II Czas grawitacji

Istnieje kilka aspektów związanych z życiem wszechświata, które odnoszą się do kwestii grawitacji.

1/ Najistotniejszym z nich, jest zmienny charakter nasycenia (przestrzeni ewolucyjnej wszechświata), zagęszczoną masą materii, która swoim potencjałem grawitacji wpływa na inne masy, znajdujące się w zasięgu jej oddziaływania. (W tym miejscu chcę wyjaśnić, że przestrzeń ewolucyjna wszechświata to tylko mała część całej jego przestrzeni. Tę kwestię ogólnie objaśniłem w opisie spiral wszechświata.)

2/ Kolejny aspekt to, czas i miejsce wystąpienia pierwszych objawów tego typu oddziaływania.

3/ Centra grawitacyjne, jako newralgiczne węzły, harmonijnego zbioru materii.

4/ Cechy konstrukcji magnetycznej, jakie dotyczą wirującej masy, masy będącej twornikiem pola grawitacyjnego.

5/ Jednorodne środowisko magnetyczne przestrzeni wszechświata, w którym wirująca masa generuje własne pola magnetyczne, zwane siłą grawitacyjną..



Ad 1 Nasycanie środowiska ewolucyjnego wszechświata zagęszczonymi zbiorami materii jest procesem stopniowym, jednakże w różnych miejscach, posiada ono różne nasilenie. Pierwsze takie zagęszczone zbiory cząstek masy materialnej, posiadają wielkość w takiej skali, która jest miliardy razy mniejsza od pojedynczego atomu. Jednakże one nie uzyskują cech wirującej masy, takie cechy, osiągną dopiero, silnie zagęszczone i stosunkowo duże formacje. Zbiór taki, to jednostka materii w skład, której wchodzi miliony wyżej wskazywanych pierwotnych cząstek. Te pierwotne cząstki, jako pierwsze skupiska materii pochodzącej z Czarnych igiełek są materiałem, z którego powstaną pierwsze sferyczne formy dźwięku i bardziej zagęszczone od tych sfer cząstki światła.

Gdy środowisko spirali wszechświata w jakimś miejscu osiągnie stan krytycznego zagęszczenia nowo powstającymi cząsteczkami, zainicjuję się proces mikro kolapsu.

Przyczyna, która jest odpowiedzialna za właściwy przebieg procesu mikro kolapsu powstającego w odpowiednio nasyconym środowisku, swoje źródło posiada we właściwościach spiral wszechświata. Dokładnie mówiąc, w dynamicznym ciągu, który niesie masy magnetycznego pyłu, drogą spirali poprzez bezkresne wręcz, przestrzenie wszechświata.

Ten dynamiczny ciąg i opór nowo powstałych mas mikro cząstek, jak również istniejących już sfer dźwiękowych i pierwocin światła, przyczyniają się do powstawania wirów w procesie mikro kolapsu.

Kumulująca się masa drobin materialnych w warunkach zacieśniającego się wiru i zwiększającej szybkości pędu, tworzy kuliste wirujące formy materii. W taki sposób, tworzą się pierwsze ciała materialne posiadające cechy przyciągania grawitacyjnego.

Ad 2 W procesie ewolucji materii wszechświata, nastaje czas grawitacji. Siły, która w swej naturze jest magnetyczna i w aspekcie magnetycznym występuje przy każdej nawet najmniejszej cząstce materii. Jednak, gdy odpowiedniej wielkości zbiór materii, zostanie poddany rotacji, zjawisko pola magnetycznego, zostaje powielane w sferycznej przestrzeni wokół wirującej masy materii. Takie sferyczne powielanie pól magnetycznych, jest w samej rzeczy zwiększeniem ich potencjału oddziaływania magnetycznego i zwiększanie stopnia przyciągania. W taki sposób rodzi się moc grawitacyjna, ona również zamiera w momencie, gdy wirująca materia, która już dysponuje siłą grawitacji, zostanie zatrzymana, traci ona te właściwości. Czas grawitacji dla takiej materii zatrzymuje się a w momencie, gdy ponownie wyjdzie ona w rotację siła grawitacyjna ponownie powstanie, jak Feniks z popiołów..

Ad 3 Harmoniczny zbiór materii wszechświata, jest stanem, w którym siły chaosu zostają związane w dynamice układów galaktycznych i gwiezdnych. Pierwszym objawem chaosu jest początek tworzenia się pierwocin materii w przestrzeni spiral wszechświata. Przed inicjacją spiral, gdy jeszcze nie zaistniał ciąg, gdy jeszcze nie powstawały pierwsze zbiory materii, cała przestrzeń była zrównoważona, chaos nie istniał. Ogólnie utarty pogląd, który wskazuje na chaos jako zakłócenie właściwego toku życia, jest z gruntu błędną oceną sytuacji. Samo życie jest objawem chaosu a czas, gdy forma życia uzyska w miarę stabilną postać, jest zrównoważeniem sił chaosu. Ujmując tę kwestię inaczej, można stwierdzić, że każdy objaw ewolucji, podlega odpowiedniemu stanowi chaosu. Problem zachowania właściwej postaci ewolucji, polega na zachowaniu proporcji, pomiędzy ekspansją sił pobudzających chaos a zdolnością do utrzymania stabilnego charakteru wyeksponowanej postaci, na czas jej istnienia lub życia.

Pierwsze globalne związanie sił, które przyczyniają się do ekspansji chaosu, następuje w chwili powstawania systemów planetarnych. Tu podstawowym instrumentem, który odpowiada za stabilizację wzajemnego położenia wszystkich ciał niebieskich, jest siła grawitacji. Proszę jednak zwrócić uwagę, na bardzo istotną sprawę, siła grawitacji równoważy siłę dynamiczną spiral wszechświata. Poprzez przyciąganie obiektów satelitarnych w układzie galaktycznym i gwiezdnym, grawitacja stabilizuje mechanizm zegara wszechświata.

Jednakże siła napędzająca ten cały mechanizm gwiezdny, wywodzi się z siły poruszającej materię w spiralnej przestrzeni wszechświata. Siła ta swobodnie pędząc, jest przyczyną wszelkiego ruchu, ale również chaosu. Ujarzmiona przez grawitację tworzącą galaktyczne zbiory, jest zmuszona do pracy przy utrzymani stałej konstrukcji gwiazdozbiorów.

Ad 4 Generator pola grawitacyjnego, spełnia podobną rolę jak każdy inny generator magnetyczny. Różnica, jaka występuje pomiędzy generatorem pola grawitacyjnego (również antygrawitatora, takim naturalnym antygrawitatorem są satelity w układzie gwiezdnym) polega na jego budowie. Twórcą takiego naturalnego generatora siły grawitacyjnej, jest sama natura. Naturalna konstrukcja atomowa materii, wchodzącej w skład gwiazdy lub planety, posiada odniesienie do konstrukcji pola magnetycznego wszechświata, (takie pole magnetyczne, swoje źródło posiada w przestrzeni wszechświata, tej, zbudowanej z Czarnych perełek). Ruch wirowy zbioru materii gazowej lub skalnej, (w formie płynnej lub stałej, płynna pozwala uzyskać leprze efekty magnetyczne), doprowadza do przecinania pól magnetycznych przestrzeni. Taka ingerencja polegająca na przecięciu pola magnetycznego przestrzeni, jest przyczyną generowania nowego pola a każde kolejne kątowe przesunięcie, tworzy następne pole magnetyczne. W efekcie, sferyczny zbiór tych pól będzie tworzył siłę grawitacyjną.

Wiele z moich przemyśleń w zakresie geometrii w pierwszym etapie badania i oceniania wykonałem w formie fizycznej. Do tych wykonanych fizycznie, należy schemat konstrukcji pól magnetycznych wirującego zbioru materii. Ta wykonana fizycznie przestrzenna bryła, ukazuje nam dwie szczególne cechy magnetyzmu ciała fizycznego w rotacji. Pierwsza z tych cech, to wyjaśnienie istoty, „pływającego bieguna magnetycznego”. Druga cecha, odnosi się do położenia newralgicznych węzłów „biegunów” pól magnetycznych, których konstrukcja jest wektorem zależności pomiędzy polami magnetycznymi materii wirującej masy a polem magnetycznym przestrzeni. Dla generatora najistotniejsze są te newralgiczne węzły pól magnetycznych.

Dodając na marginesie, znane i nierozpoznane miejsca szczególnych oddziaływań na ziemi, są efektem takich węzłów.

Ad 5 Jednorodne środowisko magnetyczne przestrzeni wszechświata, swoją strukturę konstrukcyjną, opiera na polu magnetycznym Czarnych perełek. Ich budowa i wielkość, jak również, wielkość i forma przestrzeni geometrycznych, jakie one tworzą w skali porównawczej są miliardy razy mniejsze od atomu. Mimo tak małej wielkości, tworzą realne struktury przestrzenne, w których z kolei, powstają realne pola magnetyczne. Przestrzenne formacje magnetyczne, jakie są wygenerowane w tej konstrukcji materii, proporcjonalnie powiększane, poprzez zagęszczanie identycznych form geometrycznych, tworzą rząd coraz większych formacji. Te największe, stabilizują położenie galaktyk w miejscach wierzchołkowych formacji magnetycznej, odwzorowanej z mikro pól istniejących w zakresie wielkości Czarnych perełek.

Taka geometryczna przestrzenna „siatka” magnetyczna jest elementem pomagającym w stabilizacji zbiorów grawitacyjnych, od atomów poczynając a na galaktykach kończąc.

© Powyższy tekst jest tekstem autorskim.
Kopiowanie, rozpowszechnianie tylko za zgodą autora tekstu.

Wędrówka dusz? - reinkarnacja a wcielanie.

Wędrówka dusz i reinkarnacja, dwa terminy, które posiadają różne znaczenie, tu w treści pytania, mylnie zostały zrównane i jakoby wskazują taką samą wartości. Takie błędne odniesienie, istoty określanej mianem „dusza” do procesu inkarnacji występuje bardzo często, powiedzieć można, że jest to, ogólnie przyjęte znaczenie. Nic bardziej błędnego. Dla zrozumienia tematu, przytoczę taki przykład; Odniosę się do zbioru, człowiek jako kierowca samochodu, samochód, którym będzie jeździł i fotel przy pomocy, którego będzie mógł zająć miejsce w samochodzie.
   - Człowieka tu porównamy do duszy, będzie on korzystał z samochodu siedząc w fotelu.
   - Samochód tu porównywany do zsynchronizowanego zespołu ciała i duchowości ludzi, jest zbiorem złożonych podzespołów, które umożliwią człowiekowi, korzystanie z jego dobrodziejstwa.
   - Fotel tu porównany do istoty astralnej, jest miejscem gdzie korzystający z samochodu człowiek spełni swoje potrzeby.
   Człowiek może skorzystać z samochodu, gdy wsiądzie do niego, umiejscawiając się w fotelu.
   Dusza, będzie mogła wcielić się w człowieka, gdy uprzednio będzie dla niej, przygotowane odpowiednie miejsce. Takim miejscem są[color=yellow istoty astralne, inkarnowane [/color]w ciało człowieka. Fotel kierowcy tu wskazany, symbolizuje istoty astralne, które podlegają inkarnacji, lub kolejnym powtórzeniom takiej procedury, zwanej reinkarnacją.
   Jak z tego wynika, inną rzeczą jest procedura dotycząca wprowadzania w ciało człowieka istoty określanej duszą a inną sprawą jest, wprowadzanie istot astralnych również w ciało człowieka. Zbiór sześciu istot inkarnowanych w ciało człowieka, poza innymi funkcjami spełnia rolę, umiejscowienia w człowieku duszy i połączenia jej pierścieni z systemem emocjonalnym.
   Funkcję lokalizacji duszy w ciele człowieka, spełniają istoty astralne. Tego typu funkcję spełnia fotel kierowcy w samochodzie z punktu widzenia potrzeb człowieka.
   Dusza wcielana jest w człowieka, by uzyskać materię emocjonalną, która jest efektem jego uczynków. Człowiek, który jeździ samochodem, korzysta z jego możliwości działania.
   Takie odniesienia, pokazują wzajemne stosunki, pomiędzy wskazywanymi wartościami. Stosunek duszy do człowieka jest taki, jak stosunek człowieka do samochodu. Istoty astralne są dodatkowym wyposażeniem, które umożliwia działanie całego zbioru; człowiek – wcielona dusza.
   Inkarnacja w tym kontekście jest działaniem, które zdecydowanie różni się od wcielania. By dobrze zrozumieć stosunek określający hierarchię duszy, istoty z nieba wcielanej w ciało człowieka astralnych odniesieniu, do astralnych istot duchowych inkarnowanych w tym samym czasie, również w to samo ciało człowieka, należy uwzględnić porównanie z przykładu człowieka i samochodu.
   Inna kwestia, która wynika z określenia ujętego w pytaniu to, „wędrówka dusz”. Tego typu forma postępowania nie zachodzi w sposobie życia i działania duszy, która przebywa we wszechświecie. Dusze w środowisku wszechświata, nie mają możliwości wędrówki, to środowisko jest dla nich śmiertelnie niebezpieczne. Dusze również nie maja potrzeby wędrować tu we wszechświecie, nic taka wędrówka by im nie przyniosła poza zagrożeniem życia.
   Poprzez procedurę wcielania, wyłącznie w ciało człowieka, dusza uzyskuje możliwość przebywania i korzystania ze środowiska życia wszechświata, jednak taka forma nie jest wędrówką.
   Kwestia, która dotyczy inkarnowania, wprowadzania astralnych istot duchowych w celu skompletowania postaci fizyczno – duchowej człowieka, dotyczy przygotowania miejsca dla duszy w ciele fizycznym.
   W konkluzji do sprawy wcielania i inkarnacji; należy w zdecydowany i jednoznaczny sposób rozdzielić wartościowo te dwie kwestie. Wcielaniu przynależy procedura obsługi duszy istoty równej Bogu a inkarnacji przynależy procedura obsługi istot astralnych, które żyją tylko po to by wykonywać tego typu pracę w rodzaju inteligentnego narzędzia.


Dusza



Najczystsza krystalicznie rozwinięta forma życia.
W odniesieniu do koloru posiada całe spektrum błękitu.
W środowisku wszechświata może przebywać tylko w osłonach.
Znaną na ziemi osłoną jest ciało i duchowość człowieka.
Wcielane w ciało istoty w formie duszy Jezus określił jako istoty równe BOGU.
Dusza swój kształt dopasowuje do formy fizycznej i duchowej człowieka.
Procedura wcielania przygotowywana przez astralny system opieki.
Przychodzi na ziemię pozyskać energie emocjonalną.
Jakość energii to stan objawiający sie na poziomie "eufori energii miłości ".
Treść Ap. odnosząca sie do duszy 5 werset 2 rozdziału "Pamiętaj tedy skądeś wypadł".

© Powyższy tekst jest tekstem autorskim.
Kopiowanie, rozpowszechnianie tylko za zgodą autora tekstu.

Co się zmieni w 2012r?

„Świat się Zmieni w 2012r”

Świat jest pojęciem ogólnym, dla jednego będzie to „świat jego myśli”, dla innego „świat, w którym żyje”. W celu określenia terminu „świat” należy dokładnie sprecyzować punkt widzenia.

Zmiana, jaka nastąpi w 2012r, będzie dotyczyła również człowieka, jednak nie tylko. Zdarzenie to, posiada charakter astronomiczny, a wynika z istoty magnetyzmu i grawitacji wszechświata. W zakresie tej istoty mieści się również mechanizm autoregulacji astronomicznego zegara. Układ Słoneczny – Planetarny jest jednym z elementów zegara astronomicznego. Precyzja wskazań całego zegara jest uzależniona od stabilności zachowań wszystkich układów słonecznych Wszechświata. Ten aspekt astronomicznego zegara nie może się zmieniać. Jest to świat zegara astronomicznego.

Jakie w układach słonecznych zachodzą procesy, być może o zmiennym charakterze, by zachować stabilność zegara?

By utrzymać stabilne i precyzyjne wskazania, niezbędne jest zachowanie stałej masy całego układu słonecznego względem siły grawitacyjnej galaktyki. Słońce swoją mocą grawitacyjną, przyciąga bardzo dużo materii z przestrzeni swojego układu planetarnego, ale również takiej, która przybywa z przestrzeni galaktyki. Z każdą chwilą zwiększa swoją wagę. Emitując masę materialną w postaci światła, pozbywa się części nagromadzonej ponad miarę wagi, jednak nie całej. Materia, jaka jest przechwytywana przez Słońce składa się z różnorodnych form. W masie tej zawarte są również pierwiastki ciężkie. Nie wszystkie tego typu pierwiastki zostaną wyemitowane w przestrzeń a przede wszystkim poza układ słoneczny. Istotą zegara astronomicznego jest waga układu słonecznego, a nie waga samej gwiazdy centralnej. Niezbędne jest pozbycie się przez Słońce (bo planety tego uczynić nie mogą), nadmiaru masy materialnej. Słońce musi wyemitować ją poza przestrzeń układu słonecznego. Naturalna emisja w postaci promieniowania świetlnego nie wyrzuci ciężkich pierwiastków. Zalegają one pod powierzchnią tego gazowego olbrzyma i mogą zakłócać jego naturalne procesy życiowe. W tym celu, w procesie ewolucji materii Wszechświata powstały mechanizmy, które aktywują taką autoregulację.

W odpowiednim położeniu galaktycznym układu planetarnego każda gwiazda centralna pod wpływem sił grawitacyjnych galaktyki, aktywuje własną erupcję. Jest to erupcja cykliczna, powiązana z innymi, które występują na Słońcu. Plamy Słoneczne, to harmoniczny cykl mikro erupcji, który kończy się tą jedną wielką erupcją i cały proces utrzymania wagi układu słonecznego rozpoczyna się od nowa. W 2012r, 21 grudnia będziemy mieli przyjemność osobiście obserwować taką wielką erupcję.

W taki oto sposób, będą zachodzić zmiany w świecie zegara astronomicznego.

Doznania, jakie będą bezpośrednio dotyczyły człowieka na Ziemi, będą zmianami w świecie człowieka. Zmianami w świecie cywilizacji. Zmianami w świecie biologii, klimatu, geologii i zmianami w jeszcze wielu innych „światach”.

Najistotniejszą dla człowieka zmianą z punktu widzenia głównej przyczyny zmian na Ziemi, będzie zmiana w świecie ziemskiego magnetyzmu.

Naruszenie magnetycznego pola ochronnego planety jest tylko kwestią czasu w działaniu promieniowania, które będzie efektem erupcji. Istota problemu i główna przyczyna zmian na Ziemi leży w możliwości zmiany cech biegunowych jądra planety. Żelazne płynne jądro jest generatorem siły grawitacyjnej Ziemi, siły, która charakteryzuje zależność i stabilność położenia planety względem Słońca. Położenie ziemskich biegunów nie jest utrzymywane przez grawitacyjną moc planety, to położenie jest ustalane przez grawitacyjną moc Słońca. W przypadku zmiany biegunowości jądra planety, siła grawitacyjna Słońca obróci jądro w przeciągu stosunkowo krótkiego czasu. Moc grawitacyjna jądra pociągnie w kierunku swego obrotu wszystkie kontynenty.

Taki scenariusz jest możliwy i zrealizuje się, gdy erupcja na Słońcu osiągnie stopień porównywalny do tych największych z jego historii. One to powodowały zmiany położenia ziemskich biegunów. Odbędzie się to w taki sposób:

Erupcja Słońca wyrzuci olbrzymie ilości silnie namagnesowanych cząstek materii. One, po zniszczeniu magnetycznego płaszcza ochronnego Ziemi, nie będą już miały innej, równie skutecznej bariery na drodze do jądra Ziemi. Żelazne, płynne jądro, które z punktu widzenia potrzeb istnienia biologii na planecie jest niezbędne w tym cyklicznym, występującym co około 12 tyś. lat przypadku, może zaszkodzić niektórym aspektom życia bilogicznego. Woda, która wyleje się z oceanów tak jak z rozkołysanej miski, zniszczy życie biologiczne w takim zakresie, w jakim się rozleje.

Zmiany, jakie mogą zachodzić w świecie człowieka, to nie tylko zniszczenia wodne, to również zmiany położenia lądów i oceanów, które mogą zmienić geografię planety.

Istnieje prawdopodobieństwo wystąpienia jeszcze jednego rodzaju zmiany. Ta zmiana, jak wynika z historii cywilizacji ziemskich, może być najdotkliwsza w stosunku do człowieka z punktu widzenia jego rozwoju w aspekcie cywilizacyjnym.

Znane są wyniki badań archeologicznych, które świadczą o czasie rozwoju człowieka. Era cywilizacji to sześć do siedem tysięcy lat. Brakujący przedział czasu, wynoszący pięć tysięcy lat, może być okresem odradzania się człowieka na polu budowania świadomości zbiorowej, inaczej mówiąc wiedzy społecznej i cywilizacyjnej. Z takich informacji wynika, że człowiek po kataklizmie, który zmienia magnetyzm planety, również podlega pewnym zmianom magnetycznym.

© Powyższy tekst jest tekstem autorskim.
Kopiowanie, rozpowszechnianie tylko za zgodą autora tekstu.

Budowa Człowieka  część II Człowiek Nadistota

    Cechy, które posiada człowiek, wyróżniają go z pośród wszystkich istot zamieszkujących wszechświat. Te szczególne cechy pozwalają na to, że mamy prawo określać siebie mianem nadistoty. Jakie to, szczególne wartości posiadamy, by dysponować prawem do tak wysokiej oceny naszej pozycji we wszechświecie?

Wyjątkowa struktura budowy człowieka.

   Tą wartością, która pozwala nam tak siebie określać jest wyjątkowo bogato rozbudowana postać fizyczno – duchowa. Forma fizyczna, dodatkowo połączona „inkarnacyjnie” w formie symbiozy z kilkoma istotami duchowymi, tworzy zręby postaci człowieka. Postaci człowieka, która dysponuje służebnością dalszych kilku, lub kilkudziesięciu istot duchowych, w wielu przypadkach wysoko rozwiniętych. Człowieka, który dzięki tej złożoności może utworzyć odpowiednio rozwiniętą świadomość, umysł pozwalający zawiadywać decyzjami nadświadomości. Nadświadomość jest umysłem, który powstaje z potencjału trzech wysoko rozwiniętych intelektualnie istot duchowych, inspiruje on program działania człowieka. Te wyjątkowe możliwości jakie daje człowiekowi umysł nadświadomości, muszą być kontrolowane przez świadomość. Taką hierarchię pomiędzy umysłami człowieka założyły    w programie ewolucji istoty żyjące w formie duszy, te, które zbudowały wszechświat i zainspirowały ewolucję.

Postać przygotowana do przyjęcia duszy.

   W tej formie, postać człowieka jest odpowiednio przygotowana do przyjęcia wcielanej duszy. Duszy, która jest istotą równą Bogu, istotą żyjącą w cywilizacji zwanej potocznie Niebem. Tej cywilizacji, która dla sobie znanych, własnych potrzeb zbudowała Wszechświat. Przedsięwzięcie to, wymagało odpowiedniego potencjału, zarówno na poziomie wiedzy jak    i środków. Jako, że nic nie dzieje się bez przyczyny, zbudowanie wszechświata musiało być konsekwencją potrzeb. Z kolei te potrzeby, musi cechować szczególny charakter. Należy przyjąć, że prezentują one dla duszy wysoką wartość, a zarazem problem z jej uzyskaniem    w macierzystym środowisku. Jeżeli do pozyskania tych wartości niezbędne jest zbudowanie tak olbrzymiego obiektu jakim jest wszechświat, to ta sytuacja, określa wyjątkowy charakter tej rzeczy.

Potrzeby duszy na ziemi.

   Drogą eliminacji, można wykluczyć takie rzeczy, które powstają w procesie ewolucji wszechświata, a których w żadnym przypadku nie potrzebuje cywilizacja budowniczych. Do właściwego przeprowadzenia takiej eliminacji należy określić punkt widzenia budowniczych w stosunku do ich potrzeb. Tu wskazówką jest sprawa wcielania duszy w ciało człowieka oraz, czy ta procedura dotyczy tylko człowieka.
   Już występowanie samej kwestii wcielenia tak wysoko rozwiniętej istoty w ciało innej, która rozwija się w środowisku wytworzonym przez jej cywilizację daje dużo do myślenia,    a zarazem pozwala wstępnie określić potrzeby cywilizacji budowniczych, a raczej potrzeby samej duszy. W trakcie procesu ewolucji wszechświata powstaje materia, a w dalszej kolejności ewoluują się różne formy życia. Najwyższą formą życia są istoty zarówno w postaci fizycznej, jak i duchowej. Końcowym efektem procesów ewolucji w wyniku których powstają istoty - jest najwyższa forma rozwoju, czyli intelekt.
   Z góry należy odrzucić potrzeby budowniczych wszechświata, które mogłyby być realizowane w aspekcie intelektu. Należy przyjąć, że twórcy wszechświata posiadają wyżej rozwinięty intelekt, niż taki, który mógłby powstać w skonstruowanym przez nich obiekcie.
   Kolejnym aspektem ewolucji wszechświata jaki należy odrzucić, są wszelkie formy życia    i to zarówno te w pierwotnych postaciach, jak i te wysoko rozwinięte. Trudno sobie wyobrazić potrzebę pozyskania nowych form życia tak wysokim kosztem, jaki niewątpliwie został poniesiony przy budowie wszechświata.
   Trzecim  i ostatnim z głównych aspektów ewolucji wszechświata, które należy uwzględnić w sprawie oceny potrzeb budowniczych jest materia.
Jednak taka materia, która jest efektem ewolucji wytworzonego obiektu w żadnej mierze nie zaspokoi potrzeb twórców. Technologia niezbędna do zbudowania i zainicjowania ewolucji wszechświata, wymaga posiadania materii, którą cechują jakościowo lepsze parametry, od każdej jaka będzie wyewoluowana w procesie ewolucji materii we wszechświecie. Wyjątkiem może tu być materia, która będzie efektem ewolucji w ciałach istot rozumnych. Możemy określić kilka istotnych aspektów ewolucji, które są efektem ewolucji istot rozumnych, jednak musimy pominąć wszystkie z obszaru intelektu. Musimy pominąć również te, które są efektem ewolucji materii, a występują również u innych gatunków.

Człowiek jako jedyna forma życia we wszechświecie, która żyje z duszą.

   Dusza jako istota żyjąca w cywilizacji twórców wszechświata, wcielana jest tylko w człowieka. Człowiek jest istotą rozumną, jednak by takie połączenie się dwóch istot przebiegało zgodnie z potrzebami duszy, człowiek musi spełniać określone kryteria. Podstawowym kryterium jest coś, co dla duszy ma istotne znaczenie. W zakresie efektów życia człowieka musi powstawać taki, który spełnia potrzeby duszy. Najważniejszym krokiem na drodze wykazania wyłączności człowieka w kwestii spełniania potrzeb Boga,       a uściślając tę kwestię - potrzeb duszy, jest określenie sedna tych potrzeb. Że takie istnieją nie może być wątpliwości. Wszechświat powstał, nie jest tworem naturalnym, człowiek jako szczególna kompilacja różnych istot i form, tym bardziej nie może być efektem naturalnego procesu ewolucji materii.
   Tak zbudowany człowiek istnieje, forma taka posiada cechy umożliwiające proces wcielania duszy. Ta postać musi posiadać atrybuty, na które oczekuje dusza. Jakie to są atrybuty w jaki sposób powstają i jak dusza z nich korzysta, jest sprawą, która wymaga precyzyjnego określenia.
   Możliwość przyjęcia wcielanej duszy, to nie jedyna wyróżniająca nas z pośród innych istot wszechświata cecha, lecz wskazanie na człowieka jako jedyną postać spełniającą potrzeby twórców. Człowiek, tak szczególna postać, musi dysponować jakimiś nadzwyczajnymi instrumentami, które pracują by spełnić potrzeby duszy a z drugiej strony predysponują człowieka do miana nadistoty.
   Te atrybuty wynikają z istnienia w postaci człowieka form duchowych, powiązanych z formą biologiczną. Ta wyjątkowa, istniejąca tylko w postaci człowieka konfiguracja biologiczno – duchowa, otwiera wyjątkowe możliwości. Powstają aż trzy umysły, dwa duchowe; nadświadomość i podświadomość i trzeci umysł w postaci fizyczno – eterycznej, czyli świadomość. Takim bogactwem umysłów nie legitymuje się żadna inna istota wyewoluowana we wszechświecie.
   Po dwóch tak istotnych walorach; możliwości przyjęcia duszy i bogactwie umysłów, trzecim aspektem, który nas wyróżnia z pośród innych istot, jest układ psycho – emocjonalny. Żadna inna istota poza człowiekiem nie posiada takiego zbioru instrumentów, który w efekcie swego działania tworzy emocje o takim charakterze.
   Życie uczuciowe w efekcie, którego powstają emocje, to oczekiwane przez twórców końcowe ogniwo ewolucji we wszechświecie. Materia emocjonalna, która jest efektem działania systemu psycho – emocjonalnego człowieka, może spełniać potrzebę duszy. I taka forma realizacji potrzeb odbywa się w każdym miejscu, gdzie człowiek żyje w warunkach Raju.

Proces ewolucji specjalnej, eksponuje człowieka.

   Taki rodzaj postaci, jaką prezentuje człowiek, nie może powstać w naturalnym procesie ewolucyjnym. Aby ten całokształt mógł się zrealizować w postaci człowieka zdolnego realizować potrzeby duszy, niezbędne są specyficzne procedury ewolucyjne. Proces ewolucji człowieka, posiada trzy etapy.

I  ETAP.

    Pierwszy etap to ewolucja biologii, a jego inicjacja rozpoczyna się w wyodrębnionej enklawie na dnie odpowiednio głębokiego zbiornika wodnego. Taka inicjacja jest opisana     w Genesis (tekst op