Część druga.


    Czarne perełki to precyzyjnie wykonane kuleczki, pomiar wielkości każdej z nich, jest skalowany według masy pyłu magnetycznego. Każda materia, czy to w postaci cienkiej szpileczki, czy w postaci dowolnej wielkości zbioru tych cząsteczek, np. gwiazdy, zawsze w stosunku do swej masy, posiada odpowiednią masę pyłu magnetycznego. Dysponując możliwością do określania masy pyłu magnetycznego, można z absolutną precyzją określić wielkość masy badanej materii.
    Z dużą siłą zwinięte kuleczki posiadają masę precyzyjne wyliczoną i zadysponowaną, według masy każdej cząsteczki składającej się na wielkość czarnej perełki. Efektem tego tak precyzyjnego podziału czarnej materii, jest absolutnie jednorodna wielkość czarnych perełek. Taka jednorodność masy, świadczy o identycznym dla wszystkich perełek, sferycznym polu magnetycznym, jakie wokół tej masy wiruje. Idealna kulistość czarnej perełki, skutkuje jednakowym w jej całej sferycznej przestrzeni charakterem pola magnetycznego.
    Identycznej wielkości sfery magnetyczne z czarną perełką w ich centrum, tworzą pierwszy poziom geometrycznej przestrzeni wszechświata. Systematycznie wypełniają pustą przestrzeń, tworząc precyzyjny przestrzenny układ jednakowych form kulistych. W trakcie, gdy proces powiększania przestrzeni uzyskuje coraz większy zasięg, sfery magnetyczne czarnych perełek podlegają rosnącemu naciskowi. Na ich zewnętrzne powłoki, równomiernie z kierunków do centrum wszechświata rośnie nacisk sfer leżących na styku powłok magnetycznych. Nacisk ten przekazywany jest kolejnym partiom sfer, aż dojdzie do centrum i wyrówna się w całej przestrzeni. Siła nacisku, jest kontrolowana na obrzeżu sfery kulistej w miejscu gdzie jest dysponowana moc do powiększania kulistej przestrzeni wszechświata.
    Nacisk przyczynia się do występowania uśpionej mocy, która może wyładowywać się, tylko w miejscach zakłócenia jednorodności tej przestrzeni. Zakłócenie jednorodności w przypadku, gdy wystąpi objawi się jako pierwszy poziom chaosu. Taki rodzaj budowy przestrzennej i występowania w jej konstrukcji uśpionych mocy, umożliwia powstawanie zmian, jako rozwoju, ale w charakterze chaosu.
    By takie zmiany na poziomie wyładowania uśpionej mocy o charakterze chaosu, spowodowały rozwój konstruktywny, muszą przebiegać w środowisku nasyconym budulcem. Cecha fizyczna znana jako rozprężanie w przypadku czarnych perełek, określa występujący na ich powierzchni proces erozji.
    Stan fizyczny środowiska nowo powstającej przestrzeni, charakteryzuje się bardzo dużą różnicą pomiędzy pustą przestrzenią i silnie zwartymi kulkami. Naturalną cechą jest prób wyrównania ciśnień. Proces fizyczny, który rozpoczyna swoje działanie, zakończy się w momencie wyrównania sił, wzajemnie na siebie oddziaływujących. Czarne perełki, zbudowane są z cienkich a długich cząstek o podobnej masie i wielkości. Pomimo wzajemnej obojętności magnetycznej, posiadają one potencjał magnetyczny, lecz jest on zrównoważony poprzez proporcjonalne rozłożenie materii w konstrukcji tej długiej a cienkiej cząsteczki.
    Opisywany stan fizyczny tego środowiska, jest przyczyną do wystąpienia erozji w miejscu gdzie jest za duże ciśnienie. Powierzchnie perełek zaczynają podlegać erozji, jednak proces ten nie jest zbyt ekspansywny. Przyczyna tkwi w budowie cząsteczki i w technologii zwijania, stosowanej podczas wykonywania tych kulek.
    Do właściwego zrozumienia, istoty działania procesów fizycznych, zarówno w tej przestrzeni jak i w całej ewolucji materii wszechświata, przedstawię szczegółową budowę tu występującej cząsteczki. Dodam tylko, że jest ona jedynym rodzajem materiału, z jakiego wyewoluuje się w przyszłości cała materia wszechświata. I to zarówno materia, z której powstaną gwiazdy, z której powstanie biologia, jak również materia, z której wyewoluują się istoty duchowe. Wyprzedzając efekty opisywanego procesu fizycznego, dodam tylko, że obecnie nauka ziemska już ten materiał rozpoznała. Lecz to rozpoznanie, mieści się w zakresie stwierdzenia, które mówi o występowaniu jakiejś nieznanej czarnej materii.

P.S.


Poniższy tekst jest tekstem autorskim Pana Zastepów- Mesjasza.

Publikacje tekstu wyłącznie w całości  i za zgodą autora.

Padło zapytanie do tego tematu :jak można to wyliczyc matematycznie,ponizej zamieszczam odpowiedź.



Nauka nie zna takich jednostek magnetycznych jak wyliczenie cząstki.
Nie istnieje w nauce wyliczanie równowagi sił magnetycznych.
Natomiast istnieje skala porównawcza; techniki ,które opisuję nie są znane na ziemi, to są techniki Cywilizacji Twórców i żadna inteligencja rozwinięta we wszechświecie ich nie osiągnęła i juz nie osiągnie.
Te stany fizyczne, które tu opisuje {tematy wyżej} istniały w czasie przed zainicjowaniem ewolucji wszechświata,  a więc w czasie przed powstaniem fizycznych cząstek materialnych, z których powstanie najpierw dźwięk potem światło.
To środowisko fizyczne działa cały czas, to stąd istnieją wpływy, które nauka
odczytała jako olbrzymią masę czarnej materii.
Lecz do tych środowisk nie odnosi się ziemska matematyka, są to środowiska tzw. środowiskami równowagi.
{W kolejnych częściach będę opisywała procesy, które postrzegane są przez człowieka.}

II Czas grawitacji

Istnieje kilka aspektów związanych z życiem wszechświata, które odnoszą się do kwestii grawitacji.

1/ Najistotniejszym z nich, jest zmienny charakter nasycenia (przestrzeni ewolucyjnej wszechświata), zagęszczoną masą materii, która swoim potencjałem grawitacji wpływa na inne masy, znajdujące się w zasięgu jej oddziaływania. (W tym miejscu chcę wyjaśnić, że przestrzeń ewolucyjna wszechświata to tylko mała część całej jego przestrzeni. Tę kwestię ogólnie objaśniłem w opisie spiral wszechświata.)

2/ Kolejny aspekt to, czas i miejsce wystąpienia pierwszych objawów tego typu oddziaływania.

3/ Centra grawitacyjne, jako newralgiczne węzły, harmonijnego zbioru materii.

4/ Cechy konstrukcji magnetycznej, jakie dotyczą wirującej masy, masy będącej twornikiem pola grawitacyjnego.

5/ Jednorodne środowisko magnetyczne przestrzeni wszechświata, w którym wirująca masa generuje własne pola magnetyczne, zwane siłą grawitacyjną..



Ad 1 Nasycanie środowiska ewolucyjnego wszechświata zagęszczonymi zbiorami materii jest procesem stopniowym, jednakże w różnych miejscach, posiada ono różne nasilenie. Pierwsze takie zagęszczone zbiory cząstek masy materialnej, posiadają wielkość w takiej skali, która jest miliardy razy mniejsza od pojedynczego atomu. Jednakże one nie uzyskują cech wirującej masy, takie cechy, osiągną dopiero, silnie zagęszczone i stosunkowo duże formacje. Zbiór taki, to jednostka materii w skład, której wchodzi miliony wyżej wskazywanych pierwotnych cząstek. Te pierwotne cząstki, jako pierwsze skupiska materii pochodzącej z Czarnych igiełek są materiałem, z którego powstaną pierwsze sferyczne formy dźwięku i bardziej zagęszczone od tych sfer cząstki światła.

Gdy środowisko spirali wszechświata w jakimś miejscu osiągnie stan krytycznego zagęszczenia nowo powstającymi cząsteczkami, zainicjuję się proces mikro kolapsu.

Przyczyna, która jest odpowiedzialna za właściwy przebieg procesu mikro kolapsu powstającego w odpowiednio nasyconym środowisku, swoje źródło posiada we właściwościach spiral wszechświata. Dokładnie mówiąc, w dynamicznym ciągu, który niesie masy magnetycznego pyłu, drogą spirali poprzez bezkresne wręcz, przestrzenie wszechświata.

Ten dynamiczny ciąg i opór nowo powstałych mas mikro cząstek, jak również istniejących już sfer dźwiękowych i pierwocin światła, przyczyniają się do powstawania wirów w procesie mikro kolapsu.

Kumulująca się masa drobin materialnych w warunkach zacieśniającego się wiru i zwiększającej szybkości pędu, tworzy kuliste wirujące formy materii. W taki sposób, tworzą się pierwsze ciała materialne posiadające cechy przyciągania grawitacyjnego.

Ad 2 W procesie ewolucji materii wszechświata, nastaje czas grawitacji. Siły, która w swej naturze jest magnetyczna i w aspekcie magnetycznym występuje przy każdej nawet najmniejszej cząstce materii. Jednak, gdy odpowiedniej wielkości zbiór materii, zostanie poddany rotacji, zjawisko pola magnetycznego, zostaje powielane w sferycznej przestrzeni wokół wirującej masy materii. Takie sferyczne powielanie pól magnetycznych, jest w samej rzeczy zwiększeniem ich potencjału oddziaływania magnetycznego i zwiększanie stopnia przyciągania. W taki sposób rodzi się moc grawitacyjna, ona również zamiera w momencie, gdy wirująca materia, która już dysponuje siłą grawitacji, zostanie zatrzymana, traci ona te właściwości. Czas grawitacji dla takiej materii zatrzymuje się a w momencie, gdy ponownie wyjdzie ona w rotację siła grawitacyjna ponownie powstanie, jak Feniks z popiołów..

Ad 3 Harmoniczny zbiór materii wszechświata, jest stanem, w którym siły chaosu zostają związane w dynamice układów galaktycznych i gwiezdnych. Pierwszym objawem chaosu jest początek tworzenia się pierwocin materii w przestrzeni spiral wszechświata. Przed inicjacją spiral, gdy jeszcze nie zaistniał ciąg, gdy jeszcze nie powstawały pierwsze zbiory materii, cała przestrzeń była zrównoważona, chaos nie istniał. Ogólnie utarty pogląd, który wskazuje na chaos jako zakłócenie właściwego toku życia, jest z gruntu błędną oceną sytuacji. Samo życie jest objawem chaosu a czas, gdy forma życia uzyska w miarę stabilną postać, jest zrównoważeniem sił chaosu. Ujmując tę kwestię inaczej, można stwierdzić, że każdy objaw ewolucji, podlega odpowiedniemu stanowi chaosu. Problem zachowania właściwej postaci ewolucji, polega na zachowaniu proporcji, pomiędzy ekspansją sił pobudzających chaos a zdolnością do utrzymania stabilnego charakteru wyeksponowanej postaci, na czas jej istnienia lub życia.

Pierwsze globalne związanie sił, które przyczyniają się do ekspansji chaosu, następuje w chwili powstawania systemów planetarnych. Tu podstawowym instrumentem, który odpowiada za stabilizację wzajemnego położenia wszystkich ciał niebieskich, jest siła grawitacji. Proszę jednak zwrócić uwagę, na bardzo istotną sprawę, siła grawitacji równoważy siłę dynamiczną spiral wszechświata. Poprzez przyciąganie obiektów satelitarnych w układzie galaktycznym i gwiezdnym, grawitacja stabilizuje mechanizm zegara wszechświata.

Jednakże siła napędzająca ten cały mechanizm gwiezdny, wywodzi się z siły poruszającej materię w spiralnej przestrzeni wszechświata. Siła ta swobodnie pędząc, jest przyczyną wszelkiego ruchu, ale również chaosu. Ujarzmiona przez grawitację tworzącą galaktyczne zbiory, jest zmuszona do pracy przy utrzymani stałej konstrukcji gwiazdozbiorów.

Ad 4 Generator pola grawitacyjnego, spełnia podobną rolę jak każdy inny generator magnetyczny. Różnica, jaka występuje pomiędzy generatorem pola grawitacyjnego (również antygrawitatora, takim naturalnym antygrawitatorem są satelity w układzie gwiezdnym) polega na jego budowie. Twórcą takiego naturalnego generatora siły grawitacyjnej, jest sama natura. Naturalna konstrukcja atomowa materii, wchodzącej w skład gwiazdy lub planety, posiada odniesienie do konstrukcji pola magnetycznego wszechświata, (takie pole magnetyczne, swoje źródło posiada w przestrzeni wszechświata, tej, zbudowanej z Czarnych perełek). Ruch wirowy zbioru materii gazowej lub skalnej, (w formie płynnej lub stałej, płynna pozwala uzyskać leprze efekty magnetyczne), doprowadza do przecinania pól magnetycznych przestrzeni. Taka ingerencja polegająca na przecięciu pola magnetycznego przestrzeni, jest przyczyną generowania nowego pola a każde kolejne kątowe przesunięcie, tworzy następne pole magnetyczne. W efekcie, sferyczny zbiór tych pól będzie tworzył siłę grawitacyjną.

Wiele z moich przemyśleń w zakresie geometrii w pierwszym etapie badania i oceniania wykonałem w formie fizycznej. Do tych wykonanych fizycznie, należy schemat konstrukcji pól magnetycznych wirującego zbioru materii. Ta wykonana fizycznie przestrzenna bryła, ukazuje nam dwie szczególne cechy magnetyzmu ciała fizycznego w rotacji. Pierwsza z tych cech, to wyjaśnienie istoty, „pływającego bieguna magnetycznego”. Druga cecha, odnosi się do położenia newralgicznych węzłów „biegunów” pól magnetycznych, których konstrukcja jest wektorem zależności pomiędzy polami magnetycznymi materii wirującej masy a polem magnetycznym przestrzeni. Dla generatora najistotniejsze są te newralgiczne węzły pól magnetycznych.

Dodając na marginesie, znane i nierozpoznane miejsca szczególnych oddziaływań na ziemi, są efektem takich węzłów.

Ad 5 Jednorodne środowisko magnetyczne przestrzeni wszechświata, swoją strukturę konstrukcyjną, opiera na polu magnetycznym Czarnych perełek. Ich budowa i wielkość, jak również, wielkość i forma przestrzeni geometrycznych, jakie one tworzą w skali porównawczej są miliardy razy mniejsze od atomu. Mimo tak małej wielkości, tworzą realne struktury przestrzenne, w których z kolei, powstają realne pola magnetyczne. Przestrzenne formacje magnetyczne, jakie są wygenerowane w tej konstrukcji materii, proporcjonalnie powiększane, poprzez zagęszczanie identycznych form geometrycznych, tworzą rząd coraz większych formacji. Te największe, stabilizują położenie galaktyk w miejscach wierzchołkowych formacji magnetycznej, odwzorowanej z mikro pól istniejących w zakresie wielkości Czarnych perełek.

Taka geometryczna przestrzenna „siatka” magnetyczna jest elementem pomagającym w stabilizacji zbiorów grawitacyjnych, od atomów poczynając a na galaktykach kończąc.

© Powyższy tekst jest tekstem autorskim.
Kopiowanie, rozpowszechnianie tylko za zgodą autora tekstu.