Czy wiara stoi w sprzeczności z nauką?

Albert Einstein w swojej poniżej przytoczonej wypowiedzi,

"Nie myślę, że z konieczności nauka i religia są naturalnymi oponentami. W rzeczy samej, myślę, że jest bardzo bliski związek między nimi. Co więcej, myślę, że nauka bez religii jest kulawa, i odwrotnie, religia bez nauki jest ślepa. Obie są ważne i powinny współpracować "ręka w rękę".

odniósł się do religii i nauki. Czy to odniesienie do religii jest jednoznaczne z odniesieniem do wiary?
Jego jednoznaczne wskazanie na istnienie zależności, które wzajemnie motywują egzystencje i rozwój obu dziedzin, jest uzasadnione, lecz tylko wtedy, gdy dotyczy ono religii. Jednak, gdy w miejscu religii postawimy wiarę, charakter tych zależności jest inny.

Podstawą do pełnego określenia każdego tematu jest wskazanie jego źródła. Źródłem, które przyczyniło się do powstania religii jest wiara, jednak wiara nie jest religią. Źródłem nauki jest doświadczenie poznawania, jednak poznawanie nie jest nauką.

Człowiek korzystający z dobrodziejstwa wszystkich swoich zmysłów, wierzy i poznaje. Jednak te wszystkie kwestie, osobistego działania człowieka nie czynią, ani religii, ani nauki. Kultury te są owocem ewolucji cywilizacji człowieka na ziemi, one w rzeczywistości powstały jako wtórny i niezamierzony element jego życia. Ich nurty wywodzą się z charakteru i sposobu postępowania człowieka, lecz nie one były i są, wiodącą potrzebą powstania religii i nauki.

Wiara i poznawanie, same z siebie nie byłyby wystarczającym bodźcem do rozwoju kultów i nauki. Niezbędny był wiodący czynnik, który najogólniej można określić jako potrzebę uzyskania więcej, ponad to, co oferowało naturalne środowisko. W czasie, gdy społeczeństwo żyjące w raju, było już wystarczająco zniewolone potrzebą wiary, zadziałał kolejny etap indoktrynacji drogą poza zmysłową. Dominacje w swoich społecznościach, przejęły odpowiednio silne i bezwzględne jednostki. W celu pozyskania określonych wartości, wiara jednostki posłużyła jako instrument do utworzenia kultu.

Już istniejąca w świadomości człowieka, wyższa istota, została mianowana do postaci Boga. Z biegiem czasu, Bóg jako obiekt kultu, przybierał, a raczej przybierany był w różne szaty. Postać Boga ołtarzowego istnieje do dziś i osiągnęła wręcz kuriozalne formy. Najbardziej drastycznym przykładem jest tu, wyeksponowanie Jezusa Chrystusa do postaci, której nigdy nie wskazywał swoim życiem a przede wszystkim, której nigdy nie wskazywał, celem swojej misji na ziemi.

By te wszystkie kwestie; charakteru człowieka, wiary, religii i nauki, określić w sposób wystarczająco pełny, należy wykazać informacje o ich źródłach. Nie wystarczy powiedzieć „wiara” i przyjąć, że wszystko, co jej dotyczy jest takie, jakie jej obecne rozumienie. Nic bardziej błędnego, takie stwierdzenie jest przykładem czystej iluzji.

W obecnie istniejącym na ziemi rozumieniu istoty wiary, jest całkowity brak wykazania pierwotnych przyczyn jej powstania w zakresie świadomości człowieka. Tak słabo ugruntowany w wartości źródłowe, lecz niesłychanie istotny aspekt życia, jakim jest wiara, stawiany jest jako filar w wielu kwestiach życia. Najważniejszą podporą, jaką spełnia ten filar jest społeczne uzasadnienie potrzeby istnienia kultów i religii. W obecnie istniejącym pojęciu człowieka, wiara jest odniesieniem do Boga. Jednak to odniesienie, posiada silny akcent pośrednika w postaci kultu lub religii. Tak rozumiane przez wiernych pośrednictwo, zabezpiecza partykularne interesy instytucji pośredniczących. One dbają, by informacje kształtujące obraz człowieka wierzącego, nie wskazywały jego osobistych możliwości kontaktu z wartościami Boga. Brak informacji źródłowych, mówiących o pierwotnych zdolnościach, zabezpiecza takie interesy pośredników – Kapłanów.

Iluzja w tej materii to, brak szczegółowych informacji o przyczynach powstania wiary. W efekcie takiej iluzji, wiara i religia to dla człowieka pojęcia, jednoznaczne lub ściśle z sobą związane. Taki obraz wiary, istniejącej nierozłącznie z religią, jawi nam się zawsze, gdy myślimy o życiu i Bogu. Często, zamieniamy słowa, religia i wiara a nawet jedna myśl, nam nie podda w wątpliwość tego rodzaju zależności. A powinna i to nie jedna, a każda. Jednak moc iluzji, jest żelazną bramą. O takiej bramie świadczą słowa ujęte w Psalmach;

• Ps. 24:7
  7. Podnieścież, o bramy! wierzchy wasze; podnieście się, wy bramy wieczne! aby wszedł król chwały!
  (BG)

Bramy na drodze do wiedzy, która powinna być dostępna dla świadomości, zawsze na ziemi zamykały człowiekowi drogę do poznania pierwotnych źródeł i przyczyn, życia zgodnego z potrzebą Boga. Cóż znaczy wiedza o istnieniu wiary, gdy nie wiemy, jakie były jej pierwotne wartości. Co czerpiemy z wiary, gdy poznajemy ją w klimacie religii?

Jak te bramy wieczne otworzyć?
Posiadamy odpowiednie instrumenty, które wydadzą owoc, jeżeli skorzystamy z logiki i filozofii. Tylko logicznie oceniając otaczające nas zdarzenia i rzeczy, możemy sprowadzić ich cechy i wartości, do poziomu jednoznaczności. Sprawa ujęta zbiorem logicznych orzeczeń, staje się niezależna, lecz sama w sobie spójną i logiczną. Jest odporna na destrukcyjne przyczyny, jednak zamknięta w swoi zbiorze wartości, czeka na dalsze logiczne rozwinięcie drogi przyczyny i skutku. Drogi, której sama jest efektem a po zaistnieniu dodatkowego czynnika, wraz z nim czyni kolejny efekt.

I tu w sukurs logice przychodzi filozofia, która swobodnemu umysłowi pozwala porównywać i dopasowywać rzeczy, aż znajdzie tę jedyną, zgodną logicznie. W taki sposób, powstanie ścieżka poznania wstecz, całej drogi przyczynowo skutkowej. Takiej drogi wstecz, do źródła i pierwotnej przyczyny, której nasza logicznie określona wartość rzeczy, będzie jej właściwym efektem. Z kolei jakość takiego efektu, zależy od tego, jaki on uczyni wpływ na postępowanie człowieka w jego środowisku życia. Właściwym będzie taki, który przyczyni się do pozytywnych działań a w ich następstwie, powstaną pozytywne emocje. Wszystkie inne drogi i ich efekty z punktu widzenia potrzeb Boga nie są tymi właściwymi i w poszukiwaniu wstecznej drogi do przyczyn wiary, należy je pominąć.

Takim sposobem myślenia a w przypadku braku ogniwek informacji w łańcuszku drogi przyczynowo - skutkowej z Boską pomocą, odkryłem świat za żelazną brama, za bramą wieczną.

Odnalazłem tam również informacje, które mówią jak powstała wiara. Obrazują one człowieka, który nie znal słowa Bóg, nie znał słowa Niebo a potrafił je czuć i z nich korzystać. Są to cechy naturalne, zakorzenione w aspekcie duchowym człowieka, one pozwalają mu odczuwać więź i radość z rzeczy, których nie odbiera fizycznymi zmysłami. Rzeczy ulotnych i niewidocznych, lecz w tamtych warunkach raju, stale obecnych. Człowiek czuje się wolny i lekki, swobodny i radosny. Otaczające go środowisko życia, które nie stwarza problemów i w wystarczającym stopniu zabezpiecza byt, nie zakłóca tych ulotnych odczuć. Szczęście jest w zasięgu ręki a dusza otrzymuje to, ani mniej ani więcej, czego życzy sobie Bóg

Jak powstała wiara?
Człowiek w Raju, wolny od nienaturalnych obciążeń, którego świadomość to „Biała Szata”, swobodnie dysponuje dobrodziejstwem tego eterycznego instrumentu do „odczuwania Boga”. Pozwala mu on, odczuwać uniesienie a przy tym wzniosłą radość, taką, jakiej nie doznaje czerpiąc z otaczającej go „Łaski Boga”, która jest jego naturalnym środowiskiem. Jednak taki eteryczny instrument, może spełniać swoje zadanie tylko w środowisku raju, które powstało zgodnie z wolą twórców wszechświata. Tam człowiek nie podlega przymusowi, który w cywilizacji na ziemi jest określany mianem, „życia w zurbanizowanym społeczeństwie”.

Wiara jako zbiór wartości, które ujmują świadomy sposób odniesienia do Boga, jest efektem wprowadzenia zakłóceń w naturalne środowisko raju. Jednak wiara, nie jest pierwszym w szeregu efektem, wszystkich wprowadzanych zakłóceń. Wiara, została zastosowana jako wspomaganie negatywnego wpływu na człowieka, który już  zdominowany, indywidualnymi dodatkowymi potrzebami, posiadał jeszcze możliwość swobodnego wyboru.

Sposób zastosowania, takiego rodzaju negatywnych wpływów, polegał na przesłaniu informacji do świadomości człowieka w postaci odbieranych przez jego nadświadomość informacji poza zmysłowych. One, wraz z różnymi manifestacjami eterycznymi, które objawiały się w środowisku jego życia, utworzyły zbiór informacji o rzeczach nienaturalnych. W dalszej kolejności przesyłane droga duchową informacje, uzupełniły odczuwane i postrzegane zjawiska w cechy wartościowe. W kolejnych pokoleniach, informacje zarówno przekazywane do nadświadomości jak i w postaci objawień, pozwoliły człowiekowi rozpoznać istotę wyższą w przyszłości nazwaną Bogiem.

W dalszej kolejności, bardziej zaradni członkowie społeczności, postanowili wykorzystać, indywidualną wiarę w istnienie Boga do własnych potrzeb. W ten sposób narodziły się kulty a w procesie rozwoju i ekspansji religie. Określenie „wiara” z pozycji indywidualnego postrzegania nieziemskich rzeczy i wiary w ich istnienie, poprzez wiarę wspólnot i kultowe filary, uzyskało rangę głównego aspektu w kanonie kultu czy religii.

Należy pamiętać, że już indywidualne wierzenie, czy wiara w istnienie wyższej istoty lub Boga, było przyczyną ograniczenia swobodnego wpływu „Łaski Boga” jako naturalnego środowiska życia człowieka w raju. Obecnie istniejące formy wiary w społeczności życia człowieka na Ziemi, są wysoko zaawansowanym procesem destrukcji naturalnych wartości. W sposób zawoalowany, stoją w sprzeczności z potrzebami Boga a wszystko dzięki doświadczeniom, jakie cywilizacja Lucyfera nabyła przez kilka miliardów lat dominacji nad człowiekiem.

Gdy będziemy wymawiali słowo wiara lub wierzę, zastanówmy się nad naszymi naturalnymi zdolnościami. Pomyślmy, że każdy może uaktywnić swoje naturalne cechy, które pozwolą mu odczuwać istnienie pokładów wzniosłych uczuć i niezgłębionej radości. Jest to emocjonalne wrażenie, którego nie sposób opisać. Pozwala ono na doznawanie szczęścia w sposób niezależny od otaczającej nas rzeczywistości.

Pan Zastępów

KLUCZ DAWIDOWY

    Klucz Dawidowy.  część I.



            Historyczne wskazania na istnienie klucza Dawidowego.

   „Klucz Dawidowy”, „który otwiera a nikt nie zawiera, i zawiera a nikt nie otwiera”. Apokalipsa Św. Jana Rozdz. III werset 7.
   „Lotos” o milionie płatków, odwiecznie wskazywana forma, jej symbol to rozkwitający się kwiat, w którego centrum znajduje się człowiek.
  „Tajemna Geometria” nauka adeptów i tajemnica mistrzów, klucz do poznania siebie i świata.
   „Liczba 21” wielka tajemnica Templariuszy, wskazana wizerunkiem koła kwadratu i prostokąta.
    Te cztery wskazania i wiele innych sytuacji, które odnoszą się do wpływu geometrii na życie człowieka zawsze nurtowały umysły ludzi. Wpływ geometrii miał różny charakter a jego najbardziej znana forma to, pomoc demona Asmodeusza przy budowie świątyni Salomona. Szczególną cechą, która wyróżnia tego demona, jest jego wiedza w zakresie geometrii.
    Czy jego pomoc w budowie świątyni była Salomonowi niezbędna? I drugie pytanie, w jakim zakresie ona wystąpiła?
    Niewątpliwie pomoc ta objawiła się w architekturze tej budowli, jednak uważam, że ta zewnętrzna architektura, była najmniej ważną kwestią pomocy. Geometria to nie tylko architektura, jaką możemy zobaczyć to, przede wszystkim architektura, której człowiek nie widzi swoim wzrokiem.
    Nie widzimy to, nie oznacza, że tego nie ma, istnieje wiele rzeczy, których nie możemy rozpoznać, a które posiadają istotny wpływ na nasze życie. Tego typu rozpoznanie w zakresie wpływu geometrii na życie i to nie tylko człowieka, ale również całego wszechświata, było i jest przyczyną usilnych poszukiwań i wtajemniczeń.

   Klucz Dawidowy jest najszerzej rozbudowanym atrybutem, spośród wszystkich instrumentów eterycznych, jakie mogą być używane na Ziemi. Jednak jego dostępność, jest uzależniona od posiadania szczególnych predyspozycji i nabycia wiedzy, która jest praktycznie niedostępna. Człowiek, który potrafi objąć umysłem wszystkie aspekty klucza dawidowego i będzie posiadał odpowiednie predyspozycje, ma szanse na użycie Klucza Dawidowego.

   Bardzo ważnym warunkiem, jest odpowiedni stan emocjonalny człowieka. Bez odpowiedniego stanu emocjonalnego, człowiek nie skonfiguruje we własnym polu magnetycznym 21 zbiorów lotosu.
   Równie niezbędna jest wiedza potrzebna do zbudowania lotosu, ona musi być kompletna w całym zakresie tworzenia. W pierwszej kolejności jej zakres to cały zbiór, który obejmuje systemy eteryczne człowieka. Następnie otaczająca nas przestrzeń, stopień jej rozpoznania i umiejętność instalacji w tej przestrzeni form eterycznych. Ostatni aspekt tej wiedzy to umiejętność konfiguracji wszystkich instrumentów, które wchodzą w zakres budowy i działania każdego z 21 jego zbiorów lotosu.
    Do zbudowania lotosu niezbędna jest taka dyspozycja pamięci, która na każdym etapie procesu budowy kolejnych 21 zbiorów, przywoła odpowiednią wiedzę dotyczącą stanu i wartości konfigurowanych zbiorów. W zakres stanu i wartości wiedzy dotyczącej instrumentów lotosu wchodzi, rozpoznanie konstrukcji przestrzennej budowy tych instrumentów, ich barwa pole magnetyczne i cechy warunkujące współprace. Pojedynczy instrument, jest złożonym i aktywnie działającym zespołem form eterycznych. Wiele z instrumentów, które wchodzą w skład poszczególnych zbiorów to zakres informacji porównywalny do średniej wielkości książki.


                    Pierwszy aspekt klucza Dawidowego;
   Człowiek; jego emocje i wiedza.

                    Drugi aspekt;
   Geometria; wzorce i ewolucja form geometrycznych.

                    Trzeci aspekt;
   Dźwięk, światło i magnetyzm; w zakresie dyspozycji człowieka.

                     Czwarty aspekt;
   Instrumenty eteryczne; myśli i lotos.


    Pierwszy aspekt klucza Dawidowego – człowiek; jego emocje i myśli.

   Istota klucza Dawidowego w zakresie geometrii, materii eterycznej i wartości emocjonalnej człowieka, musi być spełniona w ich najczystszej postaci.
   Materia emocjonalna, która jest najważniejszym efektem życia człowieka, w przestrzeni geometrycznej lotosu, na polu ewolucji jego form, jest ziarnem. Umiejętność tego siewu, jest ukryta w tajemnicy kształtu, stanu i ruchu. Ale najważniejsze jest ziarno, jeżeli ono nie będzie czyste jak kryształ, nie da żadnego plonu.
   Każda myśl skierowana w pola lotosu, spełnia taką rolę jak ziarno wysiane na dobrze uprawionym polu.
   Człowiek, który chciałby dysponować walorami klucza Dawidowego, musi te dziedziny rozpoznać i zrozumieć. Niezbędne jest objęcie umysłem, wszystkich form w zsynchronizowanym ruchu i przemianie materii.
   


   Drugi aspekt klucza Dawidowego – geometria; wzorce i ewolucja form geometrycznych.

    Podczas przebywania w Ziemi Świętej Templariusze odkryli jakieś tajemnicze informacje. Zakres tych tajemnic musiał być istotny, objawił się jako efekt w ich działaniu na polu materialnym. To, co odkryli związane było ze świątynią Salomona, tu należy dodać, że efekt działania Salomona na polu materialnym, był nieporównywalnie większy.
   Jaki możemy z tego wyciągnąć wniosek?
   Ten wniosek narzuca się sam, Salomon żył i działał w strukturze szczególnej dyspozycji dotyczącej własnego losu. Z natury rzeczy demon Asmodeusz, którego Salomon zmusił do pracy, posiadał większą niż Templariusze, możliwość twórczości w przestrzeni eterycznej a co z tym się wiąże, Salomon działał w lepiej przygotowanym terenie.
   Spadkobiercy Templariuszy, rozczłonkowani w różnych związkach w mniejszym lub większym stopniu starają się naśladować poczynania geometryczne swoich protoplastów.
Jak istotny jest to temat niech świadczy fakt, że kandydaci w takich związkach swój rozwój opierają na opanowaniu tajników świętej geometrii. Dodać należy, że opanowanie tej wiedzy jest warunkiem do stopniowego przechodzenia coraz wyżej w hierarchii związku.
   Jaką wiedzą w zakresie geometrii, dysponują mistrzowie takich związków, jest to, pilnie strzeżona tajemnica? Jeden wniosek możemy wyciągnąć, ta wiedza dotyczy geometrii Lotosu, czwartego aspektu klucza Dawidowego.


                                          Pan Zastępów.



Tekst autorski- kopiowanie i rozpowszechnianie tylko za pisemną zgodą autora.

ŚWIĘTA GÓRA ATLANTÓW

Święta Góra Atlantów.

                                                       Bugarach.

Góra ta, leży w okolicy Rennes le Chateau, i według opinii wielu ludzi posiada wyjątkowe walory. Informacje o tym, że jest ona uznawana jest za szczególnie oddziaływujące miejsce na ziemi, możemy odnaleźć w różnych publikacjach. Świadczy o tym również zachowanie ludzi, między innymi i takich, których nie można posądzić o brak zrozumienia takiej, istoty rzeczy.
Templariusze, bo o nich mowa, są zgromadzeniem ludzi uważających siebie, za ideowych i kulturowych spadkobierców swoich protoplastów. Byli nimi rycerze żyjący w pierwszych wiekach ubiegłego stulecia. Z publikacji historycznych wynika, że ówcześni templariusze, bardzo mocno interesowali się rzeczami, które można uznać za magiczne, lub chociażby niezwykłe. Istnieją opisane sytuacje, które dowodzą, że te zainteresowania, to nie tylko ich hobby, umieli również korzystać ze szczególnych zdolności, takich jak magia.
    Czy w tamtym czasie, templariusze czcili tę górę jako świętą, nie mam wystarczających informacji, jednak to w tym rejonie powstawały pierwsze komandorie. Można by długo dyskutować, dlaczego w tej okolicy znajduje się kolebka templariuszy. Wielu wskazywałoby swoje racje, dlatego ja również przedstawię moją tezę. Tezę, która obejmuje bardzo długi okres czasu w historii ziemi, dłuższy niż historia templariuszy i dłuższy, niż wiele innych kultur i historii narodów.
Sięga ona swoim wskazaniem, w czasy jeszcze przed potopem. Uzasadnieniem dla tak głębokiego wnikania w czas historii, jest sprawa góry Bugarach. Pierwsze informacje o szczególnym charakter tej góry, pochodzą z cywilizacji żyjących w czasie, przed kataklizmem zwanym potopem.
     Ludzie, już w tamtych zamierzchłych czasach, czcili tę górę. Takie ich zachowanie, musiało wynikać z jakichś ważnych powodów. Należy przyjąć, że te powody to szczególny wpływ tej góry na ludzi, lub zjawiska, jakie były w jej okolicy obserwowane.
Czym powinna charakteryzować się jakaś rzecz lub góra, by ludzie uznali ją za szczególną, lub w wyjątkowym przypadku za świętą?

Obserwowane zjawiska nie występują ciągle, zauważają je lub doznają, tylko niektóre osoby i zo w różnym czasie. Jeżeli takie miejsce objawi swój wpływ na tyle istotnie, by ludzie uznali je za szczególne, wówczas w oczach ludzi będzie ono znane, lub święte. Ocena wykazana przez ludzi, ma swoje przyczyny w obserwowanych, lub odczuwanych zjawiskach. Te z kolei, objawiają taki wizerunek, który powstaje z materialnej przyczyny.
     Przyczyny takich oddziaływań, muszą posiadać jakieś źródło, coś, co inicjuje obserwowane zjawiska. Zakładam, że takie źródło posiada fizyczny charakter, wynikający z dziedziny niematerialnej. Magnetyzm jest niematerialną formą oddziaływania fizycznego. Każda rzecz, a nawet najmniejsza materialna cząstka, posiada swoje pole magnetyczne. Góra zbudowana jest z wielu formacji skalnych, wszystkie one w swoim składzie posiadają określone minerały, tworzące rodzaj skały. Każdy minerał posada własną niepowtarzalną konstrukcję atomową, która jest zespolona i utrwalona w zastygłej formie skalnej. Masa materialna minerału, wiąże przypisany jej potencjał magnetyczny, który uwalnia się wraz z jej cząstkami podczas procesu erozji. Taka erozja jest emanacją materii, określaną potocznie oddziaływaniem kształtu. Góra jest zbiorem różnorodnych form krystalicznych, i jej emanacja jest zależna od składu materialnego.

    Są góry, w których wnętrzu skalnym znajdują się duże bryły, jednorodnego minerału. W przypadku, gdy taka bryła jest odpowiednio duża, jej emanacja oddziałuje na przestrzeń wokół góry. Jeżeli taki minerał posiada skład swojej budowy korzystny dla człowieka, może pozytywnie na niego oddziaływać.
    Jeżeli teraz, człowiek znajdujący się w polu takiego oddziaływania posiada w swojej budowie biologicznej takie same minerały, dochodzi do procesu synchronizacji. Jest to najbardziej fizyczna płaszczyzna kontaktu, człowieka i materii nieożywionej. Jednak zakres kontaktu, nie wyczerpuje się na tej płaszczyźnie. Można powiedzieć, że w tym miejscu dopiero się rozpoczyna.
    Jak silny może okazać się kontakt?
    On zależy od wielu czynników, te z kolei wynikają z charakteru emocjonalnego człowieka i składu materii w jego wnętrzu. Człowiek jako ożywiona forma rozwija się w środowisku wodnym, jego emanacja w głównej ilości to woda. Ale ta woda, którą emanuje ciało człowieka posiada w swoim zapisie charakter procesów życiowych tego ciała. Procesy życiowe w poważnej mierze zależą od rodzaju pożywienia. Żywność, która wnosi do organizmu skład materialny, wnosi również wodę pochodzącą z jej procesów życiowych. Zapisane w takiej wodzie informacje, mają poważny wpływ na emocje człowieka a co za tym idzie na jego charakter magnetycznego oddziaływania.
    Jest rzeczą znaną, że są osoby, które posiadają szczególne zdolności i takie, które zdolności paranormalnych nie wykazują. Człowiek posiadający takie zdolności, ma większe szanse by jego pole magnetyczne wpływało na pole innych ludzi lub rzeczy.
     Decydującym procesem fizycznym, który pozwala na taki wpływ jest oddziaływanie magnetyczne. W tym przypadku, występuje wpływ człowieka na magnetyczne otoczenie góry i wpływ otoczenia tej góry na człowieka.

     Istotną cechą wody, która jest podstawowym materiałem składowym „energii” emocjonalnej człowieka, jest jej aktywny charakter magnetyczny. Ta, która przeniknie do obszaru oddziaływania w/w emanacji góry, przyciągnie znajdujące się tam formacje skalne wraz z ich magnetyzmem.
    W taki sposób człowiek, nawet nie wiedząc wpływa na przestrzeń wokół góry. Występują również przypadki zamierzonego wpływu człowieka na otoczenie, taki wpływ może dotyczyć także góry.
    Są różne oddziaływania rzeczy, na ludzi. Występuje wpływ korzystny i wpływ niekorzystny. Te miejsca, które są czczone bez wątpienia emanują pole wpływu korzystnego dla człowieka. I za takie, pozytywnie oddziałujące uznawana jest góra Bugarach.
Jednak wpływ góry to jest jedna strona medalu, za drugą należy uznać wpływ człowieka na pole magnetyczne góry. O wiele częściej doznajemy wpływu rzeczy, natomiast możliwość naszego oddziaływania na nie, jest ograniczona.
    Człowiek jest zbudowany z tak dużej ilości składowej materii i form magnetycznych, że w stosunku do składu materii, z której zbudowane są rzeczy, trudno przyjąć skalę porównawczą. Z takiej formy budowy człowieka można wyciągnąć wniosek, że ma on dużo większą możliwość oddziaływania. Jednak tryb życia i tworzone emocje blokują nas i dyskryminują w stosunku do naszych naturalnych zdolności.

    Jednostki, które w jakiś sposób oddziaływają lub obserwują szczególne zjawiska, przyczyniają się do tworzenia mitów i szerokiego zainteresowania wskazywanym miejscem. Takim mitem i tajemnicą owiana jest góra Bugarach. W stosunku do innych tego typu miejsc na ziemi, Bugarach posiada przewagę w czasie. Pierwsze informacje na jej temat pochodzą z okresu przed potopem. Już w tamtym czasie ta góra była uważana za świętą.



     Gdy spojrzymy z punktu widzenia obecnej cywilizacji ziemskiej i sytuacji człowieka wierzącego w Boga, należy wyciągnąć określone wnioski. Według wiernych nad wszystkim pieczę posiada Bóg, i takie wydarzenia jak potop, występują z Jego woli.
    Historia, którą wskazuje moja teza, swoim czasem sięga poza potop. To w tamtym okresie istniał biblijny Raj, enklawa, którą przygotowano dla inicjacji rodu zwanego dawidowym.
Półtora tysiąca lat przed potopem i kolejne dwanaście tysięcy lat do dnia dzisiejszego, biegł czas, który teraz kończy się Dniami Ostatecznymi.
    Czemu miał służyć ten czas i wszystkie poczynania, które z biegiem lat zostały dokonane?
    Wydarzenia, które wskazuje teza dotyczą w głównej mierze narodu izraelskiego. Lecz w ostatnich dwóch tysiącach lat, w planie Boga wystąpią również inne narody. Taką latarnią, która przez tysiące lat czekała jakby uśpiona, by spełnić swoje zadanie jest góra Bugarach
   
które miała powierzone jeszcze przed potopem. Jej czas latarni to ostatnie dwa tysiące lat
erunek geograficzny dla rodu Dawidowego jest góra Bugarach. Tu w jej okolicy dziesięć kilometrów na północ od góry Bugarach
zina Chrystusa i Magdaleny.
by zagrożony ród mógł przetrwać ostatnie dwa tysiące lat. Czas dla niego najbardziej niebezpieczny, bo w obliczu drapieżnego kultu, potomkowie trzynastego pokolenia nie mieli szans na przetrwanie.
    Przez dwa tysiące lat w czasie, gdy inne gałęzie tego rodu dawały wiele królów w całej europie, ta jedna najważniejsza dla Boga przetrwała w ukryciu. Ostatnie kilkaset lat na północy europy. Tak góra Bugarach wskazując na Rennes le Chateau leżącą na północ od jej lokalizacji, wskazuje kierunek i określenie z przepowiedni. Określenie „północ” często przewija się w przepowiedniach, dla przykładu przytoczę tylko jedno „Lew Północy”.




http://img518.imageshack.us/my.php?image=graro4jl4.jpg

Góra  Bugarach

SENSACYJNE   ODKRYCIE


                                                                                            Skarb Świątyni Salomona.

                               Odnaleźliśmy miejsce, gdzie ukryte jest wejście do grot, skrywających skarb świątyni.
                                           
     Świątynia Salomona, burzona i odbudowywana, ostateczne zburzona 6 sierpnia 70 r.  przez wojska rzymskie, doczekała swego strasznego losu. Wszystkie kosztowności, które się w niej znajdowały znalazły się w stolicy imperium. Rzym cieszył się nimi przez okres 440 lat i stracił je podczas najazdu Wizygotów.
     Podczas zdobycia Rzymu przez Wizygotów 24 sierpnia 410 r. wszystkie te skarby wraz z jeszcze innymi, zostały wywiezione i ślad po nich zaginął. Dużym miastem i zarazem doskonale ukrytym w górach, na terenie gdzie osiedlili się Wizygoci, było Rennes le Chateau. Ta górska miejscowość, rozlokowana w pięknej dolinie, która mieściła 50.000-cy mieszkańców, posiadała katarski zamek, który jak na bocianim gnieździe leży na szczycie góry pośrodku doliny. Należy przyjąć, że skarby, które zostały zdobyte w wyprawach wojennych a w szczególności te z Rzymu, ukryte są gdzieś w górzystym terenie. Podziemnych grot, które w tych górach obwicie występują nie mogło zabraknąć, wystarczyło tylko je odpowiednio przygotować i zabezpieczyć przed złodziejami. Zamiarem zdobywców, lub ich spadkobierców, tego olbrzymiego skarbu, było takie jego zabezpieczenie, które miało za zadanie uchronić skarb do czasów obecnych. Na taką okoliczność, pozostawione zostały znaki, które umożliwią odnalezienie wejścia do tych grot. Informacje o tym, jaki jest rodzaj i wygląd znaków, zostały przekazane następnym pokoleniom. Te z kolei aktualizowały informacje w taki sposób, by, gdy nadejdzie czas, nie było problemu z odnalezieniem właściwego miejsca. Najnowsze aktualizacje pomocniczych informacji, wprowadził około sto lat temu proboszcz miejscowej parafii. Jasno wskazał już istniejące, między innym takie jak obraz Nikolasa Pousina „ Pasterze Arkadyjscy”, ale również przyczynił się do wykonania kilkudziesięciu znaków w samym Rennes le Chateau. Jednak znaki te posiadają tak zakrytą wymowę, że do ich odczytania wpierw potrzebne było, poznanie samego miejsca.
      Jednak prawo do odnalezienia tego miejsca, mają tylko osoby wskazane testamentem. Testament znajduje się w Rennes le Chateau, zawsze był wystawiony na widok publiczny, ale jego treść jest tak ukryta by, przypadkowa osoba nie miała szans na jego odczytanie. Kluczem do odczytania testamentu, jest dodatkowa wiedza, którą posiada sukcesor skarbu świątyni Salomona.
     Pierwszy raz do Rennes le Chateau przyjechaliśmy 17 września 2005r., 17-stka była jakby przypisana Saunierowi, i tym razem to przypisanie 17-stki potwierdziło się. Późnym wieczorem 17-go września, w dniu naszego przyjazdu, podczas powrotu z kolacji do hotelu, który jest rozlokowany w dolinie na południowym zboczu góry, Sauniere z zaświatów przekazuje nam ostatnią wskazówkę. Była ona tak dokładna, że kilka dni później 21 września odnaleźliśmy poszukiwane miejsce i zrobiliśmy zdjęcia, które pokazują istniejące tam znaki na skałach. Jak potem przeczytaliśmy w jakiejś publikacji, Sauniere również 21 września odkrył to mjejsce.
     Zdjęcia poniżej zamieszczone, nie są jedynymi, które tam zrobiliśmy, innych jednak nie możemy tu opublikować ze względu na to, że są zbyt czytelne.
                                           
                                                   
                             


                                          Fot. nr. 1 Wyżłobione wgłębienia w skale.

                                                       


                                            Fot. nr. 2 Litera G. widoczna na skale.

                                                                                                                 
                                          Fot. nr. 3 Litera R widoczna na skale.
         

                                                                                     


                                                                  Fot. nr. 4 Stacja drogi krzyżowej nr. X.
            Wizerunek Jezusa Chrystusa, na którym pokazuje On palcami prawej dłoni, wyraźnie widoczne wgłębienia na swym brzuchu. Forma tych wgłębień, różni się znacząco od naturalnej rzeźby mięśni brzusznych. Wskazujące je palce, sugerują istotne znaczenie tych wgłębień. Wizerunek nietypowych wgłębień, zarówno na brzuchu Chrystusa, jak i na skale, daje dużo do myślenia, podobieństwo to nie jest przypadkowe.

                                                                   
                                 


                                                     Fot. nr 1 Wgłębienia wyżłobione w skale.


                                                           

                                                       Fot. nr 2 Litera G widoczna na skale.

                                                                     

                                     
                                                     Fot. nr. 5 Fresk widniejący w kościele parafialnym, w Rennes le Chateau.
     Fresk, znajduje się po przeciwnej stronie ołtarza. Jego głównym motywem, wydaje się być, nauka Jezusa Chrystusa na górze. W rzeczy samej, ukazuje on zupełnie, co innego, są w jego wizerunku ukryte informacje, które dotyczą tajemniczego miejsca skrywającego wejście do grot, gdzie ukryty jest skarb świątyni Salomona. Jedna z tych informacji, to litera G namalowana tak plastycznie, że wygląda jak wyrzeźbiona na zawiązanym worku. Jednak litera ta, czytelna jest dopiero, po obróceniu obrazu. Worek nie koresponduje z tematem nauki Chrystusowej głoszonej na górze, wskazuje bardziej na skarb lub na złoto. Wygrawerowana na worku litera G, doskonale koresponduje z widoczną na skale literą G.
     Inne szczególne cechy, ukryte w wizerunkiem fresku, również mówią o miejscu wejścia do grot, ze względów bezpieczeństwa omówimy je w innej publikacji, wskazują one tak dokładnie na to miejsce, że mogłoby ono, być odkryte, przed odczytaniem testamentu, który wskazuje na sukcesora skarbu świątyni Salomona.


                                                                   


                                                           Fot. nr. 6 Wycinek fresku, pokazujący worek w zbliżeniu, jeszcze w pozycji naturalnej.


                                                                                     


                                                                                   Fot. nr. 7 Obrócony o 90 stopni w lewo wizerunek worka.
     W takiej pozycji, rysunek na worku można odczytać jako literę G, jest do tej litery bardzo podobny. Podobieństwo wykazuje również rzeźba linii, która posiada taką samą formę krawędzi.


                                                                       

         
                                  Fot. nr. 3 Litera R widoczna na skale.


                                                                     

                                   
                                  Fot. nr. 8 Pasterze Arkadyjscy.


                                                                   

                               
                                Fot. nr. 9 Zbliżenie litery R, którą wskazuje palcem pasterz.
      Dwóch pasterzy, wskazuje w tym samym czasie, dwa różne znaki, pasterz z prawej strony palcem wskazującym lewej ręki, pokazuje coś w rodzaju pionowej linii. Pasterz z lewej strony, palcem wskazującym prawej ręki, pokazuje literę R. Czyni to w taki sposób, że część tej litery zostaje przez jego palec zakryta, widoczny kształt litery to, górna jej połowa i prawa nóżka.
     Wnioski, jakie bardzo wielu ludzi wyciągnęło z wizerunku tego obrazu, poprowadziły ich na drogę poszukiwań ukrytego miejsca, jako że uznali ten obraz za podstawowy drogowskaz. Bez wątpliwości, dzieło Pousina jest drogowskazem, ale wskazuje dwa różne kierunki. Pierwszy z tych kierunków wskazuje pasterz z prawej strony, pokazuje linię, którą tworzą krawędzie kamieni, elementów ściany grobowca. Uznanie tych krawędzi jako linii, dającej przyczyny do poszukiwań geometrycznych, wprowadziło wielu na drogę żmudnej pracy bez efektów.
     Przed przystąpieniem, do poszukiwań, należy wykluczyć mało prawdopodobne przyczyny. Pasterz wskazujący prawą ręką, z zasady prawej ręki wnosi bardziej realne wartości niż pasterz wskazujący lewą ręką. Kolejną istotną wartością, jest zachowanie pasterzy w trakcie pokazywania znaku. Pasterz pokazujący prawą ręką, uważnie patrzy na znak, który wskazuje. Inaczej zachowuje się pasterz pokazujący lewą ręką, patrzy na swoją ukochaną i sam nie wie dokładnie, co pokazuje. Jego wskazania, nie wnoszą cech prawdopodobieństwa z dwóch powodów, po pierwsze pokazuje lewą ręką, po drugie nie widzi znaku, który pokazuje.
     Znakiem, który należy brać pod uwagę jest litera R pasterz, który pokazuje ten znak czyni to prawą ręką i uważnie patrzy, co czyni. Potwierdza to również fakt, że to ta litera jest znakiem ze skał, przy wejściu do grot.
     Litera wykuta na skale, posiada dokładnie taki kontur, jaki jest widoczny z pod palca pasterza, Nikolas Pousin musiał być w tym miejscu przed namalowaniem obrazu. Pozatym jego dzieło, skrywa jeszcze inne wskazówki dotyczące tego miejsca i tak samo jak na fresku, informacje z tego obrazu, wskazują znaki bardzo widoczne a tych, w tej chwili nie możemy ujawnić. Jak już wcześniej napisałem, znaki te ujawnione zostaną po odczytaniu testamentu, który znajduje się w Rennes le Chateau.
     Pozostała ostatnia kwestia, nasze bezpieczeństwo, które z momentem ujawnienia informacji o tym, że to tajemnicze miejsce jest nam znane, staje pod znakiem zapytania. Znane są przypadki śmierci, w niewyjaśnionych okolicznościach ludzi, którzy mówili, że odkryli tajemnicę Sauniera, dotyczącą miejsca ukrycia skarbu.
My dla własnego bezpieczeństwa, przygotowaliśmy dwa listy, które w szczegółach, po przeczytaniu naprowadzą dokładnie do tego tajemniczego miejsca. Jeżeli do określonego czasu nie zgłosimy się, najpierw pierwszy potem drugi, listy zostaną kolejno otwarte i cała tajemnica zostanie wyjawiona.
                       
                            P.S.