chwili,

5                          lecz [αλλά] rozproszy się

w połączeniu z jednością.

Teraz bowiem [γάρ] ich dzieła

istnieją równe jedne drugim,

aż jedność udoskonali

10                        przestrzeń. Przez

jedność każdy jeden

odnajdzie siebie. Przez

gnozę oczyści się

z wielości ku

15                        jedności wchłaniając

materię [ϋλη] w siebie samego

na wzór ognia, i – jak ciemność [znika]

przez światło, śmierć

przez życie. Jeśli to stało się

20                        dla każdego z nas,

wypada nam więc

zastanowić się nad wszystkim, aby [ϊνα]

ten dom stał się

świętym i cichym dla

25                        jedności. Podobnie jak niektórzy,

co opuścili siedziby,

gdzie mieli zepsute naczynia [σκεΰος] na

jakichś tam miejscach [τόπος]

30                        – rozbili je. A

pan domu nie opłakiwał szkody,

lecz [αλλά] cieszył się, gdyż [γάρ]

zamiast tych naczyń [σκεΰος]

zepsutych, dano pełne; takie, co

35                        będą udoskonalone. Gdyż to jest tym

wyrokiem [κρίσις], który nadszedł

26,1                     z wysoka, który osądził

każdego stając się mieczem dobytym

do podwójnego cięcia; co tnie

na tę i tamą stronę. Gdy ukazało się

5                          Słowo, które znajduje się

w sercu tych, co je głoszą –

[a] nie był to tylko dźwięk,

bo [αλλά] ono stało się ciałem [σωμα] – wielkie

drżenie powstało wśród

10                        naczyń [σκεΰς]. Niektóre z nich

stały się puste, inne wypełnione,

ponieważ jedne zadbały o siebie

a inne się wywróciły;

niektóre uświęcono

15                        inne porozbijano. Wszystkie przestrzenie

poruszyły się i zadrżały,

ponieważ nie miały ani trwałości

ani [οϋτε] ustanowienia [στάσις].

Plane [πλάνη] przestraszyła się nie wiedząc

20                        co począć,

zasmucona narzeka,

męczy się, bo nie zna

niczego. Ponieważ [έπειδή]

zbliżyła się do niej gnoza, która

25                        jest jej zniszczeniem, razem z

jej wszystkimi emanacjami. Plane [πλάνη] okazuje się pusta

bo nie posiada niczego w sobie. Ukazała się

prawda, poznały ją

wszystkie jej emanacje.

30                        Pozdrawiały [ασπάζεσθαι] Ojca, istniejącego

w prawdzie i doskonałej sile

łączącej ją z Ojcem,

gdyż [γάρ] każdy kocha prawdę.

Prawda to usta

35                        Ojca. Językiem jego to

Duch [πνΰμα] święty. Kto łączy

27,1                     się z prawdą, ten łączy się

z ustami Ojca,

językiem swoim

przyjmie Ducha [πνΰμα] świętego.

5                          Takie jest objawienie

Ojca i jego ukazanie eonom [αίών]. Objawił

to, co w nim ukryte, tym samym wyjaśnił siebie.

Czym bowiem [γάρ] jest to, co istnieje,

10                        jeśli nie [εί μήτι] samym Ojcem!

Wszelkie przestrzenie są jego emanacjami, one

poznały go, ponieważ wyszły

z niego, jak dzieci

z jakiegoś doskonałego

15                        człowieka. Poznały

że, nie przyjęły jeszcze

kształtu [μορφή] ani nie [οϋτε] wzięły

imienia, które stwarza

każde z osobna Ojciec.

20                        Wtedy też [τότε] otrzymują zwykle kształt [φορμή]

z jego gnozy.

W istocie, chociaż są jego sercem,

nie znają go. Ojciec

zaś, jako doskonały – gdyż poznaje

25                        każdą przestrzeń, która się w nim znajduje,

jeśli tylko zechce –

objawia to, co chce,

nadając temu kształt [μορφή] i dając

temu imię. A dając imię

30                        takiemu, powołuje go

do istnienia. Ci, którzy

jeszcze nie stali się, nie

znają tego, który ich stworzył.

Nie mówię o nich tego, że

35                        są niczym, ci, którzy jeszcze

nie stali się, lecz [αλλά], że istnieją

28,1                     w tym, który zapragnie

powołać ich do bytu,

pragnąc by nadeszła odpowiednia chwila [καιρός]

5                          Zanim cokolwiek ukazało się

on wie, co z tego

wyjdzie, gdy owoc [καρπός] jego,

co jeszcze się nie ukazał

nie wie niczego, ani [ούδέ]

10                        niczego nie czyni. Podobnie

też każda przestrzeń, sama będąc

w Ojcu, pochodna

jest od Istniejącego, który

ustanowił

15                        ją z niebytu.

Gdyż to, co nie ma

korzenia, nie posiada

i owocu, lecz [αλλά]

myśląc sobie

20                        „Zaistniałem [...]”

uwolni się od siebie

Dlatego, co nie powstało,

to też wcale nie będzie

istnieć. Czego więc

25                        pragnie dopuszczając na niego myśli:

„Zaistniałem podobnie jak

cienie i złudzenia [φαντασία]

nocy”? Gdy tylko światłość

rozbłyśnie, ten, co go strach

30                        opanował

sądzi zwykle, że to nic nie było.

W ten sposób trwali

w niewiedzy wobec Ojca, wobec tego

29,1                     którego nie widzieli, ponieważ [πείδή],

ona to spowodowała ich strach, drżenie

słabość

rozbicie wewnętrzne

5                          i rozdarcia. Było wiele

złudzenia, w którym

działali i głupoty

pustej, gdy

pogrążyli się jakby w uśpieniu

10                        i znajdywali siebie w snach

wstrząsających, albo [η]

gdzieś uciekając, albo [η]

bezsilni wydani na prześladowanie

innych, albo [η] wpadając

15                        w jakąś bójkę, albo [η] wymierzając

innym ciosy, albo [η] spadając

z wysokiego miejsca

albo [η] wznosząc się

bez skrzydeł w powietrze [αήρ]

20                        Innym razem jakby ktoś

ich zabijał, choć nie ma nikogo

ktoby ich prześladował, albo [η] sami jakby

uśmiercali bliskich

gdyż zostali zbrukani

25                        ich krwią. Aż do

chwili, w której budzą się,

przechodząc przez to

wszystko; nie widzi już niczego

ci, którzy tkwili

30                        w tych wszystkich niepokojach,

gdyż były one niczym.

Podobnie ci, którzy odrzucili

od siebie niewiedzę

35                        jak sen – którzy

za nic mają

ani nie [ούδέ] uważają jej

30,1                     spraw za rzeczy

trwałe, lecz [αλλά]

porzucają je jak

sen w ciągu nocy. Gnozę

5                          o Ojcu szacują na

miarę światłości. W ten to sposób

działał każdy w uśpieniu

jak długo

postępował bez gnozy;

10                        i w ten to sposób [κατά]

dzieje się z nim, aby powstawszy

obudził się. I dobrodziejstwem

jest dla człowieka, który przychodzi

do siebie i budzi się. Błogosławiony [μακάριος]

15                        ten, który otworzył

oczy ślepym. I

zstąpił na niego Duch [πνεΰμα]

przynaglając do

rozbudzenia, podał rękę

20                        rozciągniętemu na

ziemi, aby mocno stanął

na nogach, gdyż [γάρ]

jeszcze nie powstał. Gnoza

Ojca oraz objawienie

25                        jego Syna dało

im możliwość poznawania. Gdy

go bowiem [γάρ] zobaczyli

i usłyszeli, pozwolił im

zakosztować z siebie i

30                        odczuć siebie i

obejmować umiłowanego Syna –

gdy objawił się,

gdy ich pouczał o Ojcu

niepojętym, który tchnął w nich

35                        tego, który jest w Myśli

i wykonuje jego wolę. Wielu przyjęło

światłość, zwróciło się

31,1                     ku niemu. Obcymi, zaś byli

i nie dostrzegli jego postaci

ani nie rozpoznali go

materialni [ϋλη], gdyż przyszedł

5                          w ciele podobieństwa.

Nic nie przeszkadzało mu

w jego wędrówce, gdyż było ono

niezniszczalnością, nieuchwytnością.

Gdy ogłaszał

10                        nowiny, mówiąc

o tym, co jest w sercu Ojca,

wygłosił naukę bez

skazy. Światłość nauczała przez jego usta,

15                        i głos jego

zrodził życie.

Dał im rozsądek i mądrość

i miłosierdzie i zbawienie i ducha [πνεΰμα]

mocy z niezmierzoności

20                        i słodyczy Ojca.

Spowodował ustanie karania [κόλασις]

i chłosty [μάστιξ], gdy one to

odpychały wielu od jego oblicza,

tych, którzy potrzebowali miłosierdzia,

25                        tych w Plane [πλάνη] i więzach;

on je z mocą usunął

i zawstydził gnozą.

On stał się wyznaczającym

drogę dla zbłąkanych

30                        i gnozą dla niewiedzących

odkryciem dla

poszukujących, umocnieniem

dla chwiejnych,

nieskalanością dla

35                        zbrukanych. To on jest pasterzem,

który zostawił dziewięćdziesiąt

32,1                     dziewięć owiec, które nie zbłądziły.

Poszedł i szukał tej,

która zbłądziła. Ucieszył się, gdy

ją odnalazł. Dziewięćdziesiąt dziewięć

5                          to liczba, którą [liczy się na] lewej ręce,

gdyż ją obejmuje. Potem,

gdy odnalazła się ta jedna,

cała liczba

przechodzi do prawej ręki. W ten sposób

10                        ten, któremu brakuje jedynki,

to jest całej prawej ręki, gdy

dochodzi do tego, co mu brakuje

bierze tę część

z lewej, przenosi na

15                        prawą i w ten sposób otrzymuje

setkę. To znak tego,

który jest w ich głoskach, to jest Ojca.

Nawet [καν] w szabat [σάββατον] dla owcy

którą znalazł pogrążoną

20                        w studni, trudził się. Uratował życie

tej owcy wydobywając ją

ze studni – abyście

zrozumieli w sercu, czym jest

szabat [σάββατον]: czasem, w którym

25                        nie należy niweczyć zbawienia,

abyście głosili

o tym dniu, który jest z wysokości, że

nie ma nocy,

a światło [jego]

30                        nie zachodzi, gdyż jest doskonały.

Wypowiedzcie więc w sercu:

Wy jesteście tym dniem doskonałym

i w was mieści się

światłość, która nie zachodzi.

35                        Głoście prawdę

poszukującym i gnozę

grzesznikom Plane [πλάνη]

wy, synowie wiedzy

w sercu

33,1                     Umocnijcie nogi, tych,

którzy upadli, wyciągnijcie

swą rękę do chorych, nakarmcie

głodnych, a zmęczonym

5                          dajcie odpoczynek

Podnieście tych, którzy chcą

powstać, obudźcie tych, którzy

zasnęli. Wy bowiem [γάρ] jesteście

mądrością na jaw wydobytą. Jeśli

10                        siła tak się okazuje, staje się

silniejszą. Zajmujcie się samym sobą,

nie zajmujcie się

tym, co,

odrzuciliście od siebie. Nie powracajcie

15                        do rzeczy, które zwymiotowaliście,

aby je spożywać. Nie bądźcie molami,

ani nie bądźcie robakami,

gdyż już je odrzuciliście. Nie bądźcie siedliskiem

20                        [τάπος] dla diabła [διαβολος], gdyż

już go odrzuciliście.

Nie mnóżcie waszych przeszkód,

co się walą, gdyż [ώς] to [byłby dla was] zarzut.

Niczym bowiem [γάρ] jest wolny od prawa

25                        który szkodzi sobie bardziej niż prawu.

Taki bowiem [γάρ]

spełnia swe uczynki, ponieważ [ως]

jest bez prawa. Tamten zaś ponieważ [ως]

jest sprawiedliwy [δίκαιος] spełnia swe

30                        uczynki wśród wielu innych. Wypełnijcie

więc i wy wolę Ojca,

bo pochodzicie od niego.

Ojciec bowiem [γάρ] jest łagodny, a

co pochodzi z jego woli jest

35                        dobrem. On przyjął wiedzę o tym,

co wasze, abyście odpoczynek

w nich mieli. Bowiem [γάρ] w

owocach znajduje się wiedza o tym,

co jest wasza, ponieważ synowie Ojca

34,1                     są właśnie jego wonnością, gdyż

pochodzą z łaski [χάρις] jego

oblicza. Dlatego Ojciec miłuje

swą wonność i  objawia ją

5                          wszędzie. Ona mieszając się

z materią [ϋλη] udziela swej wonności

światłości, a w swym odpoczynku

sprawia, że unosi się nad każdą postacią

i nad każdym dźwiękiem. To nie uszy bowiem [γάρ]

10                        przyjmują wonność, lecz [αλλά] tę wonność
                            Duch [πνεΰμα]

przyciąga i wdycha

ku sobie i zanurza się

w wonności Ojca. Doprowadza

15                        ją więc do portu i umieszcza ją w miejscu,

z którego wyszła;

do pierwszej wonności, która

się oziębiła, to jest, w stworzeniu [πλάσμα]

psychicznym [ψυχικόν], co

20                        podobne jest do oziębionej wody,

która rozpływa się w ziemi

spulchnionej tak, że ci

co ją widzą, myślą o niej:

„To ziemia, co wnet

25                        zniknie znowu”. Jeśli tchnienie

ją dosięgnie, staje się ciepła. Wonności

więc, które się oziębiły pochodzą z podziału.

Dlatego, gdy przyszła wiara,

zniosła podział

30                        i sprowadziła ciepłą Pełnię [πλήρωμα]

miłości [αγάπη], aby

zimno nie powstało na nowo,

lecz [αλλά] trwała jedność

35                        doskonałej myśli. Taka

jest nauka [λόγος] Dobrej nowiny

o znalezieniu Pełni [πλήρωμα] dla wyczekujących

35,1                     zbawienia, które nadejdzie z wysoka.

[...]

***



http://www.gnosis.art.pl/iluminatornia/gnostyckie_roznosci/kodeksy_z_NagHammadi.jpg
Kodeksy z Nag-Hammadi.
Po lewej: strony z Kdoeksów I i XII.
W środku (od góry): Kodeks II, VII, VIII, III, XI.
Po prawej (Od góry): Kodeks V, IX, VI, IV, X oraz strony z Kodeksu XIII.

Offline

 
Statystyki (REJESTRACJA WYŁĄCZONA)
Analiza oglądalności witryny
Wymiana
WwW.CrashFans.Pun.PL - Polskie Centrum Crashday
Pozycjonowanie
katalog stron Free PageRank Checker
Links
| Andrzej Struski | Webtree.pl | katalogSEO.net | Stop himawanti | Prawdziwy himawanti | Niesamowite | VPS Hosting Reviews |
Creative Commons License
Teksty i artykuły są na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Bez utworów zależnych 2.5 Polska Nie wolno Ci kopiować i rozpowszechniać tekstów, zdjęć oraz artykułów znajdujących się na forum bez pisemnej zgody autorów.
Page copy protected against web site content infringement by Copyscape
Stronę najlepiej oglądać w rozdzielczości 1024 x 768

Free Domain Name
Register a free domain name with .co.nr extension (such as www.YourName.co.nr) that comes with free URL redirection, URL cloaking and path forwarding, meta-tags, FavIcon and Google Webmaster tools support, kill-frame feature, NO forced ADS at all, and more.

Stopka forum

RSS
Powered by PunBB 1.2.23
© Copyright 2002–2008 PunBB
Polityka cookies - Wersja Lo-Fi


Darmowe Forum | Ciekawe Fora | Darmowe Fora
Sienna Hotels UK Virgin Islands weekend spa ciechocinek